Rochus Misch: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Andr-opole (dyskusja | edycje) →Po wojnie: autobiografia, niemiecka wiki |
Andr-opole (dyskusja | edycje) →Po wojnie: niemiecka wiki |
||
| Linia 38: | Linia 38: | ||
Został wzięty do niewoli sowieckiej, w której przebywał do roku 1954 jako jeniec obozu pracy. Po powrocie z niewoli wrócił do Berlina, gdzie aż do śmierci mieszkał w tym samym domu. Za pożyczone 28.000 DM otworzył po powrocie sklep z artykułami malarsko-dekoracyjnymi w Berlinie-Schöneberg, który prowadził aż do 1985 roku, kiedy go sprzedał przechodząc na zasłużoną emeryturę. Był ostatnim żyjącym świadkiem (po śmierci [[Otto Günsche]]go w 2003 i [[Siegfried Knappe|Siegfrieda Knappe]] w 2008) ostatnich dni w bunkrze Hitlera pod Kancelarią Rzeszy. |
Został wzięty do niewoli sowieckiej, w której przebywał do roku 1954 jako jeniec obozu pracy. Po powrocie z niewoli wrócił do Berlina, gdzie aż do śmierci mieszkał w tym samym domu. Za pożyczone 28.000 DM otworzył po powrocie sklep z artykułami malarsko-dekoracyjnymi w Berlinie-Schöneberg, który prowadził aż do 1985 roku, kiedy go sprzedał przechodząc na zasłużoną emeryturę. Był ostatnim żyjącym świadkiem (po śmierci [[Otto Günsche]]go w 2003 i [[Siegfried Knappe|Siegfrieda Knappe]] w 2008) ostatnich dni w bunkrze Hitlera pod Kancelarią Rzeszy. |
||
Jeszcze podczas wojny (w sylwestra 1941) roku ożenił się z Gerdą Lachmann, której pozostał wierny aż do jej śmierci w 1997 roku. Mieli jedną córkę. Gerda Misch była działaczką partii socjaldemokratycznej (SPD), w imieniu której zasiadała w latach 1975-78 w berlińskim Domu Radnych (Abgeordnetenhaus).<ref>https://de.wikipedia.org/wiki/Liste_der_Mitglieder_des_Abgeordnetenhauses_von_Berlin_(7._Wahlperiode)</ref> |
Jeszcze podczas wojny (w sylwestra 1941) roku ożenił się z Gerdą Lachmann, której pozostał wierny aż do jej śmierci w 1997 roku. Mieli jedną córkę. Gerda Misch była działaczką partii socjaldemokratycznej (SPD), w imieniu której zasiadała w latach 1975-78 w berlińskim Domu Radnych (Abgeordnetenhaus).<ref>[https://de.wikipedia.org/wiki/Liste_der_Mitglieder_des_Abgeordnetenhauses_von_Berlin_(7._Wahlperiode)] Lista delegatów do Berlinskiego Abgeordnetenhaus</ref> |
||
W roku 2005 udzielił obszernych wywiadów dziennikarzowi francuskiemu Nicolasowi Bourcier. W rezultacie powstała biografia ''J'étais garde du corps d'Hitler 1940–1945'' (''Byłem ochroniarzem Hitlera 1940–1945'') tłumaczona na szereg języków; w Polsce wydana pod tytułem ''Byłem z Hitlerem do końca 1940–1945''. Pracował jako konsultant pisarza [[Christopher McQuarrie|Christophera McQuarrie]] nad filmem ''[[Walkiria (film)|Walkiria]]''. Udzielił również wywiadu [[BBC]]{{r|news-bbc-europe-8234018}}. |
W roku 2005 udzielił obszernych wywiadów dziennikarzowi francuskiemu Nicolasowi Bourcier. W rezultacie powstała biografia ''J'étais garde du corps d'Hitler 1940–1945'' (''Byłem ochroniarzem Hitlera 1940–1945'') tłumaczona na szereg języków; w Polsce wydana pod tytułem ''Byłem z Hitlerem do końca 1940–1945''. Pracował jako konsultant pisarza [[Christopher McQuarrie|Christophera McQuarrie]] nad filmem ''[[Walkiria (film)|Walkiria]]''. Udzielił również wywiadu [[BBC]]{{r|news-bbc-europe-8234018}}. |
||
Wersja z 01:54, 25 sty 2015
| |
 Oberscharführer
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
właściciel sklepu z artykułami malarsko-dekoracyjnymi |
| Odznaczenia | |
 
| |
Rochus Misch (ur. 29 lipca 1917 w Starych Siołkowicach[1], niem. Alt Schalkowitz, zm. 5 września 2013 w Berlinie) – Oberscharführer (sierżant) w SS, z zawodu malarz-tapeciarz, telefonista i adjutant Adolfa Hitlera w czasie II wojny światowej. Był przedostatnim żyjącym mieszkańcem bunkra Hitlera w Berlinie z maja 1945 oraz ostatnim żyjącym świadkiem samobójczej śmierci führera.
Młodość i kariera nazistowska
Ojciec zmarł 2 godziny przed urodzeniem chłopca. Matka zmarła, gdy R. Misch miał 2,5 roku. Od tego czasu wychowywali go dziadkowie ze strony matki.
Po ukończeniu szkoły podstawowej zdobył zawód malarza-tapeciarza oraz dekoratora wnętrz w mieście Hoyerswerda. Później pracował jakiś czas jako czeladnik malarski, po czym założył wraz ze starszym kolegą firmę malarską w Hornbergu (Schwarzwald).
W 1937 wstąpił do Verfügungstruppe, jednostki, która z założenia przeznaczona była dla Hitlera. Odbył w niej czteroletnią służbę wojskową, co miało mu zapewnić stanowisko w sektorze publicznym. Po wybuchu II wojny światowej został ranny podczas oblężenia Modlina w czasie kampanii wrześniowej. Kula przeszła dwa centymetry od jego serca, trafiając w płuco.
W kwietniu 1940 r. został powołany do SS-Begleitkommando (gwardii Hitlera). Wówczas został jednym z najbliższych współpracowników i pomocników führera, służąc mu za ochroniarza, operatora centrali telefonicznej i kuriera. Od stycznia do maja 1945 niemal cały czas mieszkał w bunkrze Hitlera pod Kancelarią Rzeszy. Był świadkiem odkrycia ciał Hitlera i Evy Braun, znajdował się w kompleksie bunkra w czasie zabójstwa dzieci Goebbelsa oraz śmierci Goebbelsa. Opuścił bunkier na dwie godziny przed zajęciem go przez żołnierzy radzieckich. 2 maja poddał się Armii Czerwonej, która zdobyła stolicę Niemiec.
Po wojnie
Został wzięty do niewoli sowieckiej, w której przebywał do roku 1954 jako jeniec obozu pracy. Po powrocie z niewoli wrócił do Berlina, gdzie aż do śmierci mieszkał w tym samym domu. Za pożyczone 28.000 DM otworzył po powrocie sklep z artykułami malarsko-dekoracyjnymi w Berlinie-Schöneberg, który prowadził aż do 1985 roku, kiedy go sprzedał przechodząc na zasłużoną emeryturę. Był ostatnim żyjącym świadkiem (po śmierci Otto Günschego w 2003 i Siegfrieda Knappe w 2008) ostatnich dni w bunkrze Hitlera pod Kancelarią Rzeszy.
Jeszcze podczas wojny (w sylwestra 1941) roku ożenił się z Gerdą Lachmann, której pozostał wierny aż do jej śmierci w 1997 roku. Mieli jedną córkę. Gerda Misch była działaczką partii socjaldemokratycznej (SPD), w imieniu której zasiadała w latach 1975-78 w berlińskim Domu Radnych (Abgeordnetenhaus).[2]
W roku 2005 udzielił obszernych wywiadów dziennikarzowi francuskiemu Nicolasowi Bourcier. W rezultacie powstała biografia J'étais garde du corps d'Hitler 1940–1945 (Byłem ochroniarzem Hitlera 1940–1945) tłumaczona na szereg języków; w Polsce wydana pod tytułem Byłem z Hitlerem do końca 1940–1945. Pracował jako konsultant pisarza Christophera McQuarrie nad filmem Walkiria. Udzielił również wywiadu BBC[3].
Przypisy
Bibliografia
- Rochus Misch, Byłem z Hitlerem do końca, Warszawa 2006
- Rochus Misch: Der letzte Zeuge. Ich war Hitlers Telefonist, Kurier und Leibwächter. Z przedmową Ralpha Giordano. 11. Wydanie, Piper-Verlag München 2013, ISBN 978-3-492-25735-0.
- Rochus Misch. telegraph.co.uk, 2013-09-06. [dostęp 2013-09-08]. (ang.).
- Eric Law: Rochus Misch: Soldier who was proud to have been Hitler’s bodyguard. independent.co.uk, 2013-09-06. [dostęp 2013-09-08]. (ang.).
- Steve Chawkins: Rochus Misch dies at 96; Hitler's bodyguard was unrepentant. latimes.com, 2013-09-06. [dostęp 2013-09-08]. (ang.).
- Jörg Diehl: Zum Tod von Hitlers Leibwächter Rochus Misch: "Nur ein Soldatenschicksal". spiegel.de, 2013-09-06. [dostęp 2013-09-08]. (niem.).
- Sven Felix Kellerhoff: Der letzte Zeuge aus dem Führerbunker ist tot. welt.de, 2013-09-06. [dostęp 2013-09-08]. (niem.).
Szablon:Ostatni mieszkańcy bunkra Führera
- ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwiekatalog.czasopismBŁĄD PRZYPISÓW - ↑ [1] Lista delegatów do Berlinskiego Abgeordnetenhaus
- ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwienews-bbc-europe-8234018BŁĄD PRZYPISÓW