Salechard

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Salechard
Салехард
Ilustracja
Biblioteka Narodowa
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Rosja

Okręg autonomiczny

 Jamalsko-Nieniecki Okręg Autonomiczny

Mer

И.Л. Кононенко

Powierzchnia

84,50 km²

Wysokość

15 m n.p.m.

Populacja (2018)
• liczba ludności
• gęstość


49 214
582,41 os./km²

Nr kierunkowy

34922

Kod pocztowy

629000

Położenie na mapie Jamalsko-Nienieckiego Okręgu Autonomicznego
Mapa konturowa Jamalsko-Nienieckiego Okręgu Autonomicznego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Salechard”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Salechard”
Ziemia66°32′N 66°38′E/66,533333 66,633333
Strona internetowa

Salechard, ros. Салехард (do 1933 r. Obdorsk) – miasto w Rosji, nad Obem, ośrodek administracyjny Jamalsko-Nienieckiego Okręgu Autonomicznego. 49.2 tys. mieszkańców[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miasto założono w 1595 jako umocniony gród i nazwano Obdorsk, która to nazwa wywodziła się nazwy rzeki Ob i komijskiego słowa dor, oznaczającego brzeg, oraz często występującej w nazwach rosyjskich miejscowości końcówki -sk. W 1635 zmieniono nazwę na Obdorska Strażnica, a w mieście pojawili się stali mieszkańcy. Umocnienia obronne zlikwidowano w 1807. Miejscowość straciła swój miejski status, pozostając do końca 1923 centrum administracyjnym wołosti obdorskiej, w powiecie (ujeździe) bierozowskim, guberni tobolskiej.

3 listopada 1923 Obdorsk awansował do rangi centrum administracyjnego rejonu obdorskiego w nowo powstałym obwodzie uralskim, a następnie 10 grudnia 1930 został ośrodkiem administracyjnym Jamalsko-Nienieckiego Okręgu Autonomicznego. Kolejne zmiany to nowa nazwa Salachard (w języku nienieckim – osiedle na cyplu) nadana 20 czerwca 1933 i odzyskanie praw miejskich 27 listopada 1938.

Od początku istnienia Obdorsk był popularnym miejscem zsyłek. W latach 1894–1902 przebywał tam na zesłaniu duchowy przywódca odstępców od prawosławia, tzw. duchoborcówPiotr Wierygin. Po rewolucji październikowej władze sowieckie zsyłały tam prawosławnych biskupów, między innymi arcybiskupa Prokopa (Titowa) i biskupa Ambrożego (Polańskiego).

Ludność[edytuj | edytuj kod]

  • 1897[2] – 500
  • 1939[3] – 12 764
  • 1959[4] – 16 567
  • 1989[5] – 32 334
  • 1998[2] – 30 500
  • 2010[6] – 42 544
  • 2018[1] – 49 214

Przypisy[edytuj | edytuj kod]