Sicarius crustosus

	Sicarius crustosus
	(Nicolet, 1849)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	pająki wyższe
Rodzina	Sicariidae
Podrodzina	Sicariinae
Rodzaj	Sicarius
Gatunek	Sicarius crustosus
Synonimy
	Thomisoides crustosa Nicolet, 1849; Sicarius crustosa (Nicolet, 1849);
	Thomisoides crustosa Nicolet, 1849; Sicarius crustosa (Nicolet, 1849);

Sicarius crustosus – gatunek pająka z rodziny Sicariidae i podrodziny Sicariinae.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Kladogram rodzaju wg
Magalhaesa i innych z 2017 roku

	S. thomisoides

	S. yurensis

S. andinus

	S. mapuche

	S. rupestris

	S. levii

	S. boliviensis

S. saci

S. tropicus

	S. ornatus

	S. jequitinhonha

	S. cariri

	S. diadorim

S. gracilis

	S. peruensis

	S. utriformis

S. rugosus

S. fumosus

	S. crustosus

	S. lanuginosus

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1849 roku przez Hercule’a Nicoleta pod nazwą Thomisoides crustosa^[1]. W 1893 roku Eugène Simon zsynonimizował Thomisoides z rodzajem Sicarius^[2].

Według wyników analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Ivana Magalhaesa, Antonio Brescovita i Adalberto Santosa w 2017 roku gatunek ten zajmuje w obrębie rodzaju pozycję siostrzaną względem S. lanuginosus, tworząc z nim klad siostrzany dla S. fumosus^[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Samce osiągają od 3,1 do 3,3 mm, a samice od 2,8 do 3,8 mm długości prosomy. Karapaks jest rudobrązowy i ma makroszczecinki rozmieszczone przy bocznych krawędziach w wielu szeregach. Ubarwienie szczękoczułków jest rudobrązowe, natomiast wargi dolnej i szczęk jasnobrązowe. Sternum jest sercowate, ścięte, ubarwione jasnobrązowo z ciemnobrązowymi znakami na krawędziach. Odnóża mają kolor jasnobrązowy. Uda uzbrojone są w cztery lub pięć cierni, białe makroszczecinki oraz mają w częściach przednio-bocznych zygzakowato rozmieszczone szczecinki czarne. Makroszczecinki na udach u samców cechują się silnie rozszerzonymi częściami nasadowymi, a u samic silnie rozszerzonymi częściami wierzchołkowymi. Opistosoma (odwłok) ma barwę brązowawożółtą. Genitalia samicy cechują się spermatekami mającymi od ośmiu do dwunastu ku bokom coraz to krótszych, na wierzchołkach pozbawionych okrągłych zbiorniczków odgałęzień; występują dwa, trzy lub cztery proste odgałęzienia brzuszne. Nogogłaszczki samca mają lekko falisty, dłuższy niż u S. lanuginosus embolus^[3].

Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]

Pająk ten zasiedla pustynie, obszary suchej roślinności nadmorskiej oraz suche zakrzewienia. Znajdowany jest pod kamieniami i skałami. Zaniepokojone osobniki pozostają nieruchome^[3].

Gatunek neotropikalny, endemiczny dla Chile. Rozmieszczony jest wzdłuż suchych wybrzeży oceanicznych od regionu Antofagasta przez Atakamę po region Coquimbo^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ H.H. Nicolet H.H., Aracnidos, [w:] C.C. Gay (red.), Historia física y política de Chile. Zoología, t. 3, 1849, s. 319-543, DOI: 10.5962/bhl.title.16172 .
↑ E. Simon: Histoire naturelle des araignées. Deuxième édition, tome premier. Paris: Roret, 1893, s. 257-488.
↑ ^a ^b ^c ^d I.L.F. Magalhaes, A.D. Brescovit, A.J. Santos. Phylogeny of Sicariidae spiders (Araneae: Haplogynae), with a monograph on Neotropical Sicarius. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 179 (4), s. 767-864, 2017. DOI: 10.1111/zoj.12442.

[Nicolet-1] H.H. Nicolet H.H., Aracnidos, [w:] C.C. Gay (red.), Historia física y política de Chile. Zoología, t. 3, 1849, s. 319-543, DOI: 10.5962/bhl.title.16172 .

[Simon-2] E. Simon: Histoire naturelle des araignées. Deuxième édition, tome premier. Paris: Roret, 1893, s. 257-488.

[Magalhaes-3] I.L.F. Magalhaes, A.D. Brescovit, A.J. Santos. Phylogeny of Sicariidae spiders (Araneae: Haplogynae), with a monograph on Neotropical Sicarius. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 179 (4), s. 767-864, 2017. DOI: 10.1111/zoj.12442.

[1]

[2]

[3]