Szkieletnica pomarańczowa
.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
szkieletnica pomarańczowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Skeletocutis amorpha (Fr.) Kotl. & Pouzar Česká Mycol. 12(2): 103 (1958) | |
.jpg)
Szkieletnica pomarańczowa (Skeletocutis amorpha (Fr.) Kotl. & Pouzar) – gatunek grzybów z rzędu żagwiowców (Polyporales)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Skeletocutis, Incrustoporiaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy gatunek ten został opisany w 1815 r. przez E. Friesa jako Polyporus amorphus. Do rodzaju Skeletocutis przenieśli go František Kotlaba i Zdeněk Pouzar w 1958 r.[1]
Synonimów ma ponad 40. Niektóre z nich[2]:
- Coriolus kymatodes (Rostk.) Bourdot & Galzin 1925
- Gloeoporus amorphus (Fr.) Killerm. 1928
- Trametes armeniaca (Berk.) Ryvarden 1984
- Tyromyces amorphus (Fr.) Murrill 1918
- Tyromyces pini-glabrae Murrill 1940
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r., Stanisław Domański w 1967 r. opisywał ten gatunek pod nazwą szkieletnica bezkształtna, Fr. Błoński w 1888 r. jako huba bezkształtna, H. Orłoś w 1952 r. jako żagiew bezkształtna[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Owocnik jednoroczny, miękki, o bardzo różnorodnym kształcie. Może być rozpostarty, rozpostarto-odgięty lub tworzyć liczne kapelusze o muszelkowatym lub falistym kształcie, które często zrastają się z sobą. Kapelusze mają ostre brzegi i osiągają szerokość do 2 cm. Na górnej stronie są niewyraźnie strefowane i delikatnie owłosione białymi włoskami. Hymenofor rurkowy. Rurki bardzo krótkie, o długości do 1 mm. U młodych owocników są białawe, potem kolejno żółte, różowawe, jaskrawo pomarańczowe. Mają drobne i nierówne, okrągłe lub kanciaste pory. Na jednym owocniku pory są nierówno ubarwione; mogą być białawe, morelowe lub żółtopomarańczowe. Miąższ tworzy dwie warstwy. Górna warstwa jest biaława, luźna i w trakcie owocnika zanika. Dolna warstwa jest galaretowata i płynnie przechodzi w rurki. Brak wyraźnego zapachu i smaku[4].
- Cechy mikroskopowe;
System strzępkowy dimityczny. Strzępki generatywne hialinowe, rzadko septowane, grubościenne, ze sprzążkami, o średnicy 2–6 μm. Strzępki szkieletowe hialinowe, grubościenne, rzadko rozgałęzione, nieseptowane, w tramie o nieregularnej strukturze. Cystyd brak, występują wrzecionowate cystydiole. Podstawki 4-sterygmowe, o średnicy 3–4 μm, ze sprzążką w nasadzie. Zarodniki kiełbaskowate, hialinowe, brodawkowate, z gutulami, o rozmiarach 3–4 × 1,0–1,5 μm[5].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie tego gatunku w Ameryce Północnej, Europie, Azji (Rosja, Japonia) i na Nowej Zelandii[6]. W Polsce jest bardzo pospolity[3].
Grzyb nadrzewny, saprotrof. Występuje na martwym drewnie w lasach iglastych i mieszanych, głównie na drewnie sosny pospolitej, rzadziej na drewnie jodły, świerka i innych gatunków sosen. Czasami zasiedla także drewno konstrukcyjne. Owocniki wytwarza od stycznia do października[3].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Saprotrof, powoduje białą zgniliznę drewna[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-11-19] (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2017-10-06]. (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. KDC, s. 472. ISBN 83-7404-513-2.
- ↑ a b Mycobank. ''Skeletocustis amorpha'' [online] [dostęp 2017-10-06].
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2017-10-06].