Przejdź do zawartości

SM UB-51

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego UB-51 z 1917 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.
SM UB-51
Ilustracja
Jednostka bliźniacza UB-51 – SM UB-125, w służbie japońskiej jako Maru-6
Klasa

okręt podwodny

Typ

UB III

Historia
Stocznia

Blohm & Voss, Hamburg (Werk 296)

Początek budowy

20 maja 1916

Wodowanie

8 marca 1917

 Kaiserliche Marine
Wejście do służby

26 lipca 1917

Wycofanie ze służby

16 stycznia 1919

Los okrętu

Poddany, zezłomowany i rozebrany w 1922

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


516 ton
651 ton

Długość

56,3 metra

Szerokość

5,8 metra

Zanurzenie

3,68 metra

Zanurzenie testowe

50 metrów

Napęd
2 x silnik Diesla (1085 KM), 2 x silnik elektryczny (780 KM)
2 wały napędowe, 2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


13,5 węzła
8 węzłów

Zasięg

9040 Mm przy 6 węzłach (pow.)
55 Mm przy 4 węzłach (zan.)

Uzbrojenie
10 torped, działo kal. 8,8 cm SK L/30
Wyrzutnie torpedowe

5 × 500 mm (4 na dziobie, 1 na rufie)

Załoga

34 osoby

SM UB-51 – niemiecki okręt podwodny typu UB III zbudowany w stoczni Blohm & Voss (Werk 296) w Hamburgu w roku 1917. Zwodowany 8 marca 1917 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 26 lipca 1917 roku. W czasie swojej służby SM UB-51 odbył 6 patroli, w czasie których zatopił 19 statków o łącznej pojemności 47 791 BRT oraz jeden uszkodził (3905 BRT).

Budowa

[edytuj | edytuj kod]

SM UB-51[a] był czwartym z typu UB III, który był następcą typu UB II[1]. Był średnim okrętem przeznaczonym do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 55,3 metra, wyporności w zanurzeniu 651 ton, zasięgu 9040 Mm przy prędkości 6 węzłów na powierzchni oraz 55 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[2]. W typie III poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań. Zwiększono moc silników Diesla do 1085 KM produkcji MAN SE, silników elektrycznych produkcji Siemens-Schuckert(inne języki) do 780 KM[3].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

26 lipca 1917 roku (w dniu przyjęcia okrętu do służby) dowódcą jednostki został mianowany kapitan marynarki (niem. Kapitänleutnant) Ernst Krafft, który wcześniej był dowódcą okrętu SM U-72[4]. Jednostka 19 października 1917 roku została przydzielona do służby we Flotylli Pola(inne języki) (niem. Deutsche U-Halbflotille Pola) z bazą w Kotorze[5].

W czasie swojej służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej odbył sześć patroli, w czasie których zatopił i uszkodził 20 jednostek o łącznej pojemności 51 696 BRT[6]. W czasie drogi na Morze Śródziemne do miejsca swojego stałego przydziału w Kotorze UB-51 zatopił 3 statki. Pierwszym z nich był francuski żaglowiec „Amiral Troude” o pojemności 1876 BRT. Statek był zbudowany w 1897 roku w stoczni Laporte & Cie. w Rouen. Należący do Ant. Dom. Bordes et fils z Dunkierki płynął do Iquique do Rochefort z ładunkiem azotanów. Został zatrzymany i storpedowany w dniu 30 września 1917 roku 400 mil na zachód od Penmarch na pozycji 46°40′N 15°30′W/46,666667 -15,500000[7]. Drugim był brytyjski parowiec „Forestmoor” o pojemności 2844 BRT. Statek, który płynął z Gibraltaru w konwoju HG19, 5 października został storpedowany i zatopiony 54 mile na północny zachód od przylądka Spartel(inne języki) w Maroku[8] (na pozycji 35°57′N 7°03′W/35,950000 -7,050000). W wyniku ataku zginęło 22 członków załogi[9][10]. Trzecią ofiarą był zbudowany w 1911 roku w W. Doxford & Sons Ltd. w Sunderland i pływający dla norweskiego armatora Wilhelmsens Dampsk. Selsk. (Wilh. Wilhelmsen) z Tønsberg „Themis” o pojemności 7403 BRT[11]. Statek został zatopiony w dniu 12 października 1917 roku 22 mile na północ od półwyspu Al-Watan al-Kibli. 19 października 1917 roku okręt został dołączony do Flotylli Pola. W czasie pierwszego patrolu w składzie flotylli Pula UB-51 zatopił dwa statki. Pierwszym był brytyjski parowiec „Clan Maccorquodale” o pojemności 7403 BRT, zbudowany w Chas. Connell & Co. Ltd. w Glasgow w 1913 roku[12]. Statek płynął z Madras do Londynu z ładunkiem drobnicowym w konwoju HE1. Został storpedowany i zatopiony około 165 mil na północny wschód od Aleksandrii na pozycji 33°26′N 27°52′W/33,433333 -27,866667[13]. 10 dni później 120 mil na północ od Port Saidu UB-51 zatopił portugalski statek pasażerski „Tungue” o pojemności 8021 BRT[14]. Statek, który został zbudowany w 1902 roku w stoczni Schichau F. Werft (Ferdinand Schichau) w Gdańsku, do 1916 roku pływał pod niemiecką banderą dla Norddeutscher Lloyd jako SS „Zieten”, kiedy to został przejęty przez Portugalię i nazwany „Tungue”[15]. Był to ostatni statek zatopiony w 1917 roku przez załogę SM UB-51.

8 lutego 1918 roku u wybrzeży Malty UB-51 storpedował i uszkodził pochodzący z 1907 roku brytyjski „Cimbrier” o pojemności 3905 BRT[16]. 10 maja UB-51 storpedował brytyjski parowiec „Szechuen” o pojemności 1862 BRT. Statek, który płynął pod eskortą trzech francuskich trawlerów, z Famagusty na Cyprze do Port Saidu z ładunkiem drobnicowym zatonął na pozycji 32°00′N 32°46′W/32,000000 -32,766667. W wyniku ataku śmierć poniosło 9 członków załogi[17]. 18 maja na północ od Port Saidu UB-51 zatrzymał i zatopił sześć niewielkich francuskich żaglowców. Największym z nich był „Menewar” (270 BRT[6].

27 maja 1918 roku 104 mile na północny zachód od Aleksandrii, na pozycji 31°30′N 27°56′W/31,500000 -27,933333, UB-51 storpedował brytyjski transatlantyk „Leasowe Castle” o pojemności 9737 BRT[18]. Statek został zbudowany w latach 1915-1917 dla Union Castle Mail Steamship(inne języki) w stoczni Cammell, Laird & Co. Ltd. w Birkenhead. Służył jako statek transportowy do przewozu wojska. W momencie zatopienia odbywał rejs z Aleksandrii do Marsylii z około trzema tysiącami żołnierzy na pokładzie. W wyniku ataku śmierć poniosło około 100 osób[19]. Dwa dni później w tym samym rejonie Morza Śródziemnego UB-51 zatopił kolejny brytyjski statek. Był to zbudowany w 1864 roku parowiec „Missir” o pojemności 786 BRT[20]. Statek należący do Khedival Mail Steamship & Graveling[21], płynął z Aleksandrii do As-Sallum z ładunkiem drobnicowym. Zginęło 34 członków załogi. W czasie kolejnego patrolu w lipcu 1918 roku UB-51 zatopił pięć jednostek: pięć francuskich oraz jedną brytyjską. Pierwszą z nich był parowiec „Bacchus” o pojemności 2045 BRT[22]. Zbudowany w 1917 roku w Stanach Zjednoczonych statek pływał dla francuskiego armatora Soc. les Affréteurs Réunis z Rouen. 11 lipca, w czasie rejsu z Marsylii do Milos, statek został storpedowany i zatonął na pozycji 36°25′N 20°56′W/36,416667 -20,938611 na Morzy Jońskim. 28 członków załogi zginęło[23]. 20 lipca na pozycji 31°45′N 30°11′W/31,750000 -30,183333 UB-51 zatopił brytyjski statek handlowy z 1884 roku „Kosseir” (1855 BRT). Zginęło 39 członków załogi[24]. 22 lipca łupem UB-51 padły dwie niewielki jednostki. Pierwszym był należący do Royal Navy trałowiec HMT[b] „Ijuin”. Zbudowany w 1911 roku trałowiec typu Castle został poważnie uszkodzony na pozycji 32°42′N 28°25′W/32,700000 -28,416667, a następnie porzucony i samozatopiony w pobliżu Aleksandrii[25]. Drugą ofiarą była barka transportowa L1[6]. Ostatnią jednostką zatopioną przez załogę UB-51 była, zbudowana w 1895 roku w stoczni J.L. Thompson & Sons, Ltd. w Sunderland, „Hyperia” o pojemności 3908 BRT[26]. Statek, który przewoził ładunek wojskowy oraz wojsko z Marsylii do Port Saidu został storpedowany i zatonął 84 mile na północ od portu docelowego. Zginęło 8 członków załogi oraz 57 transportowanych żołnierzy[26].

Po zakończeniu działań wojennych okręt został poddany Brytyjczykom 16 stycznia 1919 roku i rozebrany w Swansea w 1922 roku[5][27].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ SM - Seiner Majestät.
  2. ↑ HMT - His or Her Majesty’s Trawler.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Guðmundur Helgason: WWI U-boat Types, Type UB III UB coastal torpedo attack boats class. [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
  2. ↑ R. Gardiner, Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906-1921, s. 181.
  3. ↑ Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 102. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  4. ↑ Ernst Krafft, Kapitänleutnant (Crew 4/03). [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
  5. ↑ a b Guðmundur Helgason: WWI U-boats UB 51. [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
  6. ↑ a b c Guðmundur Helgason: Ships hit by UB 51. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
  7. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Amiral Troude. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
  8. ↑ Guðmundur Helgason: THE STRAIT OF GIBRALTAR SECTOR 1. www.argolis-yacht.ru. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
  9. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Forestmoor. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
  10. ↑ SS Forestmoor (+1917). www.wrecksite.eu. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
  11. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Themis. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
  12. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Clan Maccorquodale. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-07]. (ang.).
  13. ↑ SS Clan MacCorquodale (+1917)). www.wrecksite.eu. [dostęp 2017-06-07]. (ang.).
  14. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Tungue. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-09]. (ang.).
  15. ↑ SS Tungue (+1917). www.wrecksite.eu. [dostęp 2017-06-08]. (ang.).
  16. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Cimbrier. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-10]. (ang.).
  17. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Szechuen. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-10]. (ang.).
  18. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Leasowe Castle. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-11]. (ang.).
  19. ↑ SS Leasowe Castle (+1918). www.wrecksite.eu. [dostęp 2017-06-10]. (ang.).
  20. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Missir. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-11]. (ang.).
  21. ↑ S. Swiggum, M. Kohli: The Fleets Khedivial Mail Line. [w:] YThe Ships List [on-line]. TheShipsList®™. [dostęp 2017-06-11]. (ang.).
  22. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Bacchus. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-11]. (ang.).
  23. ↑ SS Bacchus (+1918). www.wrecksite.eu. [dostęp 2017-06-11]. (ang.).
  24. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Kosseir. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-11]. (ang.).
  25. ↑ Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - HMT Ijuin. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-11]. (ang.).
  26. ↑ a b Guðmundur Helgason: Ships hit during WWI - Hyperia. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. uboat.net. [dostęp 2017-06-11]. (ang.).
  27. ↑ Robert Gardiner (red.): Conway’s All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 181. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 43. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner (red.): Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 181. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 99. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Eberhard Gibson, Maurice Prendergast: The German Submarine War 1914-1918. Penzance: Periscope Publishing Ltd, 2002, s. 274. ISBN 1-904381-08-1. (ang.).
  • Eberhard Rossler: The U-boat The evolution and technical history of German submarines. Penzance: Cassell & Co, 2001, s. 56–66, 332. ISBN 0-304-36120-8. (ang.).
Okręty podwodne typu UB III

Kaiserliche Marine

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SM_UB-51&oldid=75141759”