SMS Sperber (1886)
 SMS „Sperber” przed 1905 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
grudzień 1885 |
| Wodowanie |
7 maja 1886 |
 K.u.K. Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
„Sperber” → 31 (od 1910) |
| Wejście do służby |
6 sierpnia 1886 |
| Wycofanie ze służby |
1 listopada 1918 |
| Los okrętu |
złomowany 1920 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 78 ton |
| Długość |
39,9 metrów na KLW (całkowita) |
| Szerokość |
4,8 m |
| Zanurzenie |
1,9 m |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania 1 kocioł lokomotywowy (później 2 kotły Yarrow) moc 970 KM 1 śruba | |
| Prędkość |
18,5 węzła |
| Zasięg |
1200 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działka kal. 37 mm (2 x I) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 x 350 mm |
| Wyposażenie | |
| reflektor ∅30 cm | |
| Załoga |
16 |
SMS Sperber (SM Tb 31) – austro-węgierski torpedowiec z końca XIX wieku i okresu I wojny światowej, jednostka prototypowa typu Schichau. Okręt został zwodowany 7 maja 1886 roku w stoczni Schichau w Elblągu, a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine wszedł w sierpniu tego roku. W 1910 roku nazwę jednostki zmieniono na oznaczenie numeryczne 31. W 1916 roku, podobnie jak większość torpedowców tego typu, okręt przebudowano na trałowiec. W wyniku podziału floty po upadku Austro-Węgier jednostkę przyznano Włochom, gdzie została złomowana w 1920 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
SMS[a] „Sperber” był pierwszym z dwudziestu dwóch przybrzeżnych torpedowców typu Schichau, zamówionym w Niemczech[1][2].
Okręt zbudowany został w stoczni Schichau w Elblągu[1][3]. Stępkę torpedowca położono w grudniu 1885 roku[4], został zwodowany 7 maja 1886 roku[3][4], a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine przyjęto go 6 sierpnia 1886 roku[1][4]. Jednostka otrzymała nazwę ptaka drapieżnego – krogulca (niem. Sperber)[5].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był niewielkim, przybrzeżnym torpedowcem[2]. Długość całkowita wynosiła 39,9 metra (tyle samo na konstrukcyjnej linii wodnej i 39 metrów między pionami), szerokość 4,8 metra i zanurzenie 1,9 metra (maksymalne 2,1 metra)[1][5]. Wyporność standardowa wynosiła 78 ton, zaś pełna 93 tony[2][3][b]. Okręt napędzany był przez maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 970 KM, do której parę dostarczał początkowo jeden kocioł lokomotywowy[1][2]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 18,5 węzła[2][3][c]. Okręt zabierał zapas 19 ton węgla[5], co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 350 Mm przy prędkości maksymalnej)[1][5].
Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie torped kalibru 350 mm[1][5]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działka pokładowe kal. 37 mm L/23 Hotchkiss[2][5]. Wyposażenie uzupełniał reflektor o średnicy 30 cm[5].
Załoga okrętu składała się z 16 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][3].
Służba[edytuj | edytuj kod]
W roku 1905 na okręcie dokonano modernizacji układu napędowego: kocioł lokomotywowy został zastąpiony dwoma kotłami typu Yarrow o ciśnieniu 13 atm, opalanymi mazutem (od tego momentu jednostka miała dwa kominy)[2][5]. 30 stycznia 1910 roku na podstawie zarządzenia o normalizacji nazw „Sperber” utracił swą nazwę, zastąpioną numerem 31[5]. Podczas I wojny światowej okręt był już przestarzały i przestał odpowiadać wymogom stawianym jednostkom jego klasy, więc w 1916 roku przystosowano go do pełnienia roli trałowca (podobnie jak resztę torpedowców tego typu)[5]. Okręt zachował jednak swoje aparaty torpedowe, choć pełnił służbę bez torped[5]. Z powodu rozpadu monarchii habsburskiej 1 listopada 1918 roku na jednostce opuszczono po raz ostatni banderę KuKK[7]. W wyniku podziału floty austro-węgierskiej okręt został przyznany Włochom[3][8]. Jednostka została złomowana w 1920 roku[1][4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ SMS – Seiner Majestät Schiff – Okręt Jego Mości.
- ↑ R. Greger i K. Schrott podają, że wyporność standardowa mieściła się w przedziale 78-80 ton, zaś pełna 88-90 ton[1][5]; według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata wyporność wynosiła 78-94 tony[6].
- ↑ Pod koniec wojny okręt osiągał maksymalnie 13-15 węzłów[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: 1976, s. 49.
- ↑ a b c d e f Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: 1979, s. 280.
- ↑ a b c d Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). s. 12.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). s. 11.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 528.
- ↑ Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41). s. 43.
- ↑ Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41). s. 47.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
- Ivan Gogin: SPERBER torpedo boats (1886). Navypedia. [dostęp 2017-09-30]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.).
- Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41). ISSN 1426-529X.
- Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). ISSN 1231-014X.