Irena Dziedzic: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
→Życiorys: Poserzono treść Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
|data urodzenia = [[20 czerwca]] [[1925]] |
|data urodzenia = [[20 czerwca]] [[1925]] |
||
|miejsce urodzenia = [[Kołomyja]] |
|miejsce urodzenia = [[Kołomyja]] |
||
|data śmierci =12 stycznia]] [2019]] |
|data śmierci = [[12 stycznia]] [[2019]] |
||
|miejsce śmierci = |
|miejsce śmierci = |
||
|zawód = [[dziennikarz|dziennikarka]] |
|zawód = [[dziennikarz|dziennikarka]] |
||
Wersja z 18:05, 12 sty 2019
 Irena Dziedzic, 2006 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
Irena Dziedzic (właśc. Sylwia Irena Dziedzic[1]; ur. 20 czerwca 1925 w Kołomyi, zm. 12 stycznia 2019) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna, twórczyni pierwszego polskiego talk-show Tele-Echo.
Życiorys
Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. Felicjanek przy ul. Janowskiej we Lwowie. Po zajęciu we wrześniu 1939 miasta przez wojska radzieckie, uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim SS. Notre Dame przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w Krakowie[2].
Pracę zawodową rozpoczęła 1946 w „Echu Krakowa” jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim „Słowie Polskim”. Od 1948 w Warszawie, gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „Głosie Ludu”, a następnie w „Expressie Wieczornym” (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 w Polskim Radio.
Od 1956 w TVP, gdzie przez 25 lat (do kwietnia 1981) prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy Tele-Echo, w latach 1965–1968 była także jedną z trojga osób prowadzących Dziennik Telewizyjny. W latach 1977–1981 była ponadto twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w Dzienniku Telewizyjnym. Po dwuipółrocznej przerwie od października 1983 do września 1991 prowadziła program Wywiady Ireny Dziedzic.
Wystąpiła w dwóch filmach: Jutro premiera (1962) i Polowanie na muchy (1969). Grała siebie samą w produkcjach filmowych i telewizyjnych, m.in. Wojna domowa (1965), Kłopotliwy gość (1971) i Szczur (1995). Jest autorką książki Teraz Ja. 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu (1992).
W latach 1977–1980 była gospodynią Festiwalu Interwizji w Sopocie.
Przez 4 lata (2002–2006) co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów Punkt widzenia w Programie I Polskiego Radia (w audycji: Muzyka i aktualności). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano.
Była żoną (rozwód) inżyniera Janusza Bałabana. Dziennikarka mieszka w Warszawie[3].
Zmarła 12 stycznia 2019 roku.
Sprawa „kłamstwa lustracyjnego”
30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za kłamcę lustracyjnego[4]. W 2011 Sąd Apelacyjny, na jej wniosek, uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia.
W październiku 2012 r. ten sam Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał, że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą[5]. Sprawę zakończył prawomocnie w dniu 25 marca 2013 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie, oddalając apelację IPN od wyroku I instancji. Możliwe jest wystąpienie IPN do prokuratora generalnego z wnioskiem o złożenie kasacji do Sądu Najwyższego[6].
Przypisy
- ↑ Dziedzic Sylwia Irena - Encyklopedia PWN [online], encyklopedia.pwn.pl [dostęp 2018-12-29] (pol.).
- ↑ Żelazna Irena. Onet.pl, 2015-06-18. [dostęp 2015-08-11].
- ↑ Tygodnik Rewia, 2 grudnia 2015 Nr 49, s. 44-45
- ↑ dżek, PAP: Sąd: Irena Dziedzic „kłamcą lustracyjnym”. gazeta.pl, 2010-11-30. [dostęp 2010-10-30].
- ↑ (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8; Sąd: znana dziennikarka nie jest kłamcą lustracyjnym. tvn24.pl, 2010-11-19. [dostęp 2012-10-19].
- ↑ Sąd: Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym. 'Są jeszcze sędziowie w Warszawie'. www.gazeta.pl, 2013-03-25. [dostęp 2013-03-25].
Bibliografia
Publikacje i artykuły
- Irena Dziedzic, Teraz Ja..., Warszawa: Wyd. „Reporter”, 1992, ISBN 83-85189-30-0, OCLC 834058293.
Prasa i periodyki
- (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8.
Linki zewnętrzne
- Blog Ireny Dziedzic [dostęp 2010-11-30]
- Nowy blog Ireny Dziedzic [dostęp 2011-10-26]
- Irena Dziedzic w bazie filmpolski.pl
- Irena Dziedzic na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Żelazna Irena. Onet.pl
- Ona trzęsła Telewizją. Youtube