Sevier (rzeka)
 Rzeka Sevier w hrabstwie Millard, Utah | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rzeka | |
| Długość | 616 km |
| Powierzchnia zlewni |
29 977 km² |
| Źródło | |
| Miejsce | Góry Skaliste |
| Wysokość |
3060 |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Sevier Lake↗ |
| Współrzędne | |
| Mapa | |
| |
Położenie na mapie Utah  | |
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych  | |
Sevier (uto-az. Seve'uu, hiszp. Rio Severo) – rzeka o długości 616 km, najdłuższa w stanie Utah, której całe dorzecze znajduje się na obszarach tego stanu. Uchodzi do bezodpływowego jeziora Sevier. W swoim górnym biegu rzeka jest nadmiernie wykorzystywana do nawadniania pól uprawnych, na skutek czego jezioro Sevier wysycha.
Bieg rzeki[edytuj | edytuj kod]
Organizacja Sevier River Water Users Association (SRWUA) podzieliła główny bieg rzeki na cztery odcinki: Górny, Centralny, Gunnison i Dolny[1].
Odcinek Górny: źródła Sevier znajdują się w północno-zachodniej części hrabstwa Kane na zachodniej krawędzi płaskowyżu Paunsaugunt, skąd rzeka płynie na północ szeroką doliną przez hrabstwo Garfield. Następnie przedziera się przez wąski, 8-kilometrowy kanion Circleville, skąd wypływa w obszerną dolinę w pobliżu miejscowości Circleville. Stamtąd kieruje się na północny wschód w stronę miasta Junction, gdzie łączy się z East Sevier, swym największym dopływem.
Odcinek Centralny: tu rzeka płynie na północ przez hrabstwo Piute ku miejscowości Marysvale, gdzie wpada w kolejny, długi na 13 km kanion Sevier, z którego wyłania się na południe od miasta Sevier. Stąd płynie na północny wschód mijając miejscowości Richfield i Salinę[2].
Odcinki Gunnison i Dolny: po połączeniu się z dopływem San Pitch około 36 km na południowy zachód od Nephi, rzeka skręca na zachód płynąc wzdłuż północnych zboczy Canyon Mountains, a następnie na południowy zachód mijając miejscowość Delta i uchodząc do jeziora Sevier w środkowej części hrabstwa Millard, u podnóży zachodnich stoków Cricket Mountains. Na północnym skraju doliny znajduje się sztuczny zbiornik odpływowy o długości 32 kilometrów o nazwie Sevier Bridge Reservoir.
W ostatnich latach dla ratowania zasobów wodnych SRWUA zainstalowała wzdłuż rzeki urządzenia monitorujące, które informują o przepływie rzeki na poszczególnych odcinkach jej biegu, zapotrzebowaniu kanałów nawadniających i poziomie wody w zbiorniku odpływowym.
Historia odkrycia[edytuj | edytuj kod]
W roku 1776 dwaj franciszkanie, Francisco Atanasio Dominguez i Silvestre Vélez de Escalante, szukali drogi pomiędzy Santa Fe w hiszpańskim Nowym Meksyku a Monterey w, również hiszpańskiej, Kalifornii. Wędrując na północny zachód, ekspedycja dotarła do pasma San Juan w Górach Skalistych. Wędrowali wzdłuż rzeki Dolores, dopływu Kolorado, po czym, gdy ich przewodnicy zgubili szlak w pobliżu podnóży Uncompahgre, zawrócili na północny wschód, by znaleźć przewodników w plemieniu indiańskim Ute. Ute – mimo skromnych upominków – nie okazali się skorzy do współpracy, podejrzewali bowiem, że zakonnicy – wbrew głoszeniu, iż wędrują w poszukiwaniu zaginionego konfratra – są forpocztą białych najeźdźców. Jedyny przewodnik, którego dostali, poprowadził ich na północny zachód, do dzisiejszego stanu Utah[3].
Tam dotarli do brzegów Green River, płynącego na południe dopływu Kolorado i nazwali ją San Buenaventura. Wkrótce potem natrafili na Sevier na odcinku, w którym płynie ona na południowy zachód, uznając ją za dolny odcinek rzeki Buenaventura. W oparciu o doniesienia franciszkanów kartograf Bernardo de Miera y Pacheco naniósł na mapę rzekę płynącą na południowy zachód i wpadającą do jeziora, które można uznać za, jeszcze wówczas nie wyschnięte, jezioro Sevier[4]. W załączonej do mapy nocie do króla Karola III Miera zalecał budowę kilku misji w tym rejonie, zaznaczając, iż być może, jest to droga wodna prowadząca do Pacyfiku wprost lub przez połączenie z całkowicie zmyśloną Rio Timpanogos[5][6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sevier River Water Users Association. [dostęp 2010-06-06].
- ↑ Boundary Descriptions and Names of Regions, Subregions, Accounting Units and Cataloging Units. [w:] USGS.gov [on-line]. [dostęp 2010-06-06].
- ↑ Waldman i Wexler 2004 ↓, s. 205.
- ↑ Waldman i Wexler 2004 ↓, s. 206.
- ↑ Waldman i Wexler 2004 ↓, s. 181.
- ↑ Van Cott 1991 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- John Waldemar Van Cott: Utah Place Names: A Comprehensive Guide to the Origins of Geographic Names. 1991. ISBN 0-87480-345-4.
- Carl Waldman, Alan Wexler: Encyclopedia of Exploration. T. !: The Explorers. New York: FactsOnFile, 2004. ISBN 0-8160-4678-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]