Samuel Korecki (ok. 1586–1622): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: usuwam ilustracje z miejsc urodzenia śmierci szablonu {{Szlachcic infobox}} |
drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
||
| Linia 31: | Linia 31: | ||
Wykształcony za granicą, w [[1604]] zapisał się na uniwersytet w [[Lejda|Lejdzie]]. Służył w wojsku [[Korona Królestwa Polskiego|koronnym]] pod rozkazami [[hetman polny koronny|hetmana polnego koronnego]] [[Stanisław Żółkiewski|Stanisława Żółkiewskiego]]. Wziął udział w [[Bitwa pod Guzowem|bitwie pod Guzowem]] w [[1607]] po stronie wojsk królewskich. Wsławił się w walkach z [[czambuł]]ami [[Tatarzy krymscy|tatarskimi]], czym zjednał sobie mir wśród [[kozacy zaporoscy|kozaków]]. W czasie [[wojna polsko-rosyjska 1609-1618|wojny polsko-rosyjskiej 1609-1618]], uczestniczył w [[1610]] w wyprawie na [[Moskwa|Moskwę]]. Odznaczył się w [[bitwa pod Kłuszynem|bitwie pod Kłuszynem]], gdzie zabito pod nim dwa konie. W grudniu [[1611]] pozostając pod rozkazami [[Jan Karol Chodkiewicz|Jana Karola Chodkiewicza]], na czele niespełna pięciuset ludzi przedarł się przez posterunki wojsk [[Rosja|rosyjskich]] i dostarczył zaopatrzenie dla oblężonej [[Polska|polskiej]] załogi [[Kreml moskiewski|kremla moskiewskiego]]. |
Wykształcony za granicą, w [[1604]] zapisał się na uniwersytet w [[Lejda|Lejdzie]]. Służył w wojsku [[Korona Królestwa Polskiego|koronnym]] pod rozkazami [[hetman polny koronny|hetmana polnego koronnego]] [[Stanisław Żółkiewski|Stanisława Żółkiewskiego]]. Wziął udział w [[Bitwa pod Guzowem|bitwie pod Guzowem]] w [[1607]] po stronie wojsk królewskich. Wsławił się w walkach z [[czambuł]]ami [[Tatarzy krymscy|tatarskimi]], czym zjednał sobie mir wśród [[kozacy zaporoscy|kozaków]]. W czasie [[wojna polsko-rosyjska 1609-1618|wojny polsko-rosyjskiej 1609-1618]], uczestniczył w [[1610]] w wyprawie na [[Moskwa|Moskwę]]. Odznaczył się w [[bitwa pod Kłuszynem|bitwie pod Kłuszynem]], gdzie zabito pod nim dwa konie. W grudniu [[1611]] pozostając pod rozkazami [[Jan Karol Chodkiewicz|Jana Karola Chodkiewicza]], na czele niespełna pięciuset ludzi przedarł się przez posterunki wojsk [[Rosja|rosyjskich]] i dostarczył zaopatrzenie dla oblężonej [[Polska|polskiej]] załogi [[Kreml moskiewski|kremla moskiewskiego]]. |
||
Ożenił się z córką [[Władcy Mołdawii|hospodara mołdawskiego]] [[Jeremi Mohyła|Jeremiego Mohyły,]] słynną z urody Katarzyną, co wciągnęło go wraz ze szwagrami żony w walki dynastyczne w [[Mołdawia|Mołdawii]] i na [[Wołoszczyzna|Wołoszczyźnie]]. Popierał wyprawy [[Stefan Potocki (wojewoda bracławski)|Stefana Potockiego]] w [[1607]] i [[1612]]. W [[1615]] za cichą zgodą [[Władcy Polski|króla]] [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III]] zgromadził pod [[Uście (obwód lwowski)|Uściem]] znaczne siły, składające się z kozaków i awanturników, i na ich czele wkroczył do Mołdawii. Wypędził hospodara [[Stefan Tomşa II|Stefana Tomżę]] i osadził na tronie [[Aleksander Mohyła|Aleksandra Mohyłę]]. Wyparty przez siły wołosko-turecko-tatarskie w lutym [[1616]]. Ponownie uderzył na Mołdawię, posiłkowany przez oddziały [[Siedmiogród|siedmiogrodzkie]] i [[2 marca]] [[1616]] pobił Tomżę w bitwie pod [[Chocim]]iem. Następnie przekroczył granicę [[imperium osmańskie]]go, zadając mu kolejną klęskę w bitwie pod [[Bendery|Benderami]]. Pokonany w bitwie pod [[Sasowy Róg|Sasowym Rogiem]], dostał się do tureckiej niewoli. Zbiegł z niej w [[1617]] w przebraniu kupca. Statek, którym płynął, obronił przed napadem korsarzy |
Ożenił się z córką [[Władcy Mołdawii|hospodara mołdawskiego]] [[Jeremi Mohyła|Jeremiego Mohyły,]] słynną z urody Katarzyną, co wciągnęło go wraz ze szwagrami żony w walki dynastyczne w [[Mołdawia|Mołdawii]] i na [[Wołoszczyzna|Wołoszczyźnie]]. Popierał wyprawy [[Stefan Potocki (wojewoda bracławski)|Stefana Potockiego]] w [[1607]] i [[1612]]. W [[1615]] za cichą zgodą [[Władcy Polski|króla]] [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III]] zgromadził pod [[Uście (obwód lwowski)|Uściem]] znaczne siły, składające się z kozaków i awanturników, i na ich czele wkroczył do Mołdawii. Wypędził hospodara [[Stefan Tomşa II|Stefana Tomżę]] i osadził na tronie [[Aleksander Mohyła|Aleksandra Mohyłę]]. Wyparty przez siły wołosko-turecko-tatarskie w lutym [[1616]]. Ponownie uderzył na Mołdawię, posiłkowany przez oddziały [[Siedmiogród|siedmiogrodzkie]] i [[2 marca]] [[1616]] pobił Tomżę w bitwie pod [[Chocim]]iem. Następnie przekroczył granicę [[imperium osmańskie]]go, zadając mu kolejną klęskę w bitwie pod [[Bendery|Benderami]]. Pokonany w bitwie pod [[Sasowy Róg|Sasowym Rogiem]], dostał się do tureckiej niewoli. Zbiegł z niej w [[1617]] w przebraniu kupca. Statek, którym płynął, obronił przed napadem korsarzy objąwszy dowództwo nad jego załogą. Po ucieczce dostał się do [[Rzym|Rzymu]], gdzie został przyjęty przez [[Paweł V|Papieża Pawła V]]. Wstąpił do Milicji Chrześcijańskiej. |
||
W czasie [[Bitwa pod Cecorą (1620)|bitwy pod Cecorą]] dowodził lewym skrzydłem wojsk polskich. Uwięziony ponownie przez Turków. W sprawie jego uwolnienia interweniował [[Władcy Anglii|król Anglii]] [[Jakub I Stuart]]. Na krótko przed przybyciem poselstwa polskiego, mającego negocjować warunki pokoju, Korecki został uduszony w więzieniu |
W 1620 roku w czasie [[Bitwa pod Cecorą (1620)|bitwy pod Cecorą]] dowodził lewym skrzydłem wojsk polskich. Uwięziony ponownie przez Turków. W sprawie jego uwolnienia interweniował [[Władcy Anglii|król Anglii]] [[Jakub I Stuart]]. Na krótko przed przybyciem poselstwa polskiego, mającego negocjować warunki pokoju, Korecki został uduszony w więzieniu w [[Yedikule|zamku Yedikule]] w Stambule. Ciało Samuela Koreckiego zrzucono z wieży, jednak Polacy je wykupili i przewieźli po kryjomu do Polski w worze oblanym smołą, a następnie pochowali w Korcu w kościele Franciszkanów<ref>{{Cytuj|tytuł=Śmierć Samuela Koreckiego w Stambule|czasopismo=www.wilanow-palac.pl|data dostępu=2016-10-05|opublikowany=www.wilanow-palac.pl|url=http://www.wilanow-palac.pl/smierc_samuela_koreckiego_w_stambule.html}}</ref>. |
||
Korecki grał na [[Dudy|dudach]] popularnym instrumencie polskim i był zapalonym dudziarzem: |
|||
<blockquote>„Sławny pogromca Turków, Samuel książę Korecki, wzięty za czasów [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III]] do niewoli, pędzony pieszo do [[Stambuł]]u, przygrywał na dudzie, by pocieszyć towarzyszów niedoli i lżejszym uczynić znojny pochód”. – [[Zygmunt Gloger]] „Encyklopedia staropolska”<ref>[http://pl.wikisource.org/wiki/Encyklopedia_staropolska/Dudy Zygmunt Gloger, „Encyklopedia staropolska”, T. 2, Warszawa 1900-1903].</ref>.</blockquote> |
<blockquote>„Sławny pogromca Turków, Samuel książę Korecki, wzięty za czasów [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III]] do niewoli, pędzony pieszo do [[Stambuł]]u, przygrywał na dudzie, by pocieszyć towarzyszów niedoli i lżejszym uczynić znojny pochód”. – [[Zygmunt Gloger]] „Encyklopedia staropolska”<ref>[http://pl.wikisource.org/wiki/Encyklopedia_staropolska/Dudy Zygmunt Gloger, „Encyklopedia staropolska”, T. 2, Warszawa 1900-1903].</ref>.</blockquote> |
||
Wersja z 12:57, 5 paź 2016
| |
 Pogoń (Pogonia) herb Koreckich | |
| Rodzina |
Koreccy herbu Pogoń (Pogonia) |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec |
Joachim Korecki |
| Matka |
Anna Korecka z Chodkiewiczów |
| Żona |
Katarzyna Mohylanka, córka hospodara mołdawskiego Jeremiego Mohyły |
| Dzieci |
Anna, ur. 1618, w latach 1636-1643 żona Andrzeja Leszczyńskiego |
Samuel Korecki herbu Pogoń (Pogonia)[1], [2], książę (ur. ok. 1586, zm. 27 czerwca 1622 w Stambule) – pułkownik, zagończyk, sławny dowódca wojskowy.
Biografia
Był wnukiem Bohusza, synem Joachima Koreckiego i Anny z Chodkiewiczów.
Wykształcony za granicą, w 1604 zapisał się na uniwersytet w Lejdzie. Służył w wojsku koronnym pod rozkazami hetmana polnego koronnego Stanisława Żółkiewskiego. Wziął udział w bitwie pod Guzowem w 1607 po stronie wojsk królewskich. Wsławił się w walkach z czambułami tatarskimi, czym zjednał sobie mir wśród kozaków. W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1609-1618, uczestniczył w 1610 w wyprawie na Moskwę. Odznaczył się w bitwie pod Kłuszynem, gdzie zabito pod nim dwa konie. W grudniu 1611 pozostając pod rozkazami Jana Karola Chodkiewicza, na czele niespełna pięciuset ludzi przedarł się przez posterunki wojsk rosyjskich i dostarczył zaopatrzenie dla oblężonej polskiej załogi kremla moskiewskiego.
Ożenił się z córką hospodara mołdawskiego Jeremiego Mohyły, słynną z urody Katarzyną, co wciągnęło go wraz ze szwagrami żony w walki dynastyczne w Mołdawii i na Wołoszczyźnie. Popierał wyprawy Stefana Potockiego w 1607 i 1612. W 1615 za cichą zgodą króla Zygmunta III zgromadził pod Uściem znaczne siły, składające się z kozaków i awanturników, i na ich czele wkroczył do Mołdawii. Wypędził hospodara Stefana Tomżę i osadził na tronie Aleksandra Mohyłę. Wyparty przez siły wołosko-turecko-tatarskie w lutym 1616. Ponownie uderzył na Mołdawię, posiłkowany przez oddziały siedmiogrodzkie i 2 marca 1616 pobił Tomżę w bitwie pod Chocimiem. Następnie przekroczył granicę imperium osmańskiego, zadając mu kolejną klęskę w bitwie pod Benderami. Pokonany w bitwie pod Sasowym Rogiem, dostał się do tureckiej niewoli. Zbiegł z niej w 1617 w przebraniu kupca. Statek, którym płynął, obronił przed napadem korsarzy objąwszy dowództwo nad jego załogą. Po ucieczce dostał się do Rzymu, gdzie został przyjęty przez Papieża Pawła V. Wstąpił do Milicji Chrześcijańskiej.
W 1620 roku w czasie bitwy pod Cecorą dowodził lewym skrzydłem wojsk polskich. Uwięziony ponownie przez Turków. W sprawie jego uwolnienia interweniował król Anglii Jakub I Stuart. Na krótko przed przybyciem poselstwa polskiego, mającego negocjować warunki pokoju, Korecki został uduszony w więzieniu w zamku Yedikule w Stambule. Ciało Samuela Koreckiego zrzucono z wieży, jednak Polacy je wykupili i przewieźli po kryjomu do Polski w worze oblanym smołą, a następnie pochowali w Korcu w kościele Franciszkanów[3].
Korecki grał na dudach popularnym instrumencie polskim i był zapalonym dudziarzem:
„Sławny pogromca Turków, Samuel książę Korecki, wzięty za czasów Zygmunta III do niewoli, pędzony pieszo do Stambułu, przygrywał na dudzie, by pocieszyć towarzyszów niedoli i lżejszym uczynić znojny pochód”. – Zygmunt Gloger „Encyklopedia staropolska”[4].
Był jednym z najsłynniejszych polskich awanturników i dowódców wojskowych drugiego dziesięciolecia XVII wieku, cieszącym się sławą w kraju i za granicą. Był przykładem magnata kresowego, prowadzącego własną niekiedy awanturniczą politykę.
- ↑ Franciszek Piekosiński, Herbarz Kojałowicza - Ks.Wojciecha Wijuka Kojałowicza Herbarz Rycerstwa W.X.Litewskiego tak zwany Compendium, Kraków 1897, str.9
- ↑ Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, tom VII, Gebethner i Wolff, Warszawa 1910,str.208
- ↑ Śmierć Samuela Koreckiego w Stambule, www.wilanow-palac.pl [dostęp 2016-10-05].
- ↑ Zygmunt Gloger, „Encyklopedia staropolska”, T. 2, Warszawa 1900-1903.
Bibliografia
- Jarema Maciszewski, Samuel Korecki, w: Polski Słownik Biograficzny, 1968-1969, t. XIV, s. 60-62.