Herbert Lawford: Różnice pomiędzy wersjami

{{{imię i nazwisko}}}
Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	15 maja 1851 ; Bayswater
Data i miejsce śmierci	20 kwietnia 1925 ; Dess
Wzrost	180 cm
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Status profesjonalny	1878
Zakończenie kariery	1890
	Gra pojedyncza
Wimbledon	W (1887)

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 02:44, 10 lut 2018

Herbert Fortescue Lawford (ur. 15 maja 1851 w Bayswater, zm. 20 kwietnia 1925 w Dess) – brytyjski tenisista, zwycięzca Wimbledonu.

Kariera tenisowa

Lawford w przeciągu trwania swojej kariery sześć razy wystąpił w decydującym meczu o tytule Wimbledonu. W 1880 roku wygrał wimbledoński turniej pretendentów (All Comers), ale nie sprostał w meczu o tytuł zwycięzcy z 1879 roku Johnowi Hartleyowi. W 1884 roku ponownie wystąpił w meczu o tytuł (challenge round), tym razem przegrywając z Williamem Renshawem. Z tym samym rywalem przegrywał w dwóch kolejnych latach w challenge round, by w 1887 roku zdobyć swój jedyny tytuł mistrzowski. Wykorzystał nieobecność Williama Renshawa i w finale turnieju pretendentów pokonał jego brata, Ernesta Renshawa^[1]. Jako obrońca tytułu z kolei sam miał zapewnione prawo udziału w challenge round w 1888 roku. W meczu tym Ernest Renshaw zrewanżował się za porażkę z poprzedniej edycji.

W 1879 roku Lawford odniósł ponadto turniejowe zwycięstwo w deblu w parze z Lestocqem Erskinem, ale debliści rywalizowali wówczas na kortach Oxfordu (do 1884) i mecze te nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach wimbledońskich.

Wprowadził nowe zagranie w repertuar tenisowy, topspinowy forhend^[1], początkowo nazywany „uderzeniem Lawforda”. Swoim ulubionym uderzeniem operował z głębi kortu, nie atakując zazwyczaj przy siatce.

W 2006 roku jego nazwisko, jako jednego z pionierów tenisa, wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (1–5)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1880	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	John Hartley	3:6, 2:6, 6:2, 3:6
Finalista	2.	1884	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	0:6, 4:6, 7:9
Finalista	3.	1885	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	5:7, 2:6, 6:4, 5:7
Finalista	4.	1886	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	0:6, 7:5, 3:6, 4:6
Zwycięzca	1.	1887	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	1:6, 6:3, 3:6, 6:4, 6:4
Finalista	5.	1888	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	3:6, 5:7, 0:6

Przypisy

↑ ^a ^b Dutkowski 1979 ↓, Przyjdzie walec i wyrówna…, s. 38.

Bibliografia

Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2018-02-10] (ang.).
ZbigniewZ. Dutkowski ZbigniewZ., T – jak tenis, JanJ. Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979 .
Profil na stronie International Tennis Hall of Fame
Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978

[CITEREFDutkowski1979Przyjdzie_walec_i_wyrówna…38-1] Dutkowski 1979 ↓, Przyjdzie walec i wyrówna…, s. 38.

[1]

@@ Linia 10: / Linia 10: @@
  |miejsce śmierci      = Dess
  |wzrost               = 180 cm
- |masa_ciała =
+ |masa_ciała           =
  |gra                  = praworęczna, jednoręczny backhand
  |status profesjonalny = 1878
@@ Linia 32: / Linia 32: @@
 == Kariera tenisowa ==
-Lawford w przeciągu trwania swojej kariery sześć razy wystąpił w decydującym meczu o tytule Wimbledonu. W 1880 roku wygrał wimbledoński turniej pretendentów (All Comers), ale nie sprostał w meczu o tytuł zwycięzcy z 1879 roku [[John Hartley|Johnowi Hartleyowi]]. W 1884 roku ponownie wystąpił w meczu o tytuł (challenge round), tym razem przegrywając z [[William Renshaw|Williamem Renshawem]]. Z tym samym rywalem przegrywał w dwóch kolejnych latach w challenge round, by w 1887 roku zdobyć swój jedyny tytuł mistrzowski. Wykorzystał nieobecność Williama Renshawa i w finale turnieju pretendentów pokonał jego brata, [[Ernest Renshaw|Ernesta Renshawa]]. Jako obrońca tytułu z kolei sam miał zapewnione prawo udziału w challenge round w 1888 roku. W meczu tym Ernest Renshaw zrewanżował się za porażkę z poprzedniej edycji.
+Lawford w przeciągu trwania swojej kariery sześć razy wystąpił w decydującym meczu o tytule Wimbledonu. W 1880 roku wygrał wimbledoński turniej pretendentów (All Comers), ale nie sprostał w meczu o tytuł zwycięzcy z 1879 roku [[John Hartley|Johnowi Hartleyowi]]. W 1884 roku ponownie wystąpił w meczu o tytuł (challenge round), tym razem przegrywając z [[William Renshaw|Williamem Renshawem]]. Z tym samym rywalem przegrywał w dwóch kolejnych latach w challenge round, by w 1887 roku zdobyć swój jedyny tytuł mistrzowski. Wykorzystał nieobecność Williama Renshawa i w finale turnieju pretendentów pokonał jego brata, [[Ernest Renshaw|Ernesta Renshawa]]{{odn|Dutkowski|1979|loc=Przyjdzie walec i wyrówna…|s=38}}. Jako obrońca tytułu z kolei sam miał zapewnione prawo udziału w challenge round w 1888 roku. W meczu tym Ernest Renshaw zrewanżował się za porażkę z poprzedniej edycji.
-W 1879 roku Lawford odniósł ponadto turniejowe zwycięstwo w deblu w parze z L. R. Erskinem, ale debliści rywalizowali wówczas na kortach Oxfordu (do 1884) i mecze te nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach wimbledońskich.
+W 1879 roku Lawford odniósł ponadto turniejowe zwycięstwo w deblu w parze z [[Lestocq Erskine|Lestocqem Erskinem]], ale debliści rywalizowali wówczas na kortach Oxfordu (do 1884) i mecze te nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach wimbledońskich.
-Wprowadził nowe zagranie w repertuar tenisowy, topspinowy forhend, początkowo nazywany "uderzeniem Lawforda". Swoim ulubionym uderzeniem operował z głębi kortu, nie atakując zazwyczaj przy siatce.
+Wprowadził nowe zagranie w repertuar tenisowy, [[top spin|topspinowy]] [[forhend]]{{odn|Dutkowski|1979|loc=Przyjdzie walec i wyrówna…|s=38}}, początkowo nazywany „uderzeniem Lawforda”. Swoim ulubionym uderzeniem operował z głębi kortu, nie atakując zazwyczaj przy siatce.
-W 2006 roku jego nazwisko, jako jednego z pionierów tenisa, wpisano do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|międzynarodowej tenisowej galerii sławy]].
+W 2006 roku jego nazwisko, jako jednego z pionierów tenisa, wpisano do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]].
 === Finały w turniejach wielkoszlemowych ===
@@ Linia 50: / Linia 50: @@
 {{Turniej ATP/wiersz| F | bg=Wielki Szlem | nr=5. | data=1888 | turniej=Wimbledon 1888 | miasto=Wimbledon, Londyn | nawierzchnia=Trawiasta | państwoprzec=GBR | przec=Ernest Renshaw | wynik=3:6, 5:7, 0:6}}
 {{Turniej ATP/koniec}}
+== Przypisy ==
+{{Przypisy}}
 == Bibliografia ==
+* {{Profile tenisowe|m|data=10 lutego 2018}}
+* {{Cytuj | odn = tak | autor = [[Zbigniew Dutkowski]] | tytuł = T – jak tenis | redaktor = Jan Lis | wydanie = I | miejsce = Warszawa | wydawca = [[Krajowa Agencja Wydawnicza]] | data = 1979}}
 * [https://www.tennisfame.com/hall-of-famers/inductees/herbert-lawford Profil na stronie International Tennis Hall of Fame]
 * [[Bud Collins]], Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997

1887–1880	1877: Spencer Gore 1878: Frank Hadow 1879: John Hartley 1880: John Hartley
1881–1890	1881: William Renshaw 1882: William Renshaw 1883: William Renshaw 1884: William Renshaw 1885: William Renshaw 1886: William Renshaw 1887: Herbert Lawford 1888: Ernest Renshaw 1889: William Renshaw 1890: Willoughby Hamilton
1891–1900	1891: Wilfred Baddeley 1892: Wilfred Baddeley 1893: Joshua Pim 1894: Joshua Pim 1895: Wilfred Baddeley 1896: Harold Mahony 1897: Reginald Doherty 1898: Reginald Doherty 1899: Reginald Doherty 1900: Reginald Doherty