Państwo frankijskie

Państwo frankijskie

Regnum Francorum

420-800
Język urzędowy	języki germańskie, języki romańskie
Stolica	Akwizgran
Ustrój polityczny	monarchia
Głowa państwa	król Franków Karol I Wielki
Status terytorium	Królestwo
Data powstania	420
Odnowienie cesarstwa	800

{{Państwo infobox}} Nieznane pola: "n2_flaga", "p2_flaga", "n1", "p1", "p3_flaga", "n3_flaga", "uwagi", "język_używany", "p4", "n4", "p4_flaga", "n4_flaga", "powierzchnia_miejsce", "p3", "n5_flaga", "p5_flaga", "p1_flaga", "ludność_miejsce", "państwo", "p5", "n3", "n5", "n2", "p2" oraz "n1_flaga".

Państwo frankijskie (łac. Regnum Francorum) – początkowo plemienne państwo Franków, następnie jedno z najsilniejszych państw we wczesnośredniowiecznej Europie. W 800 roku na jego bazie utworzone zostało odnowione Cesarstwo Karola I Wielkiego.

Frankowie saliccy podbili Galię w V wieku pod wodzą Childeryka, ojca Chlodwiga. W 507 roku wybuchła wojna z królestwem wizygockim. W tym konflikcie wspierał Chlodwiga król burgundzki. Bitwa stoczona z Wizygotami pod Vouille, w pobliżu Poitiers, przyniosła zwycięstwo Chlodwiga. Zginął wizygocki władca, Alaryk II, a akwitańskie prowincje królestwa wizygockiego znalazły się rękach Franków.

Pod koniec życia Chlodwig podporządkował sobie małe królestwa frankońskie w Kolonii, Therouanne, Cambraii Le Mans. Chlodwig zmarł 27 listopada 511 roku.

Ze względu na oddalenie od Cesarstwa Bizantyjskiego cesarz łaskawszym okiem patrzył na Franków niż Ostrogotów. Cesarz Anastazy I uznał władzę Chlodwiga i w 508 roku przyznał mu konsulat honorowy.

W 534 Frankowie podbili Burgundię, w 561 rozpad państwa na Austrazję, Neustrię i Burgundię. Zjednoczenie w 613 przez Chlotara II. Od 639 do 751 roku okres tzw. gnuśnych królów.

Powstanie potęgi frankijskiej nie byłoby możliwe, gdyby nie władca europejski przełomu VII i VIII wieku, Karol Młot. Nie tylko niepodzielnie władał on praktycznie całą zachodnią częścią kontynentu (nie licząc Wysp Brytyjskich i Półwyspu Iberyjskiego), ale wdał się w łaski papiestwa dzięki swej zdecydowanej polityce przeciwko muzułmanom z Hiszpanii. Zwycięskiej bitwie pod Poitiers zawdzięczał swój przydomek. Nigdy jednak nie przyjął tytułu królewskiego, pełniąc funkcję majordoma na dworze Merowingów.

Syn Karola, Pepin III zwany Krótkim objął władzę już jako król w 751 roku, detronizując Merowingów. Zacieśnił on więzi z papieżem tworząc w Italii Państwo Kościelne. Po jego śmieci w 768 zastąpił go syn, Karol Wielki, który został cesarzem rzymskim 25 grudnia 800 roku.

Bibliografia

• Gustav Faber – Merowingowie i Karolingowie., PIW, Warszawa 1994.
• Ch. Lelong – Życie codzienne w państwie Merowingów., PIW, Warszawa 1967.
• Tadeusz Manteuffel – Historia powszechna. Średniowiecze., PWN, Warszawa 2004. (wyd. XV)
• M. Mączyńska – Wędrówki ludów. Historia niespokojnej epoki IV i V w., PWN, Warszawa-Kraków 1996., ISBN 83-01-12120-3
• K. Modzelewski – Barbarzyńska Europa., Warszawa 2004.
• R. Michałowski – "Galia Merowińska"” [w:] Narodziny średniowiecznej Europy., pod red. H. Samsonowicz, Warszawa 1999, s. 151-181.
• Jerzy Rajman Encyklopedia średniowiecza, Wyd. Zielona Sowa, Kraków 2006.
• Piere Riche – Edukacja i kultura w Europie Zachodniej w VI-VIII w., Warszawa 1967.
• Benedykt Zientara – Świt narodów europejskich., Warszawa 1985, 1995.
• Benedykt Zientara – Historia powszechna średniowiecza., Wyd. TRIO, Warszawa 2002.