Tradycjonalizm katolicki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Tradycjonalizm wewnątrz Kościoła katolickiego: Poprawiłem błąd - FSSPX nie jest uznane przez papieża Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z aplikacji mobilnej |
Anulowanie wersji 50622755 autora 94.254.149.222 (dyskusja) - to jednak szeroki nur, w który lefebryści się wpisują |
||
Linia 11: | Linia 11: | ||
* [[Franciszkanie Niepokalanej]] |
* [[Franciszkanie Niepokalanej]] |
||
* [[Bractwo Kapłańskie Świętego Piotra]] |
* [[Bractwo Kapłańskie Świętego Piotra]] |
||
* [[Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X]] (nieuregulowany status kanoniczny) |
|||
== Tradycjonalizm w opozycji wobec Watykanu == |
== Tradycjonalizm w opozycji wobec Watykanu == |
Wersja z 15:03, 18 paź 2017
Ten artykuł od 2012-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Tradycjonalizm katolicki – termin określający nurt katolicyzmu, charakteryzujący się zamiłowaniem do starych zwyczajów Kościoła i pielęgnowaniem liturgii rzymskiej w jej formie tradycyjnej. W swojej skrajnej formie jest sprzeciwem wobec decyzji papieży o zmianach w Kościele i przeobraża się w schizmę – separację od Kościoła katolickiego, uznawanego wówczas za „nieprawowierny”.
Tradycjonalizm wewnątrz Kościoła katolickiego
Tradycjonalizm katolicki to treść nauczania wspólnot „tradycyjnokatolickich” (pozostających, mimo reform, w jedności z papieżem) oraz całość przyjętych w nich zasad odnoszących się do wiary, moralności, życia religijnego (m.in. praktyk liturgicznych i pobożnościowych) i funkcjonowania Kościoła (np. praktykowanie zniesionych postów).
Grupy tradycjonalistów, zatwierdzone przez papieża, i uznające jego zwierzchnictwo:
- Instytut Chrystusa Króla
- Instytut Dobrego Pasterza
- Franciszkanie Niepokalanej
- Bractwo Kapłańskie Świętego Piotra
- Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X (nieuregulowany status kanoniczny)
Tradycjonalizm w opozycji wobec Watykanu
Tradycjonalizm w swojej skrajnej postaci doprowadził część katolików do poglądów sedewakantystycznych lub sedeprywacjonistycznych, i w konsekwencji, do zerwania łączności z Kościołem rzymskokatolickim. Ma on swoje korzenie w sprzeciwie części duchowieństwa i wiernych wobec zmian w niektórych praktykach Kościoła katolickiego, zaprowadzonych po Soborze Watykańskim II. Przedstawiciele tego nurtu krytykują w szczególności zmiany w obrzędach liturgicznych, wprowadzone po Vaticanum Secundum.
Wśród rzekomych błędów Kościoła posoborowego, tradycjonaliści wskazują m.in.: uznanie przez Kościół wolności religijnej, fałszywe pojmowanie ekumenizmu (tzw. irenizm) oraz prowadzenie dialogu z religiami niechrześcijańskimi (judaizmem, islamem itd.). Według nich te działania i wynikające z nich konsekwencje doktrynalne opacznie interpretują dogmatyczną definicję Kościoła Chrystusowego oraz prymatu papieskiego.
Tradycjonaliści ci oskarżają hierarchów Kościoła o głoszenie poglądów modernistycznych, potępionych przez papieża św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici Gregis w 1907 roku, a także o liberalizowanie Kościoła Chrystusowego. Tradycjonaliści za lub jedyną właściwą formę Mszy św. uważają ryt rzymski w formie sprzed reform Pawła VI, twierdząc, iż posoborowa reforma liturgii sprotestantyzowała obrzędy mszy św. i usunęła z niej wiele istotnych elementów.
Wśród grup tradycyjnych pozostających poza Kościołem rzymskokatolickim, warto wymienić:
- Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa V
- Kościół Palmariański
- Prawdziwy Kościół Katolicki
- Kościół Rzymskokatolicki Michała I