Sparianthis
| Sparianthis | |||
| Simon, 1880 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
Sparianthis | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Themeropis granadensis Keyserling, 1880 | |||
| Synonimy | |||
| |||
Sparianthis – rodzaj pająków z rodziny spachaczowatych i podrodziny Sparianthinae.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pająki o ciele długości od 5,5 do 12,5 mm w przypadku samców i od 6,1 do 16 mm w przypadku samic. Prosma ich jest żółtawobrązowa do ciemnobrązowej, dłuższa niż szersza, zaopatrzona w ośmioro oczu ustawionych w dwóch rzędach oraz wyraźną jamkę w tylnej ⅓. W widoku grzbietowym oczy pary przednio-środkowej leżą na tej samej wysokości co oczy pary przednio-bocznej lub nieco bardziej z tyłu, a oczy tylno-środkowej leżą na tej samej wysokości co oczy pary tylno-bocznej lub nieco bardziej z tyłu. Oczy pary przednio-środkowej są wyższe od nadustka, większe od oczu pary przednio-bocznej, bardziej odległe od siebie niż od oczu przednio-bocznych. Oczy pary tylno-środkowej są większe od oczu pary tylno-bocznej i bardziej odległe od siebie niż od oczu tylno-bocznych. Karapaks ma część głowową położoną na tej samej wysokości co tułowiowa. Szczękoczułki są żółtawobrązowe do ciemnobrązowych, dłuższe niż szerokie, uzbrojone w trzy zęby na krawędzi przedniej i dwa ząbki na krawędzi tylnej oraz pojedynczą szczecinkę eskortującą. Warga dolna jest niewiele dłuższa niż szeroka. Zbieżne ku przodowi szczęki cechują się gęstymi skopulami na krawędzi wewnętrznej i pojedynczym szeregiem ząbków serruli. Sternum jest żółtawobrązowe do ciemnobrązowego, dłuższe niż szerokie. Nogogłaszczki i odnóża również są żółtawobrązowe do ciemnobrązowych. Odnóża pary pierwszej i drugiej mają trzy pary kolców brzusznych na goleniach i dwie pary kolców brzusznych na nadstopiach. Wszystkie nadstopia mają po grzbietowej stronie części odsiebnej błonę trójpłatową o dobrze wykształconych wyrostkach bocznych i krótszym od nich haczyku środkowym. Skopule znajdują się na przednich połowach nadstopii i stopach wszystkich par. Pazurki stóp mają od siedmiu do dziewięciu drobnych, lekko zakrzywionych ząbków. Opistosoma (odwłok) jest jasnobrązowa do ciemnoszarobrązowej, z wierzchu z ciemnoszarobrązowym wzorem, a od spodu z, tylko u samców dobrze widoczną, V-kształtną kreską. Kształt opistosomy jest owalny. Spośród sześciu kądziołków przędnych przednio-boczne są dwuczłonowe, stożkowate i stykają się ze sobą, tylno-środkowe są krótkie i stożkowate, a tylno-boczne stożkowate i dwuczłonowe[1].
Nogogłaszczki samca mają na goleni trzy kolce prolateralne oraz apofizę retrolateralną z osadzoną dystalnie, trójkątną i widoku brzusznym wklęsłą gałęzią grzbietową, osadzoną środkowo-brzusznie gałęzią brzuszną, a czasem jeszcze z gałęzią środkową. Tak długie jak goleń lub nieco od niej krótsze cymbium ma duży, owalny alweolus, a w części odsiebnej duży por i pojedynczy wyrostek nitkowaty. Subetegulum jest kubkowate, tegulum płytkowate, apofyza medialna kubkowata z wcięciem na odsiebnej krawędzi, a konduktor od dwóch do trzech razy dłuższy niż szeroki, blaszkowaty, przezroczysty, wyrastający z tegulum na godzinie pierwszej i podtrzymujący czubek embolusa[1].
Genitalia samicy mają epigyne podzielone bocznymi bruzdami na brzusznie gładkie lub wtórnie pobrużdżone, w tyle zaopatrzone w trójkątny wyrostek płaty boczne oraz sięgającą ku tyłowi za bruzdę epigastryczną przegrodę środkową. Pole epigynalne ma w przedniej części poprzeczną bruzdę o delikatnie zakrzywionych końcach bocznych lub wyciągniętą ku tyłowi w przedsionek kopulacyjny. Wulwa ma niewielkie wyrostki gruczołowe oraz krótkie, haczykowato zakrzywione przewody zapładniające[1].
Rozprzestrzenienie[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj neotropikalny, rozprzestrzeniony od Kostaryki przez Panamę, Kolumbię, Saint Vincent i Grenadyny, Trynidad i Tobago, Wenezuelę, Gujanę i Gujanę Francuską po Peru, Ekwador i Brazylię[2][1].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Takson ten wprowadzony został w 1875 roku przez Ludwiga C.C. Kocha pod nazwą Themeropis[3]. Okazała się ona jednak młodszym homonimem, stąd za ważną[1] uznaje się nazwę wprowadzoną w 1880 roku przez Eugène’a Simona na łamach „Actes de la Société Linnéenne de Bordeaux”. Gatunkiem typowym Simon wyznaczył Themeropis granadensis[4], opisanego w 1880 roku przez Eugena von Keyserlinga[5].
Do rodzaju tego zalicza się 13 opisanych gatunków[1][2]:
- Sparianthis accentuata (Caporiacco, 1955)
- Sparianthis beebei Rheims, 2020
- Sparianthis boraris Rheims, 2020
- Sparianthis caracarai Rheims, 2020
- Sparianthis chickeringi (Gertsch, 1941)
- Sparianthis crulsi (Mello-Leitão, 1930)
- Sparianthis granadensis (Keyserling, 1880)
- Sparianthis humaita Rheims, 2020
- Sparianthis juazeiro Rheims, 2020
- Sparianthis juruti Rheims, 2020
- Sparianthis megalopalpa (Caporiacco, 1954)
- Sparianthis picta (Simon, 1887)
- Sparianthis ravida (Simon, 1898)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Cristina A. Rheims. Revision of the spider genus Sparianthis Simon, 1880 (Araneae, Sparassidae, Sparianthinae). „Zootaxa”. 4890 (2), s. 151-191, 2020. DOI: 10.11646/zootaxa.4890.2.1.
- ↑ a b Norman I. Platnick: Gen. Sparianthis Simon, 1880. [w:] The World Spider Catalog [on-line]. American Museum of Natural History. [dostęp 2023-09-20].
- ↑ L. Koch: Die Arachniden Australiens, nach der Natur beschrieben und abgebildet. Erster Theil. Lieferung 12-16. Nürnberg: Bauer & Raspe, 1875, s. 577-740.
- ↑ E. Simon. Révision de la famille des Sparassidae (Arachnides). „Actes de la Société Linnéenne de Bordeaux”. 34, s. 223–351, 1880.
- ↑ E. Keyserling: Die Spinnen Amerikas, I. Laterigradae. Nürnberg: Bauer & Raspe, 1880, s. 1-283.