Stefan Poznański: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne
drobne merytoryczne
Linia 24: Linia 24:


== Odznaczenia ==
== Odznaczenia ==
* [[Order Budowniczych Polski Ludowej]] (1974)<ref>[http://mbc.malopolska.pl/dlibra/plain-content?id=56619 ''Wręczenie odznaczeń w Belwederze''], „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.</ref>
* [[Order Budowniczych Polski Ludowej]]
* Krzyż Kawalerski [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]
* Krzyż Kawalerski [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]
* [[Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”]]
* [[Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”]]

Wersja z 00:44, 28 paź 2020

Stefan Poznański
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1922
Rzezawa

Data i miejsce śmierci

8 stycznia 1982
Olsztyn

Poseł VIII kadencji Sejmu PRL
Okres

od 23 marca 1980
do 8 stycznia 1982

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Stefan Poznański (ur. 5 stycznia 1922 w Rzezawie, zm. 8 stycznia 1982 w Olsztynie) – polski działacz partyjny i akademicki, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji (1976–1982). Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

W czasie okupacji pracował na roli, w 1942 przebywał w obozie karnym Kraków-Dąbie. Po wojnie pracował w Śląskich Zakładach Mleczarskich. W 1950 podjął studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie, które kontynuował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Uzyskał tytuł profesora doktora habilitowanego nauk technicznych, z zawodu był inżynierem chemii i technologii żywności. Ukończywszy studia w 1953, związał się z WSR, gdzie pełnił funkcję dziekana, a następnie prorektora.

W Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej działał od 1955. Dwukrotnie pełnił funkcję I sekretarza KU PZPR, trzykrotnie członka egzekutywy KU, dwukrotnie członka plenum KM w Olsztynie, a dwukrotnie zastępcy członka plenum KW PZPR w Olsztynie. Zasiadał też w Komisji Rolnej KC. Był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk od 1976, członkiem Prezydium Komitetu Technologii i Chemii Żywności PAN, a także przewodniczącym Krajowej Rady Wynalazczości i Racjonalizacji Rady Głównej NOT.

Był wybitnym specjalistą w zakresie technologii żywności, zasłużonym wynalazcą oraz w 1974 laureatem I nagrody Ogólnopolskiego Konkursu o tytuł „Mistrza Racjonalizacji”.

W 1976 i 1980 uzyskiwał mandat posła na Sejm PRL VII i VIII kadencji w okręgu Olsztyn. Podczas obu kadencji zasiadał w Komisji Nauki i Postępu Technicznego i Komisji Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego, której był zastępcą przewodniczącego. Zmarł w trakcie kadencji, pochowany na cmentarzu komunalnym w Olsztynie[1].

Odznaczenia

Przypisy

Bibliografia