SMS Flamingo
 Jednostka bliźniacza „Flamingo” – „Gaukler” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
grudzień 1888 |
| Wodowanie |
29 sierpnia 1889 |
 K.u.K. Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
„Flamingo” → 26 (od 1910) |
| Wejście do służby |
17 marca 1890 |
| Zatonął |
23 sierpnia 1914 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 78 ton |
| Długość |
39,9 metrów na KLW (całkowita) |
| Szerokość |
4,8 m |
| Zanurzenie |
1,9 m |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania 1 kocioł lokomotywowy (później 2 kotły Yarrow) moc 1000 KM 1 śruba | |
| Prędkość |
19 węzłów |
| Zasięg |
1200 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działka kal. 37 mm (2 x I) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 × 350 mm |
| Wyposażenie | |
| reflektor ∅30 cm | |
| Załoga |
16 |
SMS Flamingo (SM Tb 26) – austro-węgierski torpedowiec z końca XIX wieku i okresu I wojny światowej, jedna z 22 jednostek typu Schichau. Okręt został zwodowany 29 sierpnia 1889 roku w stoczni Stabilimento Tecnico Triestino w Trieście, a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine wszedł 17 marca 1890 roku. W 1910 roku nazwę jednostki zmieniono na oznaczenie numeryczne 26. Okręt zatonął na minie 23 sierpnia 1914 roku nieopodal Puli.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]SMS[a] „Flamingo” był jednym z dwudziestu dwóch przybrzeżnych torpedowców typu Schichau[1][2].
Okręt zbudowany został w stoczni STT w Trieście[1][3]. Stępkę torpedowca położono w grudniu 1888 roku[4], został zwodowany 29 sierpnia 1889 roku[4], a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine przyjęto go 17 marca 1890 roku[4][b]. Jednostka otrzymała nazwę ptaka wodnego – flaminga (niem. Flamingo)[5].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręt był niewielkim, przybrzeżnym torpedowcem[2]. Długość całkowita wynosiła 39,9 metra (tyle samo na konstrukcyjnej linii wodnej i 39 metrów między pionami), szerokość 4,8 metra i zanurzenie 1,9 metra (maksymalne 2,1 metra)[1][5]. Wyporność standardowa wynosiła 78 ton, zaś pełna 93 tony[2][3][c]. Okręt napędzany był przez maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 1000 KM, do której parę dostarczał początkowo jeden kocioł lokomotywowy[1][2]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 19 węzłów[2][3]. Okręt zabierał zapas 19 ton węgla[5], co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 350 Mm przy prędkości maksymalnej)[1][5].
Okręt wyposażony był w dwie wyrzutnie torped kalibru 350 mm: stałą na dziobie i obrotową na pokładzie[1][5]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działka pokładowe kal. 37 mm L/23 Hotchkiss[2][5]. Wyposażenie uzupełniał reflektor o średnicy 30 cm[5].
Załoga okrętu składała się z 16 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][3].
Służba
[edytuj | edytuj kod]W pierwszym dziesięcioleciu XX wieku na okręcie dokonano modernizacji układu napędowego: kocioł lokomotywowy został zastąpiony dwoma kotłami typu Yarrow o ciśnieniu 13 atm, opalanymi mazutem (od tego momentu jednostka miała dwa kominy)[2][5]. 30 stycznia 1910 roku na podstawie zarządzenia o normalizacji nazw „Flamingo” utracił swą nazwę, zastąpioną numerem 26[5]. W pierwszym miesiącu działań wojennych, podczas patrolu nieopodal bazy w Puli, 23 sierpnia 1914 roku o godzinie 2:30 okręt wszedł na minę, eksplozja której zniszczyła rufę jednostki[1][4]. O 3:30 torpedowiec zatonął, a do przybycia na miejsce katastrofy dwóch torpedowców (co nastąpiło dopiero po sześciu godzinach) śmierć we wzburzonym morzu poniosło 11 z 18 członków załogi[1][4][d].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ SMS – Seiner Majestät Schiff – Okręt Jego Mości.
- ↑ Według R. Gregera budowę okrętu ukończono w 1889 roku[1].
- ↑ R. Greger i K. Schrott podają, że wyporność standardowa mieściła się w przedziale 78-80 ton, zaś pełna 88-90 ton[1][5]; według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata wyporność wynosiła 78-94 tony[6].
- ↑ Według Conway’s All the World’s Fighting Ships 1860–1905 okręt został złomowany we Włoszech w 1920 roku[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: 1976, s. 49.
- ↑ a b c d e Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: 1979, s. 280.
- ↑ a b c d e Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). s. 12.
- ↑ a b c d e f g h i j Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). s. 11.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 528.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
- Ivan Gogin: BUSSARD torpedo boats (1886-1891). Navypedia. [dostęp 2017-10-10]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.).
- Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). ISSN 1231-014X.