Sławomir Hulanicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sławomir Hulanicki
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

7 września 1938
Rafałówka

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 1992
Szczecin

profesor
Alma Mater

Politechnika Wrocławska

Doktorat

14 grudnia 1967
Politechnika Wrocławska

Habilitacja

5 maja 1973
Politechnika Wrocławska

Profesura

17 września 1982

rektor Wyższej Szkoły Morskiej w Szczecinie (1984–1987), profesor zwyczajny
Uczelnia

Wyższa Szkoła Morska w Szczecinie

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Sławomir Hulanicki (ur. 7 września 1938 w Rafałówce w daw. województwie wołyńskim, zm. 10 grudnia 1992 w Szczecinie) – polski inżynier i wynalazca, ezoteryk[1], profesor nauk technicznych, nauczyciel akademicki Politechniki Wrocławskiej (1964–1976) i Wyższej Szkoły Morskiej w Szczecinie (1976–1992), a w latach 1984–1987 rektor tej uczelni, wieloletni dyrektor Instytutu Technicznej Eksploatacji Siłowni Okrętowych WSM w Szczecinie[2].

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Absolwent magisterskich studiów z zakresu chemii na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej, które ukończył w 10 kwietnia 1963 roku, uzyskując tytuł zawodowy magistra inżyniera chemika w specjalności technologia paliw. W 1967 r. na Politechnice Wrocławskiej obronił pracę doktorską pt. „Badania nad temperaturą samozapłonu fluidyzujących pyłów naturalnych paliw stałych”, której promotorem był doc. dr hab. Bohdan, złożył egzaminy doktorskie z zagadnień ochrony atmosfery oraz ekonomii politycznej i 14 grudnia 1967 roku otrzymał dyplom doktora nauk technicznych. Dnia 5 maja 1973 roku zdał kolokwium habilitacyjne przed Radą Wydziału Inżynierii Sanitarnej Politechniki Wrocławskiej i na podstawie oceny ogólnego dorobku naukowego oraz przedłożonej rozprawy habilitacyjnej pt. „Własności termokinetyczne aerozoli przemysłowych” uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych ze specjalnością ochrona atmosfery i ochrona przeciwwybuchowa. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych otrzymał Uchwałą 68/82 Rady Państwa z 17 września 1982, natomiast 1 lipca 1991 został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego, a nominację podpisał sekretarz stanu w Ministerstwie Transportu i Gospodarki Morskiej Jan Kuligowski[2].

Jego zainteresowania naukowe obejmowały ochronę środowiska, ochronę przeciwpożarową statków oraz bezpieczeństwo i higienę pracy. Zajmował się badaniami właściwości paliw silnikowych oraz emulsji paliwowo-wodnych wykorzystywanymi do zasilania silników okrętowych w kontekście ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniami ze statków[3]. Był promotorem sześciu prac doktorskich. Autor i współautor ponad 100 publikacji i opracowań naukowych, w tym 2 monografii naukowych, 1 skryptu, 71 artykułów, 20 referatów konferencyjnych, a także 55 sprawozdań z prac badawczych. Autor 3 prac projektowych. Twórca wielu wynalazków, uzyskał 23 patenty[2]. Pośród wynalazków jego autorstwa znajdują się: urządzenie do wytwarzania emulsji olejowo-wodnych, metoda wytwarzania mieszanin paliwowo-wodnych i odolejacz wód zaolejonych[4].

Oprócz pracy naukowej poświęcał się podróżom. Był autorem 27 publikacji o charakterze nienaukowym, dotyczących kwestii społeczno-kulturalnych i ezoterycznych. Pasjonowała go joga, psychologia i parapsychologia. Opublikował pięć książek dotyczących zdrowego trybu życia, stosowania jogi oraz potęgi podświadomości. Pośród jego prac znajduje się książka dotycząca wierzeń Huna – pierwotnych mieszkańców Hawajów. Większość tytułów została wydana pośmiertnie[2].

Wg akt Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Szczecinie, w latach 1984–1989 był kontaktem operacyjnym o ps. Sławomir i SH[5].

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Otrzymał wiele nagród, w tym sześć nagród Rektora Politechniki Wrocławskiej, trzy indywidualne i jedną zespołową nagrodę Rektora Wyższej Szkoły Morskiej w Szczecinie, nagrodę Komendanta Głównego Straży Pożarnych, indywidualną nagrodę trzeciego stopnia Ministra Nauki, nagrodę Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1974) oraz indywidualna nagrodę pierwszego stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1981). Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1982)[2].

Wybrane wynalazki[edytuj | edytuj kod]

  • Sposób wyznaczania temperatury samozapłonu pyłów paliw stałych (patent PL055935).
  • Przyrząd do wyznaczania kinetyki odgazowania areozoli (patent PL064239).
  • Dozownik pyłowy (patent PL051261).
  • Przyrząd do wyznaczania temperatury zatlenia areozoli (patent PL064238).
  • Uniwersalny przyrząd do badań właściwości wybuchowych aerozoli w warunkach przepływu (patent PL064648).
  • Uniwersalny przyrząd do badań właściwości wybuchowych aerozoli w warunkach mikrostatyki (patent PL064240).
  • Przyrząd do wyznaczania temperatury samozatlenia aerozoli (patent PL064443).
  • Przyrząd do wyznaczania morfologicznych własności płomieni powstałych z produktów termicznego rozkładu ciał stałych i ciekłych (patent PL064442).
  • Kompozycja do płukania silników spalinowych (patent PL128506).
  • Przyrząd do wyznaczania temperatury samozapłonu osadów aerozoli (patent PL064475).
  • Klasyfikator pyłu (patent PL057724).
  • Urządzenie do wytwarzania emulsji olejowo-wodnych (patent PL141444).
  • Urządzenie do odolejania mieszanin wodno-olejowych (patent 140417).
  • Urządzenie do wytwarzania emulsji olejowo-wodnych (patent PL138807).
  • Układ instalacji zasilania silników spalinowych wysokoprężnych (patent PL147570).

Wybrane publikacje naukowe[edytuj | edytuj kod]

  • Kozak E., Piotrowski L., Hulanicki S., Emulsje paliwowo-wodne jako paliwo zastępcze, Wydawnictwo Naukowe WSM w Szczecinie, Szczecin 1987[6].
  • Grzywacz S., Stępniak A., Hulanicki S., Emulsje paliwowo-wodne w zastosowaniu do zasilania okrętowych silników wolnoobrotowych, Sympozjum Paliw Płynnych i Produktów Smarowych w Gospodarce Morskiej – Kołobrzeg 1983, Wydawnictwo Instytutu Morskiego, Gdańsk 1983, referat 22[7].
  • Kozak E., Piotrowski L., Hulanicki S., Zasilanie wysokoprężnych silników spalinowych paliwowo-wodnymi układami dyspersyjnymi, Sympozjum Paliw Płynnych i Produktów Smarowych w Gospodarce Morskiej – Kołobrzeg 1983, Wydawnictwo Instytutu Morskiego, Gdańsk 1983, referat 18[8].
  • Hulanicki S., Badania niektórych własności termokinetycznych aerozoli występujących przy produkcji tłoczyw fenolowych, Wydawnictwo Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 1972[9].
  • Hulanicki S., Własności termokinetyczne aerozoli przemysłowych, Wydawnictwo Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 1972[10].

Wybrane publikacje społeczno-kulturalne i ezoteryczne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lubimy czytać: Autorzy: Sławomir Hulanicki. [dostęp 2023-04-12].
  2. a b c d e Małgorzata Tarka, Hulanicki Sławomir, [w:] Jan Kazimierz Sawicki (red.), Polska Marynarka Handlowa. Kadra, absolwenci i słuchacze Akademii Morskiej w Szczecinie. Studia i dokumentacja, Gdynia: Polskie Towarzystwo Nautologiczne, Komisja Historii Żeglugi, 2012, s. 176–180, ISBN 978-83-932722-4-2, OCLC 802648805 [dostęp 2023-04-12].
  3. Prof. dr hab. inż. Sławomir Hulanicki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2023-04-12].
  4. Patent search: Hulanicki Sławomir [online], Espacenet [dostęp 2023-04-11] (ang.).
  5. Teczka kontaktu operacyjnego pseudonim "Sławomir"/"SH", dot. Hulanicki Sławomir, imię ojca: Kazimierz, ur. 07-09-1938 r. w Rafałówce [online], IPN [dostęp 2023-04-12].
  6. Edward Kozak, Leszek Piotrowski, Sławomir Hulanicki: Emulsje paliwowo-wodne jako paliwo zastępcze. [dostęp 2023-04-12].
  7. Stanisław Grzywacz, Adam Stępniak, Sławomir Hulanicki: Emulsje paliwowo-wodne w zastosowaniu do zasilania okrętowych silników wolnoobrotowych. [dostęp 2023-04-12].
  8. Edward Kozak, Leszek Piotrowski, Sławomir Hulanicki: Zasilanie wysokoprężnych silników spalinowych paliwowo-wodnymi układami dyspersyjnymi. [dostęp 2023-04-12].
  9. Sławomir Hulanicki: Badania niektórych własności termokinetycznych aerozoli występujących przy produkcji tłoczyw fenolowych. [dostęp 2023-04-12].
  10. Sławomir Hulanicki: Własności termokinetyczne aerozoli przemysłowych. [dostęp 2023-04-12].
  11. Sławomir Hulanicki: Joga – sposób na życie. [dostęp 2023-04-12].
  12. Sławomir Hulanicki: Hathajoga – droga do zdrowia. [dostęp 2023-04-12].
  13. Sławomir Hulanicki: Radżajoga – wolność i nieśmiertelność. [dostęp 2023-04-12].
  14. Sławomir Hulanicki: Huna – tajemna wiedza kahunów. [dostęp 2023-04-12].
  15. Sławomir Hulanicki: Jak zdobyć radość życia. Joga bez tajemnic. [dostęp 2023-04-12].