James Forsyth: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
poprawa linków |
infobox, kat. |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Żołnierz infobox |
|||
[[Plik:Forsyth.JPG|prawo|270px|mały|James W. Forsyth]] |
|||
|imię i nazwisko = {{PAGENAME}} |
|||
|imię i nazwisko org = |
|||
| ⚫ | '''James William Forsyth''' (ur. [[26 sierpnia]] [[1834]], zm. [[24 października]] [[1906]]) |
||
|pseudonim = |
|||
|rodzaj wojsk = lądowe |
|||
|zwycięstwa = |
|||
|grafika = |
|||
|opis grafiki = |
|||
|stopień grafika = Army-USA-OF-07.svg |
|||
|stopień = [[generał major]] |
|||
|data urodzenia = |
|||
|miejsce urodzenia = |
|||
|data śmierci = |
|||
|miejsce śmierci = |
|||
|lata służby = 1856–1897 |
|||
|siły zbrojne = {{państwo|USA|usarmy}} |
|||
|jednostki = 7. pułk kawalerii |
|||
|stanowiska = dowódca pułku |
|||
|wojny i bitwy = [[Wojna secesyjna]];<br/>Walki z Indianami |
|||
* [[masakra nad Wounded Knee]] |
|||
|późniejsza praca = |
|||
|odznaczenia = |
|||
|commons = Category:James William Forsyth |
|||
|wikiźródła = |
|||
|wikicytaty = |
|||
}} |
|||
| ⚫ | '''James William Forsyth''' (ur. [[26 sierpnia]] [[1834]], zm. [[24 października]] [[1906]]) – oficer armii [[Stany Zjednoczone|amerykańskiej]], uczestnik [[wojna secesyjna|wojny secesyjnej]] i walk z Indianami, dowódca 7 Pułku Kawalerii podczas [[masakra nad Wounded Knee|masakry Indian nad Wounded Knee]] [[29 grudnia]] [[1890]]. |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
| ⚫ | Urodzony w stanie [[Ohio]], w 1856 ukończył Akademię Wojskową [[West Point]] a następnie przez pięć lat, aż do wybuchu [[wojna secesyjna|wojny secesyjnej]], służył w [[Fort Bellingham]] na [[Indianie|indiańskim]] pograniczu Terytorium [[Waszyngton (stan)|Washington]]. Podczas wojny domowej był początkowo kapitanem 10 Pułku Kawalerii i - od [[1863]] roku już jako major - pełnił obowiązki inspektora żandarmerii w [[Armia Potomaku|Armii Potomacu]]. W 1864 został szefem sztabu generała [[Philip Sheridan|Philipa Sheridana]] a za wyróżniającą postawę w walkach w [[dolina Shenandoah|dolinie Shenandoah]] i pod [[Richmond (Wirginia)|Richmond]] został awansowany na generała brygady ochotników. W latach [[1866]]–[[1867]] dowodził brygadą kawalerii i pełnił funkcję zastępcy generalnego inspektora w Departamencie Zatoki. W latach 1869–1873 był adiutantem gen. Sheridana w Dywizji Missouri i towarzyszył mu jako obserwator [[wojna francusko-pruska|wojny francusko-pruskiej]] ([[1870]]-[[1871]]) w [[Europa|Europie]]. |
||
| ⚫ | Od 1878 walczył z 1 Pułkiem Kawalerii w wojnach z Indianami w różnych miejscach amerykańskiego pogranicza, m.in. z Indianami [[Bannock]] na Północnym Zachodzie. Za zasługi w ujarzmianiu wrogich plemion w [[1886]] mianowano go pułkownikiem i dowódcą 7 Pułku Kawalerii wsławionego [[bitwa nad Little Bighorn|klęską nad Little Bighorn]] generała [[George Custer|George’a A. Custera]] w [[1876]] roku. Rok później Forsyth objął dowództwo [[Fort Rigley]] w [[Kansas]], gdzie stworzył szkołę kawalerii i piechoty lekkiej. Skierowany na Terytorium [[Dakota Południowa|Dakoty]] w związku z zaniepokojeniem osadników rozprzestrzeniem się wśród Lakotów kultu [[Taniec Ducha|Tańca Ducha]] Forsyth otrzymał rozkaz aresztowania grupy „wrogich Indian” i dowodził 7 Pułkiem Kawalerii podczas masakry [[Dakotowie|Lakotów]] z grupy wodza [[Wielka Stopa (wódz Siuksów)|Wielkiej Stopy]] (ang. ''Big Foot'') nad strumieniem Wounded Knee 29 grudnia 1890 roku w [[rezerwat Indian|rezerwacie]] [[Pine Ridge (rezerwat)|Pine Ridge]]. |
||
| ⚫ | Urodzony w stanie [[Ohio]], w |
||
| ⚫ | Od |
||
Ówczesny dowódca armii USA generał [[Nelson Miles]] oskarżył Forsytha o „w najwyższym stopniu karygodne” postępowanie, które doprowadziło do śmierci 25 żołnierzy (w większości od ognia towarzyszy) i „niczym nieusprawiedliwionej oraz wartej najcięższego potępienia” masakry bezbronnych Indian. Nadzorowane przez gen. Milesa wojskowe śledztwo doprowadziło [[18 stycznia]] [[1891]] roku do pozbawienia Forsytha dowództwa pułku pod zarzutem nieposłuszeństwa. Jednak naciskany przez część oficerów i polityków oraz dający wiarę innym raportom z „bitwy” nad [[Wounded Knee (potok)|Wounded Knee]] sekretarz wojny [[Redfield Proctor]] [[12 lutego]] anulował tę decyzję, oczyścił Forsytha z zarzutów i przywrócił go do służby. Mimo to gen. Miles do końca życia nie zmienił swej krytycznej opinii, co Forsyth miał mu za złe. |
Ówczesny dowódca armii USA generał [[Nelson Miles]] oskarżył Forsytha o „w najwyższym stopniu karygodne” postępowanie, które doprowadziło do śmierci 25 żołnierzy (w większości od ognia towarzyszy) i „niczym nieusprawiedliwionej oraz wartej najcięższego potępienia” masakry bezbronnych Indian. Nadzorowane przez gen. Milesa wojskowe śledztwo doprowadziło [[18 stycznia]] [[1891]] roku do pozbawienia Forsytha dowództwa pułku pod zarzutem nieposłuszeństwa. Jednak naciskany przez część oficerów i polityków oraz dający wiarę innym raportom z „bitwy” nad [[Wounded Knee (potok)|Wounded Knee]] sekretarz wojny [[Redfield Proctor]] [[12 lutego]] anulował tę decyzję, oczyścił Forsytha z zarzutów i przywrócił go do służby. Mimo to gen. Miles do końca życia nie zmienił swej krytycznej opinii, co Forsyth miał mu za złe. |
||
| Linia 13: | Linia 36: | ||
Dwadzieścia [[Medal Honoru (Stany Zjednoczone)|Medali Honoru]] przyznanych żołnierzom 7 Pułku przez [[Kongres Stanów Zjednoczonych|Kongres]] za „heroiczne czyny” pod dowództwem Forsytha podczas starcia nad Wounded Knee to do dziś największa liczba tych odznaczeń wręczonych kiedykolwiek za jedną bitwę. Starania potomków ofiar [[Masakra nad Wounded Knee|masakry nad Wounded Knee]] o odebranie kontrowersyjnych medali żołnierzom Forsytha pozostają bezskuteczne. |
Dwadzieścia [[Medal Honoru (Stany Zjednoczone)|Medali Honoru]] przyznanych żołnierzom 7 Pułku przez [[Kongres Stanów Zjednoczonych|Kongres]] za „heroiczne czyny” pod dowództwem Forsytha podczas starcia nad Wounded Knee to do dziś największa liczba tych odznaczeń wręczonych kiedykolwiek za jedną bitwę. Starania potomków ofiar [[Masakra nad Wounded Knee|masakry nad Wounded Knee]] o odebranie kontrowersyjnych medali żołnierzom Forsytha pozostają bezskuteczne. |
||
W |
W 1894 roku Forsyth został mianowany generałem brygady, a w 1897 generałem-majorem. W [[1875]] opublikował w [[Waszyngton]]ie ''Raport z ekspedycji w górę rzeki Yellowstone w 1875''. Zmarł w [[Columbus]], w stanie Ohio w 1906 roku. |
||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
| Linia 26: | Linia 49: | ||
[[Kategoria:Absolwenci Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point]] |
[[Kategoria:Absolwenci Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point]] |
||
[[Kategoria:Amerykańscy przestępcy]] |
[[Kategoria:Amerykańscy przestępcy]] |
||
[[Kategoria:Zbrodniarze wojenni]] |
|||
[[Kategoria:Urodzeni w 1834]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1834]] |
||
[[Kategoria:Zmarli w 1906]] |
[[Kategoria:Zmarli w 1906]] |
||
Wersja z 21:49, 11 lis 2019
| |
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1856–1897 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
7. pułk kawalerii |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
Wojna secesyjna; |
| |
James William Forsyth (ur. 26 sierpnia 1834, zm. 24 października 1906) – oficer armii amerykańskiej, uczestnik wojny secesyjnej i walk z Indianami, dowódca 7 Pułku Kawalerii podczas masakry Indian nad Wounded Knee 29 grudnia 1890.
Życiorys
Urodzony w stanie Ohio, w 1856 ukończył Akademię Wojskową West Point a następnie przez pięć lat, aż do wybuchu wojny secesyjnej, służył w Fort Bellingham na indiańskim pograniczu Terytorium Washington. Podczas wojny domowej był początkowo kapitanem 10 Pułku Kawalerii i - od 1863 roku już jako major - pełnił obowiązki inspektora żandarmerii w Armii Potomacu. W 1864 został szefem sztabu generała Philipa Sheridana a za wyróżniającą postawę w walkach w dolinie Shenandoah i pod Richmond został awansowany na generała brygady ochotników. W latach 1866–1867 dowodził brygadą kawalerii i pełnił funkcję zastępcy generalnego inspektora w Departamencie Zatoki. W latach 1869–1873 był adiutantem gen. Sheridana w Dywizji Missouri i towarzyszył mu jako obserwator wojny francusko-pruskiej (1870-1871) w Europie.
Od 1878 walczył z 1 Pułkiem Kawalerii w wojnach z Indianami w różnych miejscach amerykańskiego pogranicza, m.in. z Indianami Bannock na Północnym Zachodzie. Za zasługi w ujarzmianiu wrogich plemion w 1886 mianowano go pułkownikiem i dowódcą 7 Pułku Kawalerii wsławionego klęską nad Little Bighorn generała George’a A. Custera w 1876 roku. Rok później Forsyth objął dowództwo Fort Rigley w Kansas, gdzie stworzył szkołę kawalerii i piechoty lekkiej. Skierowany na Terytorium Dakoty w związku z zaniepokojeniem osadników rozprzestrzeniem się wśród Lakotów kultu Tańca Ducha Forsyth otrzymał rozkaz aresztowania grupy „wrogich Indian” i dowodził 7 Pułkiem Kawalerii podczas masakry Lakotów z grupy wodza Wielkiej Stopy (ang. Big Foot) nad strumieniem Wounded Knee 29 grudnia 1890 roku w rezerwacie Pine Ridge.
Ówczesny dowódca armii USA generał Nelson Miles oskarżył Forsytha o „w najwyższym stopniu karygodne” postępowanie, które doprowadziło do śmierci 25 żołnierzy (w większości od ognia towarzyszy) i „niczym nieusprawiedliwionej oraz wartej najcięższego potępienia” masakry bezbronnych Indian. Nadzorowane przez gen. Milesa wojskowe śledztwo doprowadziło 18 stycznia 1891 roku do pozbawienia Forsytha dowództwa pułku pod zarzutem nieposłuszeństwa. Jednak naciskany przez część oficerów i polityków oraz dający wiarę innym raportom z „bitwy” nad Wounded Knee sekretarz wojny Redfield Proctor 12 lutego anulował tę decyzję, oczyścił Forsytha z zarzutów i przywrócił go do służby. Mimo to gen. Miles do końca życia nie zmienił swej krytycznej opinii, co Forsyth miał mu za złe.
Dwadzieścia Medali Honoru przyznanych żołnierzom 7 Pułku przez Kongres za „heroiczne czyny” pod dowództwem Forsytha podczas starcia nad Wounded Knee to do dziś największa liczba tych odznaczeń wręczonych kiedykolwiek za jedną bitwę. Starania potomków ofiar masakry nad Wounded Knee o odebranie kontrowersyjnych medali żołnierzom Forsytha pozostają bezskuteczne.
W 1894 roku Forsyth został mianowany generałem brygady, a w 1897 generałem-majorem. W 1875 opublikował w Waszyngtonie Raport z ekspedycji w górę rzeki Yellowstone w 1875. Zmarł w Columbus, w stanie Ohio w 1906 roku.