Wilków (powiat opolski): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m poprawna pisownia skrótu, replaced: dawn. → daw. |
drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
||
Linia 30: | Linia 30: | ||
Jest najmniejszą siedzibą gminy województwa lubelskiego - liczy zaledwie 208 mieszkańców. Historycznie położony jest [[Małopolska|Małopolsce]] (początkowo w [[Województwo sandomierskie (I Rzeczpospolita)|ziemi sandomierskiej]], a następnie w [[Lubelszczyzna|ziemi lubelskiej]]). |
Jest najmniejszą siedzibą gminy województwa lubelskiego - liczy zaledwie 208 mieszkańców. Historycznie położony jest [[Małopolska|Małopolsce]] (początkowo w [[Województwo sandomierskie (I Rzeczpospolita)|ziemi sandomierskiej]], a następnie w [[Lubelszczyzna|ziemi lubelskiej]]). |
||
⚫ | |||
Wilków jest starą wsią biskupią, królewską - jako siedziba parafii wzmiankowana jest już w początkach [[XIV wiek]]u. |
|||
Pierwsza zachowana wzmianka o parafii zanotowana w ''Acta Camerae Apostolicae'' pochodzi z 1326 r. Proboszczem był wówczas Wojciech. Wizytacja biskupa krakowskiego Bernarda Maciejowskiego w roku 1603 stwierdziła zły stan drewnianego kościoła. |
|||
W roku 1625 Wojciech Głuski, właściciel Wilkowa, ufundował nowy murowany kościół, został on konsekrowany w 1638 r. przez biskupa Tomasza Oborskiego. Istniała przy nim szkoła parafialna i przytułek dla pięciu ubogich. W roku 1723 z fundacji Michała i Franciszka Polanowskich dobudowano kaplicę Różańcową od strony północnej. Po pożarze kościoła i zabudowań plebańskich w 1740 r., w 1774 r. wzniesiono nową plebanię, zaś kościół odbudowano i ponownie konsekrowano w 1781 r. Powodzie od zawsze trapiły Wilków. Jeden z większych wylewów Wisły nastąpił w 1833 r. Zniszczył on również kościół. Skalę zagrożenia częstymi powodziami obrazuje relacja ks. Boniewskiego z pobytu w Wilkowie, około 1845 r.: ''„tu widziałem u każdego z mieszkańców tej wsi czółno obszerne wyrobione, które w czasie wylewu Wisły zabiera się każdy z familią i upływa na najbliższy pagórek jaki znaleźć może. Wiele bydła staje się często pastwą rozhukanej fali, która w swych wnętrznościach wszystko zatapia”''. Częste powodzie wymagały nieustannych napraw kościoła i budynków plebańskich, przez co pozostawały one długo w złym stanie. W roku 1848 budynki parafialne uległy całkowitemu zniszczeniu, wobec czego proboszcz zamierzał opuścić parafię. Niezbędne roboty budowlane wykonano dopiero w 2 poł. XIX w. W 1876 r. rozbudowano nawę o trzy przęsła w kierunku zachodnim, podwyższono kościół, wykonano murowany chór i nową fasadę. Zastąpiono drewniane podłogi posadzkami z piaskowca kunowskiego. W roku 1918 została wybudowana zakrystia i plebania<ref>http://www.wkz.lublin.pl/images/stories/SKARBY%202014%20.pdf</ref>. |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
* Zespół Szkół Publicznych (szkoła podstawowa i gimnazjum) |
* Zespół Szkół Publicznych (szkoła podstawowa i gimnazjum) |
||
* Bank Spółdzielczy |
* Bank Spółdzielczy |
||
⚫ | |||
* stadion klubu piłkarskiego LKS Wilki Wilków |
* stadion klubu piłkarskiego LKS Wilki Wilków |
||
* cmentarz katolicki |
* cmentarz katolicki |
||
* plebania z 1918 roku |
|||
== Szlaki turystyczne == |
== Szlaki turystyczne == |
Wersja z 17:59, 10 sie 2016
{{{rodzaj miejscowości}}} | |
Kościół pw. św. Floriana i św. Urszuli | |
Państwo | lubelskie |
---|---|
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2008) |
208 |
Strefa numeracyjna |
(+48) 81 |
Kod pocztowy |
24-313 |
Tablice rejestracyjne |
LOP |
SIMC |
0393554 |
Położenie na mapie brak | |
Położenie na mapie świata ![]() Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark} | |
Strona internetowa |
Wilków (daw. Wilków nad Wisłą) – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Wilków, w Małopolskim Przełomie Wisły. Przejściowo była siedzibą gminy Szczekarków.
Jest najmniejszą siedzibą gminy województwa lubelskiego - liczy zaledwie 208 mieszkańców. Historycznie położony jest Małopolsce (początkowo w ziemi sandomierskiej, a następnie w ziemi lubelskiej).
Kościół św. Floriana i św. Urszuli
Pierwsza zachowana wzmianka o parafii zanotowana w Acta Camerae Apostolicae pochodzi z 1326 r. Proboszczem był wówczas Wojciech. Wizytacja biskupa krakowskiego Bernarda Maciejowskiego w roku 1603 stwierdziła zły stan drewnianego kościoła.
W roku 1625 Wojciech Głuski, właściciel Wilkowa, ufundował nowy murowany kościół, został on konsekrowany w 1638 r. przez biskupa Tomasza Oborskiego. Istniała przy nim szkoła parafialna i przytułek dla pięciu ubogich. W roku 1723 z fundacji Michała i Franciszka Polanowskich dobudowano kaplicę Różańcową od strony północnej. Po pożarze kościoła i zabudowań plebańskich w 1740 r., w 1774 r. wzniesiono nową plebanię, zaś kościół odbudowano i ponownie konsekrowano w 1781 r. Powodzie od zawsze trapiły Wilków. Jeden z większych wylewów Wisły nastąpił w 1833 r. Zniszczył on również kościół. Skalę zagrożenia częstymi powodziami obrazuje relacja ks. Boniewskiego z pobytu w Wilkowie, około 1845 r.: „tu widziałem u każdego z mieszkańców tej wsi czółno obszerne wyrobione, które w czasie wylewu Wisły zabiera się każdy z familią i upływa na najbliższy pagórek jaki znaleźć może. Wiele bydła staje się często pastwą rozhukanej fali, która w swych wnętrznościach wszystko zatapia”. Częste powodzie wymagały nieustannych napraw kościoła i budynków plebańskich, przez co pozostawały one długo w złym stanie. W roku 1848 budynki parafialne uległy całkowitemu zniszczeniu, wobec czego proboszcz zamierzał opuścić parafię. Niezbędne roboty budowlane wykonano dopiero w 2 poł. XIX w. W 1876 r. rozbudowano nawę o trzy przęsła w kierunku zachodnim, podwyższono kościół, wykonano murowany chór i nową fasadę. Zastąpiono drewniane podłogi posadzkami z piaskowca kunowskiego. W roku 1918 została wybudowana zakrystia i plebania[1].
We wsi znajdują się ponadto:
- Zespół Szkół Publicznych (szkoła podstawowa i gimnazjum)
- Bank Spółdzielczy
- stadion klubu piłkarskiego LKS Wilki Wilków
- cmentarz katolicki
- plebania z 1918 roku
Szlaki turystyczne
Linki zewnętrzne
- Wilków (12), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 479 .