Stanisław Ptaszycki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Linki zewnętrzne: linki zewnętrzne |
wikizacja / ojciec Stanisława Jana Aleksandra Ptaszyckiego |
||
Linia 34: | Linia 34: | ||
Odznaczony [[Order Świętego Grzegorza Wielkiego|Cywilnym Krzyżem Kawalerskim Papieskiego Orderu św. Grzegorza]] (1920), Krzyżem Kawalerskim (2 maja 1923)<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924 | wydawca = [[Prezydium Rady Ministrów]] | miejsce = Warszawa | data = 1926 | strony = 36 | url = http://kpbc.ukw.edu.pl/dlibra/plain-content?id=87843}}</ref> i Komandorskim (1927) [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Polonia Restituta]], [[Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości|Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości]] (1928), Krzyżem „Pro fide et Ecclesia in Russia merito” (1931) i [[Krzyż Zasługi|Złotym Krzyżem Zasługi]] (1933). |
Odznaczony [[Order Świętego Grzegorza Wielkiego|Cywilnym Krzyżem Kawalerskim Papieskiego Orderu św. Grzegorza]] (1920), Krzyżem Kawalerskim (2 maja 1923)<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924 | wydawca = [[Prezydium Rady Ministrów]] | miejsce = Warszawa | data = 1926 | strony = 36 | url = http://kpbc.ukw.edu.pl/dlibra/plain-content?id=87843}}</ref> i Komandorskim (1927) [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Polonia Restituta]], [[Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości|Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości]] (1928), Krzyżem „Pro fide et Ecclesia in Russia merito” (1931) i [[Krzyż Zasługi|Złotym Krzyżem Zasługi]] (1933). |
||
Żonaty z Zofią Wyrzykowką (zm. 1906), miał z nią syna Stanisława (ur. 1892, w okresie międzywojennym konsul RP w Pile i Opolu). |
Żonaty z Zofią Wyrzykowką (zm. 1906), miał z nią syna [[Stanisław Jan Aleksander Ptaszycki|Stanisława]] (ur. 1892, w okresie międzywojennym konsul RP w Pile i Opolu). |
||
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu w [[Bielsk Podlaski|Bielsku Podlaskim]]. |
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu w [[Bielsk Podlaski|Bielsku Podlaskim]]. |
Wersja z 00:25, 26 kwi 2020
Data i miejsce urodzenia |
12 kwietnia 1853 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
polski historyk i historyk literatury |
Stanisław Ptaszycki (ur. 12 kwietnia 1853 w Kuzowie, zm. 20 grudnia 1933 w Warszawie) – polski historyk, historyk literatury polskiej, wydawca, archiwista.
Życiorys
Urodził się w rodzinie szlacheckiej, szkołę średnią ukończył w Wilnie. W 1877 skończył studia na wydziale Historyczno-Filologicznym Uniwersytetu Petersburskiego. Następnie podjął pracę jako asystent przy katedrze filologii słowiańskiej, równolegle pracując w latach 1879-1912 jako nauczyciel języka rosyjskiego i łaciny w petersburskich prywatnych gimnazjach. W Petersburgu został też zatrudniony jako tłumacz-archiwista i opiekun Metryki Litewskiej w Ministerstwie Sprawiedliwości. Wykładał także w wileńskim seminarium duchownym. Po wybuchu I wojny światowej uczestniczył w pracach Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny.
Po odzyskaniu niepodległości wrócił do Polski, gdzie został współorganizatorem Uniwersytetu Lubelskiego (późniejszego KUL): piastował tu stanowisko profesora, dziekana Wydziału Humanistycznego, dyrektora Biblioteki Uniwersyteckiej, następnie był profesorem nauk pomocniczych historii na Uniwersytecie w Wilnie.
W latach 1918-1926 był dyrektorem Archiwum Państwowego w Lublinie, potem objął stanowisko naczelnego dyrektora Wydziału Archiwów Państwowych w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Był bardzo aktywny na różnych polach: uczestniczył w pracach rewindykacyjnych materiałów wywiezionych do Rosji, prowadził kursy archiwalne, był pierwszym redaktorem czasopisma „Archeion”.
Autor ponad 130 publikacji, przede wszystkim „Encyklopedii nauk pomocniczych historii i literatury polskiej” (wyd. 1919 i 1922) oraz inwentarza Metryki Litewskiej (wyd. 1887). W swoich opracowaniach poruszał różnorodną tematykę, m.in. dzieje literatury polskiej, historię Litwy, drukarstwa i bibliotek, w swoim dorobku ma też liczne recenzje i omówienia.
Był członkiem licznych towarzystw naukowych, uczestnikiem wielu zjazdów i konferencji.
Udzielał się w pracy społecznej: jeszcze w Petersburgu był kuratorem taniej kuchni dla polskiej młodzieży z ramienia Towarzystwa Dobroczynności i Zarządu Kościoła św. Katarzyny oraz prezesem Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej.
Odznaczony Cywilnym Krzyżem Kawalerskim Papieskiego Orderu św. Grzegorza (1920), Krzyżem Kawalerskim (2 maja 1923)[1] i Komandorskim (1927) Orderu Polonia Restituta, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości (1928), Krzyżem „Pro fide et Ecclesia in Russia merito” (1931) i Złotym Krzyżem Zasługi (1933).
Żonaty z Zofią Wyrzykowką (zm. 1906), miał z nią syna Stanisława (ur. 1892, w okresie międzywojennym konsul RP w Pile i Opolu).
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu w Bielsku Podlaskim.
Dzieła
- Encyklopedja nauk pomocniczych historji i literatury polskiej (1921).
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 36.
Bibliografia
- Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988
- Dariusz Matelski, Stanisław Ptaszycki (1853-1933). Wspomnienie, „Gazeta Wyborcza Poznań”, nr 15 (4529) z 19 stycznia 2004, s. 8.
Linki zewnętrzne
- Publikacje S. Ptaszyckiego w Federacji Bibliotek Cyfrowych
- Prace Stanisława Ptaszyckiego w serwisie Polona.pl
- Absolwenci i studenci Cesarskiego Uniwersytetu Petersburskiego
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Grzegorza Wielkiego
- Polscy archiwiści
- Polscy encyklopedyści
- Urodzeni w 1853
- Wykładowcy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II
- Wykładowcy Petersburskiego Uniwersytetu Państwowego
- Zmarli w 1933
- Członkowie Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny