Irena Dziedzic: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
kat., drobne redakcyjne |
|||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. [[Felicjanki|felicjanek]] przy ul. Janowskiej we [[Lwów|Lwowie]]. Po zajęciu we wrześniu 1939 miasta przez wojska [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckie]], uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim [[Siostry Notre Dame|sióstr Notre Dame]] przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w [[Kraków|Krakowie]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://wiadomosci.onet.pl/prasa/irena-dziedzic-zelazna-dama-telewizji/4rt5mv|tytuł=Żelazna Irena|data=2015-06-18|opublikowany=Onet.pl|data dostępu= |
Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. [[Felicjanki|felicjanek]] przy ul. Janowskiej we [[Lwów|Lwowie]]. Po zajęciu we wrześniu 1939 miasta przez wojska [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckie]], uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim [[Siostry Notre Dame|sióstr Notre Dame]] przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w [[Kraków|Krakowie]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://web.archive.org/web/20160808184837/http://wiadomosci.onet.pl/prasa/irena-dziedzic-zelazna-dama-telewizji/4rt5mv|tytuł=Żelazna Irena|data=2015-06-18|opublikowany=Onet.pl|data dostępu=2019-01-12}}</ref>. |
||
Pracę zawodową rozpoczęła 1946 w „[[Echo Krakowa|Echu Krakowa]]” jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim „[[Słowo Polskie|Słowie Polskim]]”. Od 1948 w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „[[Głos Ludu (gazeta w Polsce)|Głosie Ludu]]”, a następnie w „[[Express Wieczorny|Expressie Wieczornym]]” (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 w [[Polskie Radio|Polskim Radio]]. |
Pracę zawodową rozpoczęła 1946 w „[[Echo Krakowa|Echu Krakowa]]” jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim „[[Słowo Polskie|Słowie Polskim]]”. Od 1948 w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „[[Głos Ludu (gazeta w Polsce)|Głosie Ludu]]”, a następnie w „[[Express Wieczorny|Expressie Wieczornym]]” (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 w [[Polskie Radio|Polskim Radio]]. |
||
| Linia 32: | Linia 32: | ||
Była żoną (rozwód) inżyniera Janusza Bałabana. Dziennikarka mieszkała w Warszawie<ref>Tygodnik ''Rewia'', 2 grudnia 2015 Nr 49, s. 44–45.</ref>. |
Była żoną (rozwód) inżyniera Janusza Bałabana. Dziennikarka mieszkała w Warszawie<ref>Tygodnik ''Rewia'', 2 grudnia 2015 Nr 49, s. 44–45.</ref>. |
||
Zmarła 5 listopada 2018 |
Zmarła 5 listopada 2018, ale jej śmierć ujawniono 12 stycznia 2019. |
||
== Sprawa „kłamstwa lustracyjnego” == |
== Sprawa „kłamstwa lustracyjnego” == |
||
30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za [[lustracja osób pełniących funkcje publiczne|kłamcę lustracyjnego]]<ref>{{cytuj stronę|url= |
30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za [[lustracja osób pełniących funkcje publiczne|kłamcę lustracyjnego]]<ref>{{cytuj stronę|url=https://wiadomosci.wp.pl/sad-irena-dziedzic-klamca-lustracyjnym-6037718734431361a|tytuł=Sąd: Irena Dziedzic „kłamcą lustracyjnym”|autor=PAP|data=2010-11-30|opublikowany=wp.pl|data dostępu=2019-01-12}}</ref>. W 2011 Sąd Apelacyjny, na jej wniosek, uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia. |
||
W październiku 2012 |
W październiku 2012 ten sam Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał, że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą<ref>(PAP), ''Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym''; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8; {{cytuj stronę|url=http://www.tvn24.pl/sad-znana-dziennikarka-nie-jest-klamca-lustracyjnym,283455,s.html|tytuł=Sąd: znana dziennikarka nie jest kłamcą lustracyjnym|data=2010-11-19|opublikowany=tvn24.pl|data dostępu=2012-10-19}}</ref>. Sprawę zakończył prawomocnie w dniu 25 marca 2013 Sąd Apelacyjny w Warszawie, oddalając apelację [[Instytut Pamięci Narodowej|IPN]] od wyroku I instancji<ref>{{cytuj stronę|url=http://wyborcza.pl/1,76842,13629058,Irena_Dziedzic_nie_jest_klamca_lustracyjnym.html|tytuł=Sąd: Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym|data=2013-03-25|opublikowany=www.gazeta.pl|data dostępu=2019-01-12}}</ref>. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
| Linia 60: | Linia 60: | ||
{{SORTUJ:Dziedzic, Irena}} |
{{SORTUJ:Dziedzic, Irena}} |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[Kategoria:Ludzie związani z Warszawą]] |
|||
| ⚫ | |||
[[Kategoria:Polscy dziennikarze prasowi]] |
[[Kategoria:Polscy dziennikarze prasowi]] |
||
[[Kategoria:Polscy dziennikarze radiowi]] |
[[Kategoria:Polscy dziennikarze radiowi]] |
||
[[Kategoria:Polscy dziennikarze telewizyjni]] |
[[Kategoria:Polscy dziennikarze telewizyjni]] |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[Kategoria:Urodzeni w 1925]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1925]] |
||
[[Kategoria:Zmarli w 2018]] |
[[Kategoria:Zmarli w 2018]] |
||
Wersja z 20:44, 12 sty 2019
 Irena Dziedzic, 2006 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
Irena Dziedzic (właśc. Sylwia Irena Dziedzic[1], ur. 20 czerwca 1925 w Kołomyi, zm. 5 listopada 2018[2]) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna, twórczyni pierwszego polskiego talk-show Tele-Echo.
Życiorys
Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. felicjanek przy ul. Janowskiej we Lwowie. Po zajęciu we wrześniu 1939 miasta przez wojska radzieckie, uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim sióstr Notre Dame przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w Krakowie[3].
Pracę zawodową rozpoczęła 1946 w „Echu Krakowa” jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim „Słowie Polskim”. Od 1948 w Warszawie, gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „Głosie Ludu”, a następnie w „Expressie Wieczornym” (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 w Polskim Radio.
Od 1956 w TVP, gdzie przez 25 lat (do kwietnia 1981) prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy Tele-Echo, w latach 1965–1968 była także jedną z trojga osób prowadzących Dziennik Telewizyjny. W latach 1977–1981 była ponadto twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w Dzienniku Telewizyjnym. Po dwuipółrocznej przerwie od października 1983 do września 1991 prowadziła program Wywiady Ireny Dziedzic.
Wystąpiła w dwóch filmach: Jutro premiera (1962) i Polowanie na muchy (1969). Grała siebie samą w produkcjach filmowych i telewizyjnych, m.in. Wojna domowa (1965), Kłopotliwy gość (1971) i Szczur (1995). Jest autorką książki Teraz Ja. 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu (1992).
W latach 1977–1980 była gospodynią Festiwalu Interwizji w Sopocie.
Przez 4 lata (2002–2006) co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów Punkt widzenia w Programie I Polskiego Radia (w audycji: Muzyka i aktualności). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano.
Była żoną (rozwód) inżyniera Janusza Bałabana. Dziennikarka mieszkała w Warszawie[4].
Zmarła 5 listopada 2018, ale jej śmierć ujawniono 12 stycznia 2019.
Sprawa „kłamstwa lustracyjnego”
30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za kłamcę lustracyjnego[5]. W 2011 Sąd Apelacyjny, na jej wniosek, uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia.
W październiku 2012 ten sam Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał, że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą[6]. Sprawę zakończył prawomocnie w dniu 25 marca 2013 Sąd Apelacyjny w Warszawie, oddalając apelację IPN od wyroku I instancji[7].
Przypisy
- ↑ Dziedzic Sylwia Irena – Encyklopedia PWN [online], encyklopedia.pwn.pl [dostęp 2018-12-29].
- ↑ Irena Dziedzic nie żyje. Dziennikarka i prezenterka telewizyjna miała 93 lata [online], kultura.gazeta.pl, 12 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-12].
- ↑ Żelazna Irena. Onet.pl, 2015-06-18. [dostęp 2019-01-12].
- ↑ Tygodnik Rewia, 2 grudnia 2015 Nr 49, s. 44–45.
- ↑ PAP: Sąd: Irena Dziedzic „kłamcą lustracyjnym”. wp.pl, 2010-11-30. [dostęp 2019-01-12].
- ↑ (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8; Sąd: znana dziennikarka nie jest kłamcą lustracyjnym. tvn24.pl, 2010-11-19. [dostęp 2012-10-19].
- ↑ Sąd: Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym. www.gazeta.pl, 2013-03-25. [dostęp 2019-01-12].
Bibliografia
Publikacje i artykuły
- Irena Dziedzic, Teraz Ja..., Warszawa: Wyd. „Reporter”, 1992, ISBN 83-85189-30-0, OCLC 834058293.
Prasa i periodyki
- (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8.
Linki zewnętrzne
- Blog Ireny Dziedzic [dostęp 2010-11-30]
- Nowy blog Ireny Dziedzic [dostęp 2011-10-26]
- Irena Dziedzic w bazie filmpolski.pl
- Irena Dziedzic na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Żelazna Irena. Onet.pl
- Ona trzęsła Telewizją. Youtube