Meklemburgia: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 07:10, 12 maj 2015

Meklemburgia (niem. Mecklenburg - kalka obodrzyckiej nazwy Weligard, staroniem. mikile - wielki) – kraina historyczna położona pomiędzy rzekami Łabą a Reknicą, zajmuje płaskie i faliste tereny Pojezierza Meklemburskiego. Obecnie jest to zachodnia i największa część kraju związkowego Meklemburgia-Pomorze Przednie (Mecklenburg-Vorpommern) w Niemczech.

Historia

Meklemburgia powstała na dawnych ziemiach zachodniosłowiańskich jako kontynuacja plemiennego księstwa Obodrzyców z ośrodkiem o charakterze miejskim (Mechlin) leżącym wówczas pomiędzy obecnym Wismarem a Schwerinem. Na zachód od nich zamieszkiwali Połabianie wokół grodu Racibórz, należącego obecnie do Holsztyna.

Wiadomości o zasiedleniu wczesnośredniowiecznym i historii oraz wprowadzaniu chrześcijaństwa na terenach północnej Europy przekazał Adam z Bremy zwany również Adamem Bremeńskim, niemiecki kronikarz, kanonik bremeński. Ludność miejscowa, a zwłaszcza Obodrzyce, czynnie sprzeciwiali się wprowadzaniu nowych porządków.

Dopiero Henryk Lew 1129-1195, syn księcia bawarskiego Henryka Pysznego z niemieckiego rodu Welfów, wnuk cesarza Lotara III, w latach 1160-1163 ostatecznie podbił i skolonizował ziemie Obodrzyców i odnowił biskupstwo w Ratzeburgu.

W XIII i XIV wieku Meklemburgia została skolonizowana przez ludność niemiecką i w większości zgermanizowana, jednak całkowicie zniemczona dynastia meklemburska książąt obodrzyckich zachowała tron do roku 1918.

W średniowieczu główne miasta należały do Związku Hanzeatyckiego.

W roku 1701 nastąpił podział na dwa księstwa: Meklemburgia-Schwerin i Meklemburgia-Strelitz.

Gospodarka

Największymi miastami są

Jest to obszar o najmniejszej gęstości zaludnienia w Niemczech, klasyczny kraj rolniczy, wielkie posiadłości ziemskie (dawne latyfundia junkierskie), tylko w większych miastach powstało trochę zakładów przemysłowych i handlowych.

Obecnie jedyną dziedziną wykazującą rozwój jest turystyka na wybrzeżu Bałtyku oraz nad licznymi jeziorami Pojezierza Meklemburskiego.

Ludność miejscowa mówi językiem dolnoniemieckim (plattdeutsch), jednak w miarę potrzeby posługuje się powszechnie używanym językiem niemieckim.

Zobacz też

@@ Linia 9: / Linia 9: @@
 Wiadomości o zasiedleniu [[średniowiecze|wczesnośredniowiecznym]] i historii oraz wprowadzaniu [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwa]] na terenach północnej [[Europa|Europy]] przekazał [[Adam z Bremy]] zwany również Adamem Bremeńskim, niemiecki kronikarz, kanonik bremeński. Ludność miejscowa, a zwłaszcza Obodrzyce, czynnie sprzeciwiali się wprowadzaniu nowych porządków.
-Dopiero [[Henryk Lew]] [[1129]]-[[1195]], syn [[Władcy Bawarii|księcia bawarskiego]] [[Henryk X Pyszny|Henryka Pysznego]] z niemieckiego rodu [[Welfowie|Welfów]], wnuk cesarza [[Lotar III|Lotara III]],p w latach [[1160]]-[[1163]] ostatecznie podbił i skolonizował ziemie Obodrzyców i odnowił biskupstwo w Ratzeburgu.
+Dopiero [[Henryk Lew]] [[1129]]-[[1195]], syn [[Władcy Bawarii|księcia bawarskiego]] [[Henryk X Pyszny|Henryka Pysznego]] z niemieckiego rodu [[Welfowie|Welfów]], wnuk cesarza [[Lotar III|Lotara III]], w latach [[1160]]-[[1163]] ostatecznie podbił i skolonizował ziemie Obodrzyców i odnowił biskupstwo w Ratzeburgu.
 W [[XIII wiek|XIII]] i [[XIV wiek]]u Meklemburgia została skolonizowana przez ludność niemiecką i w większości zgermanizowana, jednak całkowicie zniemczona [[Władcy Meklemburgii|dynastia meklemburska]] książąt obodrzyckich zachowała tron do roku [[1918]].