Przejdź do zawartości

Sowa jarzębata

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sowa jarzębata
Surnia ulula[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

sowy

Rodzina

puszczykowate

Podrodzina

sóweczki

Rodzaj

Surnia[2]
Duméril, 1805

Gatunek

sowa jarzębata

Synonimy
  • Strix Ulula Linnaeus, 1758[3]
  • Surnia ulula pallasi Buturlin, 1907[4]
  • Surnia ulula orokensis Stachanov, 1931[4]
  • Strix caparoch Statius Müller, 1776[4]
  • Strix hudsonia J.F. Gmelin, 1788[4]
  • Strix hudsonica J.F. Gmelin, 1788[4]
  • Surnia ulula Korejewi Loudon & Zarudny, 1907[4]
Podgatunki
  • S. ulula tianschanica Smallbones, 1906
  • S. ulula ulula (Linnaeus, 1758)
  • S. ulula caparoch (Statius Müller, 1776)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     występuje przez cały rok

     tylko zimą

Sowa jarzębata[6] (Surnia ulula) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny puszczykowatych (Strigidae), zamieszkujący Eurazję i Amerykę Północną. Nie jest zagrożony.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Jest to jedyny przedstawiciel rodzaju Surnia[6][7]. Wyróżnia się trzy podgatunki: S. ulula tianschanica, S. ulula ulula i S. ulula caparoch[7][8]. Populacje syberyjskie, wydzielane dawniej do podgatunku pallasi, włączono do podgatunku nominatywnego[8].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje tajgę i lasotundrę północnej Eurazji (od Norwegii po Kamczatkę i Sachalin) oraz Ameryki Północnej (głównie Kanada i Alaska). Ostatnio południowa granica zasięgu przesuwa się ku północy. Osiadła, ale niekiedy odbywa niewielkie wędrówki na południe, zwłaszcza gdy brakuje pokarmu.

W Polsce pojawia się przede wszystkim w okresie zimowym. W XIX wieku oraz pierwszej połowie XX wieku zalatywała nielicznie, ale regularnie. Obecnie pojawia się sporadycznie – do 2021 Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego potwierdziła około 49 stwierdzeń ptaków tego gatunku na terenie kraju[9]. Pojedyncze osobniki obserwowano m.in.: w czerwcu 1970 (na Wolinie), od grudnia 2002 do marca 2003 (koło Białowieży), od końca października 2006 do marca 2007 (na Bagnach Biebrzańskich, a następnie u ujścia Wisły) oraz w listopadzie 2013 w miejscowości Pniewo w powiecie pułtuskim[10]. W grudniu 2021 roku zaobserwowano ją w gminie Krynki na Podlasiu[11]. W innych państwach Europy Środkowej również widywana głównie zimą, przeloty trwają od października do stycznia.

Poszczególne podgatunki zamieszkują[3][7]:

  • S. ulula tianschanica Smallbones, 1906 – środkowa Azja do północnych Chin i północnej Mongolii
  • S. ulula ulula (Linnaeus, 1758) – północna Eurazja
  • S. ulula caparoch (Statius Müller, 1776) – północna część Ameryki Północnej

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]
Sowa jarzębata

Wygląd zewnętrzny

[edytuj | edytuj kod]

Sylwetka smukła z długim ogonem i stosunkowo małą głową (jak na sowę). Skrzydła krótkie, spiczaste. W locie przypomina krogulca, ale odróżnia się większą głową. Obie płci ubarwione jednakowo. Duża, wyraźna szlara, w pobliżu dzioba szara, dalej ku bokom głowy przechodzi w białą, zaś na skraju ciemna. Oczy żółte. Wierzch ciała ciemnobrązowy, pokryty białymi plamami, które układają się w nieregularne, poprzeczne pasy. Na barkówkach duża, jasna plama. Pierś i brzuch białe z gęstym, cienkim poprzecznym prążkowaniem, które nadaje sowie „jarzębaty” (jastrzębiowaty) wygląd. Lotki brązowe pokryte białymi plamami. Ogon długi, z poprzecznymi białymi prążkami. Dzięki długim sterówkom może manewrować w trakcie lotu między gęstwinami. Nogi silnie opierzone. Na karku jasny rysunek imitujący oczy, sprawiający wrażenie „drugiej twarzy”.
Poprzez aktywność w dzień, dość długi ogon przypomina nieco jastrzębia, choć sylwetką w locie sokoła.

Rozmiary

[edytuj | edytuj kod]
długość ciała
ok. 38–40 cm
rozpiętość skrzydeł
ok. 78–80 cm

Masa ciała

[edytuj | edytuj kod]

ok. 280–370 g

Alarmuje cienkim „kikiki...”, podobnym do głosu sokoła. Terytorialny śpiew (wydawany przez samca na wiosnę, zarówno w dzień, jak i w nocy) to dźwięczne, wibrujące trele, przypominające ćwierkanie lub bulgotanie.

Sowa jarzębata siada często na suchym konarze i wypatruje gryzoni

Zachowanie

[edytuj | edytuj kod]

Aktywna głównie za dnia (zresztą na północy zasięgu latem noce nie są ciemne). Gdyby, jak większość sów, polowała tylko o świcie i zmierzchu, nie zdążyłaby w czasie krótkich polarnych nocy zebrać odpowiedniej ilości pokarmu dla swojego wygłodniałego potomstwa. Lot prostolinijny, z naprzemiennym szybowaniem i dynamicznymi uderzeniami skrzydeł. Często siedzi na czubku drzewa, obserwując teren. Przyjmuje wtedy postawę wyprostowaną i kiwa ogonem. Nietowarzyska, przebywa głównie samotnie lub z partnerem lęgowym. Mało płochliwa. Ze względu na zamieszkiwanie bezludnych przestrzeni sowa ta nie doznała złych doświadczeń z ludźmi i objawia to ufnością, co można zauważyć na zimowiskach, gdzie jest obojętna wobec obserwatorów.

Środowisko

[edytuj | edytuj kod]

Tajga i inne świetliste lasy iglaste, a także mieszane i brzozowe, zwłaszcza na stokach górskich. Zazwyczaj zwarty drzewostan graniczy z otwartymi przestrzeniami: doliną rzeczną, torfowiskiem, pogorzeliskiem, porębą czy przecinką. Widywana też na łąkach i torfowiskach. Na południowym skraju zasięgu występuje również w lasach górskich.
Zauważenie jej jest o tyle łatwe, że odpoczywa na wyeksponowanych elementach terenu jak słupy, wierzchołki drzew. To miejsca, z których wypatruje zdobyczy i gdy ją zauważy, znienacka atakuje.

Pożywienie

[edytuj | edytuj kod]

Gryzonie, w czasie sezonu wegetacyjnego głównie lemingi i norniki, a zimą drobne ptaki wielkości drozda, ze względu na gorzej dostępne drobne ssaki. Wyjątkowo chwyta też płazy i ryby. Poluje z zasiadki podobnie jak jastrząb, również w dzień. Gdy czatuje, jest pochylona do przodu i miarowo kręci ogonem. Doskonały słuch pozwala sowie jarzębatej upolować gryzonie poruszające się pod pokrywą śniegu.

Jaja z kolekcji muzealnej

Wyprowadza jeden lęg w roku, od kwietnia do początku maja. Podczas sezonu lęgowego pary są monogamiczne.

Jeszcze długo przed stopieniem śniegu samica i samiec nawzajem nawołują się głośno oraz wykonują specyficzne loty godowe.

Gniazdo

[edytuj | edytuj kod]

W obszernej dziupli, naturalnej lub po dzięciole czarnym, albo na szczycie złamanego drzewa i w większych opuszczonych ptasich gniazdach. Sowa jarzębata sama nie buduje gniazd.

Jaja i wysiadywanie

[edytuj | edytuj kod]

Samica składa 5–13 białych jaj w odstępach 1–2 dniowych. Ich ilość w lęgu zależy od zasobności okolicy w pokarm. Jaja są wysiadywane począwszy od pierwszego jaja przez ok. 25–30 dni wyłącznie przez samicę, która jest w tym czasie karmiona przez samca.

Pisklęta sowy jarzębatej

Pisklęta

[edytuj | edytuj kod]

Pisklęta nie wykluwają się jednocześnie, opuszczają gniazdo po ok. 23–30 dniach. W wieku 5–6 tygodni potrafią już latać. Mają gęsty puch, zmieniają go już w trakcie pobytu w gnieździe. Właściwe upierzenie zyskują po miesiącu i wtedy te z piskląt, które wcześniej się wylęgły, latają po okolicy, choć nadal są karmione przez rodziców. Młodsze w tym czasie mogą jeszcze przesiadywać w gnieździe. Pod koniec sierpnia usamodzielniają się. Dojrzałość płciową osiągają pod koniec pierwszego roku życia.

Status i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje sowę jarzębatą za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji wstępnie szacuje się na 100–500 tysięcy dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny, ale fluktuujący w zależności od dostępności pożywienia[5].

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[12].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Surnia ulula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Surnia, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2011-03-21] (ang.).
  3. a b Holt, D.W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J.L., Rangel Salazar, J.L., Segars, K.P., Wood, K.L., Christie, D.A. & Marks, J.S.: Northern Hawk-owl (Surnia ulula). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-04-05].
  4. a b c d e f D. Lepage: Northern Hawk Owl Surnia ulula. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-01-22]. (ang.).
  5. a b Surnia ulula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  6. a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Surniinae Bonaparte, 1838 - sóweczki (Wersja: 2021-04-04). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-29].
  7. a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Owls. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-04-05]. (ang.).
  8. a b Northern Hawk Owl (Surnia ulula). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-13)]. (ang.).
  9. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 38. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2021. „Ornis Polonica”. 63, s. 130–159, 2022. 
  10. Fotoprzyroda.pl – zdjęcia sowy jarzębatej wykonane podczas obserwacji w Polsce w listopadzie 2013 [dostęp 2013-11-17]
  11. zielona.interia.pl - Sowa jarzębata zawitała do Polski. To wyjątkowy gość w naszym kraju
  12. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk, Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany, Wrocław: PTPP „pro Natura”, 2003, s. 466, ISBN 83-919626-1-X.
  • Ptaki Europy. Przewodnik ilustrowany, Paul Sterry, Richard Allen (ilustr.), Emil Gola (tłum.), Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 236, ISBN 83-7311-826-8, OCLC 749151835.
  • Klaus Richarz, Anne Puchta, Ptaki – Przewodnik, Warszawa: Muza SA, 2006, s. 250, ISBN 83-7495-018-8, ISBN 978-83-7495-018-3.
  • Peter Hayman, Rob Hume, Ptaki drapieżne, Andrzej Kruszewicz (tłum.), Agnieszka Czujkowska (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2007, s. 138–139, ISBN 978-83-7495-075-6, OCLC 749292163.
  • Pavel Vašák: Ptaki leśne. Warszawa: Delta, 1993, s. 82. ISBN 83-85817-28-X.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]