Ernest Renshaw: Różnice pomiędzy wersjami

{{{imię i nazwisko}}}
Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1861 ; Royal Leamington Spa
Data i miejsce śmierci	2 września 1899 ; Waltham St. Lawrence
Wzrost	178 cm
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Status profesjonalny	1879
Zakończenie kariery	1897
	Gra pojedyncza
Wimbledon	W (1888)
	Gra podwójna
Wimbledon	W (1884–1886, 1888, 1889)

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 16:15, 13 lut 2018

James Ernest Renshaw (ur. 3 stycznia 1861 w Royal Leamington Spa, zm. 2 września 1899 w Waltham St. Lawrence) – brytyjski tenisista, zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej i grze podwójnej.

Kariera tenisowa

Był bratem bliźniaczym Williama Renshawa, wspólnie z którym tworzył parę deblową dominującą na kortach Wimbledonu w latach 80. XIX wieku. Renshawowie stanowili w tym okresie także wiodącą siłę w grze pojedynczej, będąc pionierami ofensywnego użycia serwisu, woleja i smeczu. Wielokrotnie między sobą rozstrzygali walkę o tytuł na Wimbledonie – zazwyczaj zwycięsko wychodził z niej młodszy o 15 minut i nieco niższy William – a ich głównym rywalem w tym okresie był Herbert Lawford. Gry uczyli się na asfalcie szkolnego podwórka w Cheltenham^[1].

Ernest Renshaw pięć razy walczył o mistrzostwo Wimbledonu w grze pojedynczej, w tym raz w finale turnieju pretendentów (All Comers). Obowiązywał w tym okresie regulamin, który gwarantował zwycięzcy udział w finale kolejnej edycji (challenge round), z rywalem wyłonionym w turnieju pretendentów. Kilkakrotnie zdarzało się, że ubiegłoroczny zwycięzca do rywalizacji nie stawał i wtedy tytuł przypadał triumfatorowi turnieju pretendentów^[1]. Statystycy wimbledońscy zazwyczaj traktują wówczas finały All Comers jako właściwe finały, ale można się spotkać także z formułą finałowego walkowera.

W 1882 roku Ernest Renshaw po raz pierwszy wygrał turniej pretendentów, by we właściwym finale spotkać się w broniącym tytułu bratem i przegrać w pięciu setach. Rok później w turnieju pretendentów Ernest Renshaw spotkał się z Herbertem Lawfordem i odniósł pięciosetowe zwycięstwo, chociaż rywal prowadził już w decydującej partii 5:0. Renshaw awansował następnie po raz drugi z rzędu do challenge round, ale ponownie uległ w pięciu setach bratu. W 1885 i 1886 roku Lawford zdołał pokonać Ernesta Renshawa w turnieju pretendentów. Jeszcze raz Ernest i Lawford spotkali się w finale All Comers w 1887 roku – Renshaw nie wykorzystał prowadzenia 2:1 w setach i zszedł z kortu pokonany, a rywalowi przypadł tytuł mistrzowski, gdyż William Renshaw nie przystąpił do obrony mistrzostwa^[1].

W 1888 roku Ernest Renshaw doczekał się wreszcie swojego zwycięstwa na Wimbledonie. Wykorzystując słabszą dyspozycję brata, który przegrał z Willoughbym Hamiltonem, ponownie triumfował w turnieju pretendentów (w finale z Ernestem Lewisem) i w challenge round zmierzył się z Herbertem Lawfordem. Odniósł trzysetowe zwycięstwo, w ostatnim secie do zera. Tym samym w kolejnym roku sam przystępował do turnieju jako obrońca tytułu i w challenge round po raz kolejny spotkał się z bratem, któremu uległ 4:6, 1:6, 6:3, 0:6^[1].

Para deblowa Renshawów, która jako pierwsza stosowała żelazną później zasadę gry podwójnej atakowania w jednej linii, odniosła łącznie siedem zwycięstw na Wimbledonie, w tym dwukrotnie na kortach Oksfordu (1880, 1881 – zwycięstwa te nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach Wimbledonu). Liczba triumfów krótko stanowiła rekord turnieju, kilkanaście lat później po raz ósmy triumfowali inni bracia, Reginald i Lawrence Doherty^[1].

Poza Wimbledonem Renshawowie triumfowali cztery razy w mistrzostwach Irlandii (1881, 1883, 1884, 1885). W grze pojedynczej Renshaw wygrywał ten turniej także cztery razy (1883, 1887, 1888, 1892). Podobnie jak brat był praworęczny.

Ernest Renshaw zmarł w wieku 38 lat. W 1983 roku został wpisany w poczet członków Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (1–4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1882	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	1:6, 6:2, 6:4, 2:6, 2:6
Finalista	2.	1883	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	6:2, 3:6, 3:6, 6:4, 3:6
Finalista	3.	1887	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Herbert Lawford	6:1, 3:6, 6:3, 4:6, 4:6
Zwycięzca	1.	1888	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Herbert Lawford	6:3, 7:5, 6:0
Finalista	4.	1889	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	4:6, 1:6, 6:3, 0:6

Gra podwójna (5–0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1884	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Ernest Lewis Edward Williams	6:3, 6:1, 1:6, 6:4
Zwycięzca	2.	1885	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Claude Farrer Arthur Stanley	6:3, 6:3, 10:8
Zwycięzca	3.	1886	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Claude Farrer Arthur Stanley	6:3, 6:3, 4:6, 7:5
Zwycięzca	4.	1888	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Patrick Bowes-Lyon Herbert Wilberforce	2:6, 1:6, 6:3, 6:4, 6:3
Zwycięzca	5.	1889	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Ernest Lewis George Hillyard	6:4, 6:4, 3:6, 0:6, 6:1

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 41–51.

Bibliografia

Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2018-02-13] (ang.).
Profil na stronie International Tennis Hall of Fame
Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
ZbigniewZ. Dutkowski ZbigniewZ., T – jak tenis, JanJ. Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979 .
Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978

[CITEREFDutkowski1979Czempion_okresu_pionierskiego41–51-1] Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 41–51.

[1]

@@ Linia 10: / Linia 10: @@
  |miejsce śmierci      = [[Waltham St. Lawrence]]
  |wzrost               = 178 cm
- |masa_ciała =
+ |masa_ciała           =
  |gra                  = praworęczna, jednoręczny backhand
  |status profesjonalny = 1879
@@ Linia 33: / Linia 33: @@
 == Kariera tenisowa ==
-Był bratem bliźniaczym [[William Renshaw|Williama Renshawa]], wspólnie z którym tworzył parę deblową dominującą na kortach Wimbledonu w latach 80. XIX wieku. Renshawowie stanowili w tym okresie także wiodącą siłę w grze pojedynczej, będąc pionierami ofensywnego użycia serwisu, woleja i smeczu. Wielokrotnie między sobą rozstrzygali walkę o tytuł na Wimbledonie – zazwyczaj zwycięsko wychodził z niej młodszy o 15 minut i nieco niższy William – a ich głównym rywalem w tym okresie był [[Herbert Lawford]].
+Był bratem bliźniaczym [[William Renshaw|Williama Renshawa]], wspólnie z którym tworzył parę deblową dominującą na kortach Wimbledonu w latach 80. XIX wieku. Renshawowie stanowili w tym okresie także wiodącą siłę w grze pojedynczej, będąc pionierami ofensywnego użycia serwisu, woleja i smeczu. Wielokrotnie między sobą rozstrzygali walkę o tytuł na Wimbledonie – zazwyczaj zwycięsko wychodził z niej młodszy o 15 minut i nieco niższy William – a ich głównym rywalem w tym okresie był [[Herbert Lawford]]. Gry uczyli się na asfalcie szkolnego podwórka w [[Cheltenham]]{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}.
-Ernest Renshaw pięć razy walczył o mistrzostwo Wimbledonu w grze pojedynczej, w tym raz w finale turnieju pretendentów (All Comers). Obowiązywał w tym okresie regulamin, który gwarantował zwycięzcy udział w finale kolejnej edycji (challenge round), z rywalem wyłonionym w turnieju pretendentów. Kilkakrotnie zdarzało się, że ubiegłoroczny zwycięzca do rywalizacji nie stawał i wtedy tytuł przypadał triumfatorowi turnieju pretendentów. Statystycy wimbledońscy zazwyczaj traktują wówczas finały All Comers jako właściwe finały, ale można się spotkać także z formułą finałowego walkowera.
+Ernest Renshaw pięć razy walczył o mistrzostwo Wimbledonu w grze pojedynczej, w tym raz w finale turnieju pretendentów (All Comers). Obowiązywał w tym okresie regulamin, który gwarantował zwycięzcy udział w finale kolejnej edycji (challenge round), z rywalem wyłonionym w turnieju pretendentów. Kilkakrotnie zdarzało się, że ubiegłoroczny zwycięzca do rywalizacji nie stawał i wtedy tytuł przypadał triumfatorowi turnieju pretendentów{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}. Statystycy wimbledońscy zazwyczaj traktują wówczas finały All Comers jako właściwe finały, ale można się spotkać także z formułą finałowego walkowera.
-W 1882 roku Ernest Renshaw po raz pierwszy wygrał turniej pretendentów, by we właściwym finale spotkać się w broniącym tytułu bratem i przegrać w pięciu setach. Rok później w turnieju pretendentów Ernest Renshaw spotkał się z Herbertem Lawfordem i odniósł pięciosetowe zwycięstwo, chociaż rywal prowadził już w decydującej partii 5:0. Renshaw awansował następnie po raz drugi z rzędu do challenge round, ale ponownie uległ w pięciu setach bratu. W 1885 i 1886 roku Lawford zdołał pokonać Ernesta Renshawa w turnieju pretendentów. Jeszcze raz Ernest i Lawford spotkali się w finale All Comers w 1887 roku – Renshaw nie wykorzystał prowadzenia 2:1 w setach i zszedł z kortu pokonany, a rywalowi przypadł tytuł mistrzowski, gdyż William Renshaw nie przystąpił do obrony mistrzostwa.
+W 1882 roku Ernest Renshaw po raz pierwszy wygrał turniej pretendentów, by we właściwym finale spotkać się w broniącym tytułu bratem i przegrać w pięciu setach. Rok później w turnieju pretendentów Ernest Renshaw spotkał się z Herbertem Lawfordem i odniósł pięciosetowe zwycięstwo, chociaż rywal prowadził już w decydującej partii 5:0. Renshaw awansował następnie po raz drugi z rzędu do challenge round, ale ponownie uległ w pięciu setach bratu. W 1885 i 1886 roku Lawford zdołał pokonać Ernesta Renshawa w turnieju pretendentów. Jeszcze raz Ernest i Lawford spotkali się w finale All Comers w 1887 roku – Renshaw nie wykorzystał prowadzenia 2:1 w setach i zszedł z kortu pokonany, a rywalowi przypadł tytuł mistrzowski, gdyż William Renshaw nie przystąpił do obrony mistrzostwa{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}.
-W 1888 roku Ernest Renshaw doczekał się wreszcie swojego zwycięstwa na Wimbledonie. Wykorzystując słabszą dyspozycję brata, który przegrał z [[Willoughby Hamilton|Willoughbym Hamiltonem]], ponownie triumfował w turnieju pretendentów (w finale z [[Ernest Lewis|Ernestem Lewisem]]) i w challenge round zmierzył się z Herbertem Lawfordem. Odniósł trzysetowe zwycięstwo, w ostatnim secie do zera. Tym samym w kolejnym roku sam przystępował do turnieju jako obrońca tytułu i w challenge round po raz kolejny spotkał się z bratem, któremu uległ w czterech setach.
+W 1888 roku Ernest Renshaw doczekał się wreszcie swojego zwycięstwa na Wimbledonie. Wykorzystując słabszą dyspozycję brata, który przegrał z [[Willoughby Hamilton|Willoughbym Hamiltonem]], ponownie triumfował w turnieju pretendentów (w finale z [[Ernest Lewis|Ernestem Lewisem]]) i w challenge round zmierzył się z Herbertem Lawfordem. Odniósł trzysetowe zwycięstwo, w ostatnim secie do zera. Tym samym w kolejnym roku sam przystępował do turnieju jako obrońca tytułu i w challenge round po raz kolejny spotkał się z bratem, któremu uległ 4:6, 1:6, 6:3, 0:6{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}.
-Para deblowa Renshawów, która jako pierwsza stosowała żelazną później zasadę gry podwójnej atakowania w jednej linii, odniosła łącznie siedem zwycięstw na Wimbledonie, w tym dwukrotnie na kortach [[Oksford]]u (1880, 1881 – zwycięstwa te nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach Wimbledonu). Liczba triumfów krótko stanowiła rekord turnieju, kilkanaście lat później po raz ósmy triumfowali inni bracia, [[Reginald Doherty|Reginald]] i [[Lawrence Doherty]].
+Para deblowa Renshawów, która jako pierwsza stosowała żelazną później zasadę gry podwójnej atakowania w jednej linii, odniosła łącznie siedem zwycięstw na Wimbledonie, w tym dwukrotnie na kortach [[Oksford]]u (1880, 1881 – zwycięstwa te nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach Wimbledonu). Liczba triumfów krótko stanowiła rekord turnieju, kilkanaście lat później po raz ósmy triumfowali inni bracia, [[Reginald Doherty|Reginald]] i [[Lawrence Doherty]]{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}.
 Poza Wimbledonem Renshawowie triumfowali cztery razy w mistrzostwach Irlandii (1881, 1883, 1884, 1885). W grze pojedynczej Renshaw wygrywał ten turniej także cztery razy (1883, 1887, 1888, 1892). Podobnie jak brat był praworęczny.
-Ernest Renshaw zmarł w wieku 38 lat. W 1983 roku został wpisany w poczet członków [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|międzynarodowej tenisowej galerii sławy]].
+Ernest Renshaw zmarł w wieku 38 lat. W 1983 roku został wpisany w poczet członków [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]].
 === Finały w turniejach wielkoszlemowych ===
@@ Linia 65: / Linia 65: @@
 {{Turniej ATP/wiersz| Z | bg=Wielki Szlem | rodzaj=debel | nr=5. | data=1889 | turniej=Wimbledon 1889 | miasto=Wimbledon, Londyn | nawierzchnia=Trawiasta | partner={{flaga|GBR}} William Renshaw | państwoprzec1=GBR | przec1=Ernest Lewis | państwoprzec2=GBR | przec2=[[George Hillyard]] | wynik=6:4, 6:4, 3:6, 0:6, 6:1}}
 {{Turniej ATP/koniec}}
+== Przypisy ==
+{{Przypisy}}
 == Bibliografia ==
+* {{Profile tenisowe|m|data=13 lutego 2018}}
 * [https://www.tennisfame.com/hall-of-famers/inductees/ernest-renshaw Profil na stronie International Tennis Hall of Fame]
 * [[Bud Collins]], Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
-* [[Zbigniew Dutkowski]], T – jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
+* {{Cytuj |odn = tak |autor = [[Zbigniew Dutkowski]] |tytuł = T – jak tenis |redaktor = Jan Lis |wydanie = I |miejsce = Warszawa |wydawca = [[Krajowa Agencja Wydawnicza]] |data = 1979}}
 * [[Martin Hedges]], The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978

1887–1880	1877: Spencer Gore 1878: Frank Hadow 1879: John Hartley 1880: John Hartley
1881–1890	1881: William Renshaw 1882: William Renshaw 1883: William Renshaw 1884: William Renshaw 1885: William Renshaw 1886: William Renshaw 1887: Herbert Lawford 1888: Ernest Renshaw 1889: William Renshaw 1890: Willoughby Hamilton
1891–1900	1891: Wilfred Baddeley 1892: Wilfred Baddeley 1893: Joshua Pim 1894: Joshua Pim 1895: Wilfred Baddeley 1896: Harold Mahony 1897: Reginald Doherty 1898: Reginald Doherty 1899: Reginald Doherty 1900: Reginald Doherty

1884–1890	1884: W. Renshaw / E. Renshaw 1885: W. Renshaw / E. Renshaw 1886: W. Renshaw / E. Renshaw 1887: Wilberforce / Bowes-Lyon 1888: W. Renshaw / E. Renshaw 1889: W. Renshaw / E. Renshaw 1890: Pim / Stoker
1891–1900	1891: W. Baddeley / H. Baddeley 1892: Lewis / Barlow 1893: Pim / Stoker 1894: W. Baddeley / H. Baddeley 1895: W. Baddeley / H. Baddeley 1896: W. Baddeley / H. Baddeley 1897: R. Doherty / L. Doherty 1898: R. Doherty / L. Doherty 1899: R. Doherty / L. Doherty 1900: R. Doherty / L. Doherty