Krasiłów: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Linki zewnętrzne: Bot usuwa zbędny szablon {{stub}} |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 39: | Linia 39: | ||
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z [[1444]], status miasta posiada od [[1964]]. W [[2001]] ludność miasta liczyła 20 580 osób. |
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z [[1444]], status miasta posiada od [[1964]]. W [[2001]] ludność miasta liczyła 20 580 osób. |
||
Niegdyś własność rodu Sapiehów herbu Lis, linii różańskiej: wojewody smoleńskiego [[Franciszek Ksawery Sapieha|Franciszka Ksawerego]]<ref>{{SgKP|IV|615|Krasiłów}}</ref>, a następnie po jego śmierci w [[1808]] - jego syna [[Mikołaj Sapieha (1779-1843)|Mikołaja]]. |
Niegdyś własność rodu Sapiehów herbu Lis, linii różańskiej: wojewody smoleńskiego [[Franciszek Ksawery Sapieha|Franciszka Ksawerego]]<ref>{{SgKP|IV|615|Krasiłów}}</ref>, a następnie po jego śmierci w [[1808]] - jego syna [[Mikołaj Sapieha (1779-1843)|Mikołaja]]. Na początku [[XX wiek]]u mieściła się tu duża cukrownia. |
||
W tutejszym pałacu w 1891 r. urodził się warszawski architekt [[Wacław Weker]]. |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 10:21, 21 sie 2011
Szablon:Miasto zagranica infobox Krasiłów (ukr. Красилів) - miasto na Ukrainie, w obwodzie chmielnickim, siedziba władz rejonu krasiłowskiego.
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1444, status miasta posiada od 1964. W 2001 ludność miasta liczyła 20 580 osób.
Niegdyś własność rodu Sapiehów herbu Lis, linii różańskiej: wojewody smoleńskiego Franciszka Ksawerego[1], a następnie po jego śmierci w 1808 - jego syna Mikołaja. Na początku XX wieku mieściła się tu duża cukrownia.
W tutejszym pałacu w 1891 r. urodził się warszawski architekt Wacław Weker.
Miejsce narodzin ppłk. Ludwika Sendka w 1902.
- ↑ Krasiłów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 615.
Linki zewnętrzne
- Krasiłów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 615.
