Język hurycki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m + |
|||
Linia 13: | Linia 13: | ||
Hurycki jest językiem [[Aglutynacyjność|aglutynacyjnym]], [[Język ergatywno-absolutywny|ergatywnym]] i [[Języki polisyntetyczne|polisyntetycznym]]<ref>M. Popko, ''Huryci'', Warszawa 2005, s. 107.</ref>. |
Hurycki jest językiem [[Aglutynacyjność|aglutynacyjnym]], [[Język ergatywno-absolutywny|ergatywnym]] i [[Języki polisyntetyczne|polisyntetycznym]]<ref>M. Popko, ''Huryci'', Warszawa 2005, s. 107.</ref>. |
||
Słownictwo Hurytów miało liczne zapożyczenia z [[Język akadyjski|akadyjskiego]] i [[Język sumeryjski|sumeryjskiego]] (m.in. ''szarii'' – król, ''hikalli'' – pałac, ''tamkari'' – kupiec, ''tabali'' – kowal), co sugeruje, że [[Huryci]], zanim przybyli do Mezopotamii, byli ludem stosunkowo słabo rozwiniętym. W dostępnych tekstach huryckich dostrzegalne jest zróżnicowanie dialektalne. Najlepiej rozwinięte wydawały się dialekty zachodnie, prezentowane przez "list z Mitanni", znaleziska z Hattuszy oraz [[Ugarit]]<ref name="Popko108">M. Popko, ''Huryci'', Warszawa 2005, s. 108.</ref>. W II tysiącleciu p.n.e. język wzbogacił się o element indoirański. Tzw. ''marijannu'', dzięki umiejętności posługiwania się zaprzęgniętymi w konie rydwanami, przeniknęli na [[Wyżyna Armeńska|Wyżynę Armeńską]] i stworzyli podwaliny do powstania państwa [[Mitanni]]<ref name="Uberti47">M. L. Uberti, ''Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu'', Warszawa 2010, s. 47.</ref>. Z tego okresu pochodzą takie zapożyczenia, jak, na przykład, ''hapalki'' – żelazo. Wyraz ten za pośrednictwem Hurytów przyjął się w języku akadyjskim<ref name="Popko108"/>. |
Słownictwo Hurytów miało liczne zapożyczenia z [[Język akadyjski|akadyjskiego]] i [[Język sumeryjski|sumeryjskiego]] (m.in. ''szarii'' – król, ''hikalli'' – pałac, ''tamkari'' – kupiec, ''tabali'' – kowal), co sugeruje, że [[Huryci]], zanim przybyli do Mezopotamii, byli ludem stosunkowo słabo rozwiniętym. W dostępnych tekstach huryckich dostrzegalne jest zróżnicowanie dialektalne. Najlepiej rozwinięte wydawały się dialekty zachodnie, prezentowane przez "list z Mitanni", znaleziska z Hattuszy oraz [[Ugarit]]<ref name="Popko108">M. Popko, ''Huryci'', Warszawa 2005, s. 108.</ref>. W II tysiącleciu p.n.e. język wzbogacił się o element indoirański. Tzw. ''marijannu'' (rydwan i człowiek na rydwanie<ref>J. Laessoe, ''Ludy Asyrii'', Warszawa 1972, s. 129.</ref>), dzięki umiejętności posługiwania się zaprzęgniętymi w konie rydwanami, przeniknęli na [[Wyżyna Armeńska|Wyżynę Armeńską]] i stworzyli podwaliny do powstania państwa [[Mitanni]]<ref name="Uberti47">M. L. Uberti, ''Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu'', Warszawa 2010, s. 47.</ref>. Z tego okresu pochodzą takie zapożyczenia, jak, na przykład, ''hapalki'' – żelazo. Wyraz ten za pośrednictwem Hurytów przyjął się w języku akadyjskim<ref name="Popko108"/>. |
||
== Imiona własne w języku huryckim == |
== Imiona własne w języku huryckim == |
||
Linia 24: | Linia 24: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
{{bibliografia start}} |
{{bibliografia start}} |
||
* Laessoe J., ''Ludy Asyrii'', Warszawa 1972. |
|||
* [[Maciej Popko|Popko M.]], ''Huryci'', Warszawa 2005. ISBN 83-06-02969-0. |
* [[Maciej Popko|Popko M.]], ''Huryci'', Warszawa 2005. ISBN 83-06-02969-0. |
||
* Uberti M. L., ''Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu'', Warszawa 2010. ISBN 978-83-235-0680-5. |
* Uberti M. L., ''Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu'', Warszawa 2010. ISBN 978-83-235-0680-5. |
Wersja z 09:07, 25 paź 2011
Język hurycki – wymarły język, używany przez Hurytów na obszarach północnej Mezopotamii, nad jeziorem Wan, wschodniej Anatolii i Syrii północnej już w połowie III tysiąclecia p.n.e.
Źródła do badań nad językiem huryckim
Język hurycki poświadczony jest w dokumentach, spisanych na tabliczkach glinianych pismem klinowym[1]. Za źródła do badań nad nim uchodzą huryckie teksty, nazwy własne i geograficzne oraz wyrazy, odkryte w tekstach niehuryckich.
Najstarszym huryckim zabytkiem pisanym jest datowana na koniec III tysiąclecia p.n.e. inskrypcja Tiszatala z Urkisz. Jest to dokument fundacyjny. Następnymi w kolejności chronologicznej są teksty babilońskie prawdopodobnie z Larsy. Mają charakter religijny i magiczny. Na koniec XVIII wieku datowana jest dokumentacja religijna z Mari. Zachowało się sześć fragmentów tekstu. W egipskim Tell el-Amarna znaleziono tzw. "list z Mitanni", napisany przez Tuszrattę. List należy do jednego z najważniejszych świadków języka huryckiego. Z XIV–XIII wieku p.n.e. pochodzą odkrycia z Hattusa. Zabytki stanowią najliczniejszy zbiór tekstów huryckich. Na ten sam okres datowane są teksty z Ugarit, pisane między innymi w alfabecie ugaryckim. Z XIII wieku p.n.e. pochodzą teksty z Emar o charakterze słownikowym, medycznym i magicznym, oraz z Cypru, co do których istnieje przypuszczenie, że zostały napisane w języku huryckim pismem cypro-minojskim. Wyrazy huryckie w tekstach, pisanym innym językiem, odkryte zostały w źródłach z Arrapha, Alalach, Ugarit i Hattusa[2].
Charakterystyka języka
Język hurycki należy do huro-urartyjskiej rodziny językowej. Pokrewieństwo języka huryckiego z urartyjskim, będącym późną formą huryckiego, udowodniono już w dziewiątej i dziesiątej dekadach XIX wieku na skutek badań nad językiem urartyjskim. W 1954 roku badacze języka urartyjskiego – Georgij Klimow i Jan Braun – wykazali jego pokrewieństwo z językami wajnachijskimi z grupy językowej nachijsko-dagestańskiej.
Hurycki jest językiem aglutynacyjnym, ergatywnym i polisyntetycznym[3].
Słownictwo Hurytów miało liczne zapożyczenia z akadyjskiego i sumeryjskiego (m.in. szarii – król, hikalli – pałac, tamkari – kupiec, tabali – kowal), co sugeruje, że Huryci, zanim przybyli do Mezopotamii, byli ludem stosunkowo słabo rozwiniętym. W dostępnych tekstach huryckich dostrzegalne jest zróżnicowanie dialektalne. Najlepiej rozwinięte wydawały się dialekty zachodnie, prezentowane przez "list z Mitanni", znaleziska z Hattuszy oraz Ugarit[4]. W II tysiącleciu p.n.e. język wzbogacił się o element indoirański. Tzw. marijannu (rydwan i człowiek na rydwanie[5]), dzięki umiejętności posługiwania się zaprzęgniętymi w konie rydwanami, przeniknęli na Wyżynę Armeńską i stworzyli podwaliny do powstania państwa Mitanni[6]. Z tego okresu pochodzą takie zapożyczenia, jak, na przykład, hapalki – żelazo. Wyraz ten za pośrednictwem Hurytów przyjął się w języku akadyjskim[4].
Imiona własne w języku huryckim
Za pośrednictwem języka huryckiego przetwały we współczesnej toponimii starożytne nazwy niektórych rzek na obszarze Mezopotamii, na przykład: Puranti – Eufrat, Purana – grc. Pyramos (współczesna Ceyhan)[4].
Łatwe do ustalenia, dzięki dostarczonemu materiałowi źródłowemu, są huryckie imiona osób. Wyróżniają się między nimi imiona teoforyczne, które w większości składają się z dwóch cłonów: atrybutu i imienia bóstwa, na przykład: Szarrikuszuh – Kuszuh jest królem. Powszechnie używano zdrobnień od imion, opartych na imionach bóstw, na przykład: Kiliteszub – Kilija. Imiona były tworzone także od wyrazów pospolitych, do których dodawano morfem słowotwórczy[7].
- ↑ M. L. Uberti, Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu, Warszawa 2010, s. 46.
- ↑ M. Popko, Huryci, Warszawa 2005, s. 106.
- ↑ M. Popko, Huryci, Warszawa 2005, s. 107.
- ↑ a b c M. Popko, Huryci, Warszawa 2005, s. 108.
- ↑ J. Laessoe, Ludy Asyrii, Warszawa 1972, s. 129.
- ↑ M. L. Uberti, Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu, Warszawa 2010, s. 47.
- ↑ M. Popko, Huryci, Warszawa 2005, s. 109.
Bibliografia
- Laessoe J., Ludy Asyrii, Warszawa 1972.
- Popko M., Huryci, Warszawa 2005. ISBN 83-06-02969-0.
- Uberti M. L., Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu, Warszawa 2010. ISBN 978-83-235-0680-5.