Sobór Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w Petersburgu
 nr rej. 7810504000[1]
| |||||||||||||||||||||||
| sobór parafialny | |||||||||||||||||||||||
 Widok ogólny | |||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miasto wydzielone | |||||||||||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||||||
| Eparchia | |||||||||||||||||||||||
| Sobór |
od 2000 | ||||||||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
23 czerwca/6 lipca | ||||||||||||||||||||||
| Przedmioty szczególnego kultu | |||||||||||||||||||||||
| Relikwie | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Petersburga  | |||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Rosji  | |||||||||||||||||||||||
 59°55′41,5″N 30°20′54,2″E/59,928194 30,348389
| |||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||||
Sobór Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej – prawosławny sobór w Petersburgu, wzniesiony w II połowie XVIII w., jedna ze świątyń eparchii petersburskiej. Położony przy placu Włodzimierskim, na początku prospektu Włodzimierskiego, który bierze od niego swoją nazwę[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]_CORR.jpg)
Sobór powstał na miejscu starszej drewnianej cerkwi pod tym samym wezwaniem, wzniesionej w 1747 i poświęconej rok później[3]. W 1756, z inicjatywy parafian cerkwi, caryca Elżbieta Romanowa wyraziła zgodę na przeprowadzenie zbiórki środków na budowę nowej, murowanej świątyni. Zbiórkę koordynował służący w cerkwi ks. Joann Kirikow. Projekt budynku był gotowy w 1759, jednak dopiero 20 sierpnia 1761 został uroczyście położony kamień węgielny[3]. Wznoszona świątynia posiadała trzy ołtarze na górnej kondygnacji (Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej, św. Charłampa oraz św. proroka Eliasza) oraz dolną kaplicę z ołtarzem św. Jana Damasceńskiego. Ołtarz główny poświęcił 9 kwietnia 1793 metropolita petersburski Gabriel. W tym samym roku zakończono budowę wolno stojącej, trójkondygnacyjnej dzwonnicy, o łącznej wysokości 40,5 m, którą zaprojektował Giacomo Quarenghi. Wykonanie projektu całości było przypisywane Bartolomeo Rastrellemu, nad pracami budowlanymi pracowali różni twórcy: A. Mielnikow, A. Golm i A. Rusko[3].
W 1868 do budynku dostawiono od strony północnej kaplicę ku czci ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”, zaś w 1872, od strony południowej – kaplicę świętych Wiary, Nadziei i Miłości i matki ich Zofii[3].
Cerkiew funkcjonowała do 1930, gdy władze stalinowskie odebrały ją Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu i przekazały Państwowej Bibliotece Publicznej z przeznaczeniem na bibliotekę dzieł antyreligijnych. Następnie w soborze funkcjonował zakład budowlany. Po II wojnie światowej obiekt ponownie przekazano Bibliotece Akademii Nauk z przeznaczeniem na magazyn, po czym w 1947 zaczął pełnić cele przemysłowe[3].
Eparchia leningradzka Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego odzyskała zdewastowaną świątynię w sierpniu 1989. 7 kwietnia 1990 metropolita leningradzki i nowogrodzki Aleksy dokonał ponownego poświęcenia obiektu. Od tego momentu wszyscy metropolici petersburscy są również tytularnie proboszczami parafii Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej – po metropolicie Aleksym tradycję tę kontynuowali metropolici Jan i Włodzimierz. Stale trwają prace remontowe w soborze – na kopułach cerkwi pojawiły się nowe złocone krzyże, odnowiono wnętrze górnej cerkwi, trwa restauracja zniszczonych ikonostasów w dolnej i górnej świątyni[3]. Honorowy tytuł soboru świątynia otrzymała w 2000[4].
Sobór Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej jest świątynią typu krzyżowo-kopułowego, dwukondygnacyjną, zwieńczoną pięcioma kopułami zlokalizowanymi na okrągłych bębnach. Elewacje obiektu zdobią rzędy korynckich kolumn. Całość reprezentuje styl barokowy przechodzący w klasycystyczny[4]. W górnej cerkwi znajduje się osiemnastowieczny trzyrzędowy ikonostas zaprojektowany przez B. Rastrellego w stylu petersburskiego baroku. Wyposażenie cerkwi dolnej nie zachowało się[3].
Szczególną czcią otaczane są przez wiernych kopie Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej, ikona Obrazu Chrystusa Nie Ludzką Ręką Uczynionego poświęcona przez św. Jana Kronsztadzkiego oraz ikona św. Serafina z Sarowa z cząsteczką relikwii[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Strona rejestru. [dostęp 2013-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-14)].
- ↑ Владимирский проспект в Санкт-Петербурге [online], peterburg.center [dostęp 2021-10-07] (ros.).
- ↑ a b c d e f g h ИСТОРИЧЕСКАЯ СПРАВКА. vladimirsobor.spb.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-12)]..
- ↑ a b Владимирская церковь.