Sicarius lanuginosus

	Sicarius lanuginosus
	(Nicolet, 1849)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	pająki wyższe
Rodzina	Sicariidae
Podrodzina	Sicariinae
Rodzaj	Sicarius
Gatunek	Sicarius lanuginosus
Synonimy
	Thomisoides lanuginosus Nicolet, 1849;
	Thomisoides lanuginosus Nicolet, 1849;

Sicarius lanuginosus – gatunek pająka z rodziny Sicariidae i podrodziny Sicariinae.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Kladogram rodzaju wg
Magalhaesa i innych z 2017 roku

	S. thomisoides

	S. yurensis

S. andinus

	S. mapuche

	S. rupestris

	S. levii

	S. boliviensis

S. saci

S. tropicus

	S. ornatus

	S. jequitinhonha

	S. cariri

	S. diadorim

S. gracilis

	S. peruensis

	S. utriformis

S. rugosus

S. fumosus

	S. crustosus

	S. lanuginosus

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1849 roku przez Hercule’a Nicoleta pod nazwą Thomisoides lanuginosus^[1]. W 1893 roku Eugène Simon zsynonimizował Thomisoides z rodzajem Sicarius^[2].

Według wyników analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Ivana Magalhaesa, Antonio Brescovita i Adalberto Santosa w 2017 roku gatunek ten zajmuje w obrębie rodzaju pozycję siostrzaną względem S. crustosus, tworząc z nim klad siostrzany dla S. fumosus^[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Samce osiągają od 3,1 do 5,7 mm, a samice od 3,1 do 4,6 mm długości prosomy. Karapaks jest rudobrązowy, zaopatrzony we wzgórki oczne i ma makroszczecinki rozmieszczone przy bocznych krawędziach w wielu szeregach. Ubarwienie szczękoczułków, wargi dolnej i szczęk jest rudobrązowe. Sternum jest sercowate, z tyłu ścięte, ubarwione jasnobrązowo z ciemnobrązowymi znakami na krawędziach. Odnóża mają kolor jasnobrązowy. Uda uzbrojone są w cztery lub pięć cierni, białe makroszczecinki oraz mają w częściach przednio-bocznych zygzakowato rozmieszczone szczecinki czarne. Makroszczecinki na udach rozszerzone są w częściach środkowych. Opistosoma (odwłok) ma barwę brązowawożółtą. Genitalia samicy cechują się spermatekami mającymi osiem lub dziewięć odgałęzień, w tym dwie pary mniej więcej równej długości odgałęzień środkowych wyraźnie dłuższych niż większość odgałęzień bocznych; wszystkie odgałęzienia zwieńczone są okrągłymi zbiorniczkami wierzchołkowymi. U samic na wylinkę przed dorosłością obserwuje się prespermateki z czterema krótkimi odgałęzieniami środkowymi. Nogogłaszczki samca mają krótszy niż u S. crustosus i zaopatrzony w garb u nasady embolus^[3].

Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]

Pająk ten zasiedla obszary suchej roślinności nadmorskiej^[3].

Gatunek neotropikalny, endemiczny dla Chile. Rozmieszczony jest wzdłuż suchych wybrzeży oceanicznych w południowej części regionu Atakama i północnej części regionu Coquimbo^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ H.H. Nicolet H.H., Aracnidos, [w:] C.C. Gay (red.), Historia física y política de Chile. Zoología, t. 3, 1849, s. 319-543, DOI: 10.5962/bhl.title.16172 .
↑ E. Simon: Histoire naturelle des araignées. Deuxième édition, tome premier. Paris: Roret, 1893, s. 257-488.
↑ ^a ^b ^c ^d I.L.F. Magalhaes, A.D. Brescovit, A.J. Santos. Phylogeny of Sicariidae spiders (Araneae: Haplogynae), with a monograph on Neotropical Sicarius. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 179 (4), s. 767-864, 2017. DOI: 10.1111/zoj.12442.

[Nicolet-1] H.H. Nicolet H.H., Aracnidos, [w:] C.C. Gay (red.), Historia física y política de Chile. Zoología, t. 3, 1849, s. 319-543, DOI: 10.5962/bhl.title.16172 .

[Simon-2] E. Simon: Histoire naturelle des araignées. Deuxième édition, tome premier. Paris: Roret, 1893, s. 257-488.

[Magalhaes-3] I.L.F. Magalhaes, A.D. Brescovit, A.J. Santos. Phylogeny of Sicariidae spiders (Araneae: Haplogynae), with a monograph on Neotropical Sicarius. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 179 (4), s. 767-864, 2017. DOI: 10.1111/zoj.12442.

[1]

[2]

[3]