SAAB 91 Safir
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor |
Anders J. Andersson |
| Typ | |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
20 listopada 1945 |
| Liczba egz. |
323 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Lycoming O-360-A1A |
| Moc |
180 KM (130 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,5 m |
| Długość |
7,95 m |
| Wysokość |
2,2 m |
| Powierzchnia nośna |
13,6 m² |
| Masa | |
| Własna |
580-610 kg |
| Startowa |
1075 kg |
| Zapas paliwa |
110 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
270 km/h |
| Prędkość przelotowa |
240 km/h |
| Prędkość minimalna |
85 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
4,25 m/s |
| Pułap |
5100 m |
| Zasięg |
900 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 2-3 | |
| Użytkownicy | |
| Szwecja, Australia, Austria, Etiopia, Finlandia, Francja, Holandia, Indonezja, Japonia, Niemcy, Paragwaj, Południowa Afryka, Tunezja, Wielka Brytania | |
SAAB 91 Safir – szwedzki samolot szkolny turystyczny i dyspozycyjny.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prace nad konstrukcją rozpoczęto w 1944 r. Była to forma wsparcia dla szwedzkiego przemysłu i zrekompensowania mu strat wynikających z anulowania zamówień na maszyny wojskowe. Kierownictwo nad zespołem projektowym objął Anders J. Andersson, który miał doświadczenie w projektowaniu lekkich maszyn – był konstruktorem udanego Bückera Bü 181 Bestmann.
Prototyp został oblatany 20 listopada 1945 r. Zastosowano w nim silnik de Havilland Gipsy Major IC o mocy 130 KM (97 kW), w egzemplarzach produkowanych seryjne pod oznaczeniem SAAB 91A zastosowano silnik Gipsy Major 10 o mocy 145 KM (108 kW). Na żądanie odbiorców opracowano wersję wyposażoną w silniejszy silnik Lycoming O-435A o mocy 190 KM (140 kW), nowa wersja otrzymała oznaczenie SAAB 91B, została oblatana 18 stycznia 1949 r.
We wrześniu 1953 roku oblatano wersję SAAB 91C, w której zabudowano czteromiejscową kabinę. Kolejna wersja, oznaczona jako SAAB 91D, otrzymała czterocylindrowy silnik Lycoming O-360-A1A o mocy 180 KM (130 kW).
Maszyna w wersji dwuosobowej jest dopuszczona do wykonywania akrobacji.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Jednosilnikowy dolnopłat o konstrukcji metalowej. Kadłub o konstrukcji skorupowej, zakończony wolnonośnym usterzeniem o konstrukcji metalowej, stery kryte płótnem. Kabina załogi zakryta osłoną, wejścia z obu stron kadłuba. Skrzydło dwudzielne, jednodźwigarowe, kryte do niego blachą a dalej płótnem. Wyposażone w klapy i lotki. Podwozie chowane w locie, trójpunktowe z kółkiem przednim.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Dąbrowski: Przegląd samolotów sportowych i ich osiągnięć. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1964, s. 124-125. OCLC 832801538.