Funan: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: Nagłówki w mobilnej wersji Wikipedii |
poprawa linków |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
'''Funan''' (władcy tego państwa znani byli jako ''królowie góry'' - stąd chińska nazwa Funan). |
'''Funan''' (władcy tego państwa znani byli jako ''królowie góry'' - stąd chińska nazwa Funan). |
||
Jedno z najstarszych państw Azji Południowo-Wschodniej. Najwcześniejsza wzmianka o nim pochodzi z [[II wiek]]u [[n.e.]] (szczytowy okres rozwoju przypadał na [[III wiek]] n.e.). Terytorium królestwa objęło swoimi wpływami obecną [[Kambodża|Kambodżę]], [[Tajlandia|Tajlandię]] i [[Półwysep Malajski]] - po przesmyk Kra. Stolica znajdowała się [[Widhapura|Widhapurze]] (w pobliżu dzisiejszej miejscowości [[ |
Jedno z najstarszych państw Azji Południowo-Wschodniej. Najwcześniejsza wzmianka o nim pochodzi z [[II wiek]]u [[n.e.]] (szczytowy okres rozwoju przypadał na [[III wiek]] n.e.). Terytorium królestwa objęło swoimi wpływami obecną [[Kambodża|Kambodżę]], [[Tajlandia|Tajlandię]] i [[Półwysep Malajski]] - po przesmyk Kra. Stolica znajdowała się [[Widhapura|Widhapurze]] (w pobliżu dzisiejszej miejscowości [[’Ângkôr Borei]]). Siedzibą króla był pałac, wzniesiony na kamiennym fundamencie. Król (miał 3 imiona) opuszczał go jedynie dosiadając słonia i w otoczeniu ogromnej świty dworzan. |
||
Większość informacji o Funan pochodzi z kronik [[Chiny|chińskich]] oraz ze stanowiska archeologicznego w [[Óc Eo]]. |
Większość informacji o Funan pochodzi z kronik [[Chiny|chińskich]] oraz ze stanowiska archeologicznego w [[Óc Eo]]. |
Wersja z 15:49, 26 lip 2015
Ten artykuł należy dopracować |
Funan (władcy tego państwa znani byli jako królowie góry - stąd chińska nazwa Funan).
Jedno z najstarszych państw Azji Południowo-Wschodniej. Najwcześniejsza wzmianka o nim pochodzi z II wieku n.e. (szczytowy okres rozwoju przypadał na III wiek n.e.). Terytorium królestwa objęło swoimi wpływami obecną Kambodżę, Tajlandię i Półwysep Malajski - po przesmyk Kra. Stolica znajdowała się Widhapurze (w pobliżu dzisiejszej miejscowości ’Ângkôr Borei). Siedzibą króla był pałac, wzniesiony na kamiennym fundamencie. Król (miał 3 imiona) opuszczał go jedynie dosiadając słonia i w otoczeniu ogromnej świty dworzan.
Większość informacji o Funan pochodzi z kronik chińskich oraz ze stanowiska archeologicznego w Óc Eo.
Państwo prowadziło ożywione stosunki handlowe i kulturalne z całym wybrzeżem Zatoki Tajlandzkiej, z Półwyspem Malajskim, Indonezją, Indiami, Persją oraz rejonem śródziemnomorskim. Kontrolowało handel między Indiami a Chinami.
Miasta w Funanie położone były zawsze nad brzegami rzek, jezior i kanałów. Otoczone były obwałowaniem ziemnym i fosą, w której pływały krokodyle. W obrębie miast znajdowały się domy wzniesione na palach, pokryte liśćmi bambusa i połączona kanałami.
Ludność Funanu chodziła boso i ubierała się w sampot. Mężczyźni i kobiety przekłuwali uszy i nosili kolczyki. Stosowali 4 formy pogrzebów: przez spalenie, wrzucanie do rzeki, pozostawieni drapieżnym ptakom oraz przez grzebanie. Oznaką żałoby było golenie włosów lub brody.
Rolnictwo w królestwie było znakomicie rozwinięte. Oprócz niego ludność zajmowała się tkactwem, wyrobem naczyń i ozdób ze srebra, ciesielstwem i rzeźbą w drewnie. Wysoko rozwinięta była sztuka rzeźbiarska.
Ustrój Funanu nosił cechy feudalne. Król był wyłącznie zwierzchnikiem podbitych krajów, w których utrzymywała się przy władzy miejscowa dynastia.
Główną przyczyną upadku królestwa było powstanie państwa Czenla (około 550 r.) - jednego z lennych księstw uznających feudalną zwierzchność Funanu. Koniec Funanu przypada na rok 627.
Legenda o powstaniu Funanu
Wygnany indyjski bramin Kaundija, przybył do tego kraju drogą morską z Indii bądź z Półwyspu Malajskiego. Pewnego razu miał sen w którym jego duch opiekuńczy wręczył mu boski łuk i kazał ruszyć w daleką podróż morską. Kiedy się obudził i udał do świątyni, znalazł tam łuk ze snu u stóp drzewa poświęconego duchowi. Wypłynął w morze i kierowany przez swego ducha, dostał się do Funanu, gdzie królowała piękna Liu Ye. Jej poddani próbowali pokonać przybysza i owładnąć statek którym przypłynął. Kaundinja wymierzył jednak z boskiego łuku i strzała przeszyła łódź królowej. Liu Ye przestraszona poddała się nieznajomemu, który przyjął ją za żonę, panował w jej kraju i przekazał władzę swym następcom.