Pałac Scheiblerów w Łodzi: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 37: | Linia 37: | ||
W końcu [[Lata 40. XIX wieku|lat czterdziestych XIX wieku]] kamienica była uważana za najładniejszą przy ulicy [[Ulica Piotrkowska w Łodzi|Piotrkowskiej]]{{odn|Rynkowska|1970|s=33}}. Był to budynek z [[Klasycyzm|neoklasycystyczną]] [[Elewacja|elewacją]] ozdobioną ośmioma [[Pilaster|pilastrami]] rozdzielającymi okna i dwuspadowym, krytym karpiówką, [[dach]]em z dwoma kominami. Facjata miała zakończenie trójkątne i pokryta była blachą cynkową{{odn|Rynkowska|1970|s=34}}. |
W końcu [[Lata 40. XIX wieku|lat czterdziestych XIX wieku]] kamienica była uważana za najładniejszą przy ulicy [[Ulica Piotrkowska w Łodzi|Piotrkowskiej]]{{odn|Rynkowska|1970|s=33}}. Był to budynek z [[Klasycyzm|neoklasycystyczną]] [[Elewacja|elewacją]] ozdobioną ośmioma [[Pilaster|pilastrami]] rozdzielającymi okna i dwuspadowym, krytym karpiówką, [[dach]]em z dwoma kominami. Facjata miała zakończenie trójkątne i pokryta była blachą cynkową{{odn|Rynkowska|1970|s=34}}. |
||
W 1852 właścicielem kamienicy i posesji został [[drukarz]] perkali, [[Leonard Fessler]]{{odn|Rynkowska|1970|s=35}}, który zamieszkiwał ją przez niespełna trzydzieści kolejnych lat. W 1880 [[Karol Scheibler]] dla swojej rodziny odkupił najelegantszy klasycystyczny dom mieszkalny w Łodzi. Usytuowanie domu odgrywało tutaj niebagatelną rolę. Zamykał on od strony zachodniej całą posiadłość Scheiblerów, jak również był wizytówką od strony głównego traktu miasta. Być może początkowo był przeznaczony dla córki Emmy i jej męża [[Jerzy von Kramst|Jerzego von Kramsta]], jednak od |
W 1852 właścicielem kamienicy i posesji został [[drukarz]] perkali, [[Leonard Fessler]]{{odn|Rynkowska|1970|s=35}}, który zamieszkiwał ją przez niespełna trzydzieści kolejnych lat. W 1880 [[Karol Scheibler]] dla swojej rodziny odkupił najelegantszy klasycystyczny dom mieszkalny w Łodzi. Usytuowanie domu odgrywało tutaj niebagatelną rolę. Zamykał on od strony zachodniej całą posiadłość Scheiblerów, jak również był wizytówką od strony głównego traktu miasta. Być może początkowo był przeznaczony dla córki Emmy i jej męża [[Jerzy von Kramst|Jerzego von Kramsta]], jednak od 1886 roku zamieszkał w nim syn [[Karol Scheibler (junior)|Karol Scheibler junior]], generalny spadkobierca firmy, zaś Kramstowie wyjechali z Łodzi i mieszkali w [[Katowice|Katowicach]]. W rok po nabyciu stał się on własnością powstałego wówczas Towarzystwa Akcyjnego Manufaktur Bawełnianych Karola Scheiblera, a w roku 1921 wyłączono go z nowo powstałej spółki Scheibler & Grohman i ponownie został własnością prywatną spadkobierców Karola Scheiblera. Od 1956 roku budynek jest w użytkowaniu [[Politechnika Łódzka|Politechniki Łódzkiej]]. Mieści się w nim [[Wydział Zarządzania i Inżynierii Produkcji Politechniki Łódzkiej|Wydział Organizacji i Zarządzania Politechniki Łódzkiej]]. |
||
Po śmierci Karola Scheiblera dom był przebudowany. Kilku architektów (m.in. [[Hilary Majewski]], [[Franciszek Chełmiński]]) pracowało na jego współczesny wygląd. W 1891 roku, według projektu Majewskiego, dobudowano część północną o dwie osie{{odn|Rynkowska|1970|s=210}}, które przekształciły budynek w miejski [[pałac]] o [[neorenesans]]owym charakterze. Obecną pseudobarokową formę z elementami eklektycznymi{{odn|Rynkowska|1970|s=210}} nadały mu dwie kolejne przebudowy w latach 1894 i 1897. Przebudowa w roku 1894, według projektu Chełmińskiego, powiększyła go w kierunku południowym o trzy osie, a w narożniku wzniesiono [[wieża|wieżę]] zwieńczoną hełmem w kształcie [[ostrosłup]]a (namiotowym){{odn|Rynkowska|1970|s=210}}, pokrytego łuską z blachy [[cyna|cynkowej]]. Hełm zwieńczono masztem z chorągiewką i datą 1894. Kolejna rozbudowa nastąpiła w roku 1897. Pałac powiększono od strony północnej o parterową dobudówkę, mieszczącą salon od ulicy a ogród zimowy od podwórza. |
|||
W rok po nabyciu stał się on własnością powstałego wówczas Towarzystwa Akcyjnego Manufaktur Bawełnianych Karola Scheiblera, a w roku 1921 wyłączono go z nowo powstałej spółki Scheibler & Grohman i ponownie został własnością prywatną spadkobierców Karola Scheiblera. |
|||
Wnętrza były bogato dekorowane, [[sztukateria|sztukatorskie]] sufity pokryte były [[polichromia|polichromią]], do dziś są zachowane tylko w niektórych pomieszczeniach. Główna klatka schodowa z drewnianymi schodami i tralkową balustradą ozdobiona była [[witraż]]ami zachowanymi fragmentarycznie. Wnętrza zostały prawie zupełnie zniszczone, w niektórych pokojach zachowały się częściowo sztukaterie oraz piece i kominki. Program układu wnętrz jest mało czytelny, ponieważ przez działania późniejszych użytkowników, m.in. Studium Wojskowego Politechniki Łódzkiej, zatraciły swój charakter i funkcję. |
|||
Od 1956 roku budynek jest w użytkowaniu [[Politechnika Łódzka|Politechniki Łódzkiej]]. Obecnie mieści się w nim [[Wydział Zarządzania i Inżynierii Produkcji Politechniki Łódzkiej|Wydział Organizacji i Zarządzania Politechniki Łódzkiej]]. |
|||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
||
Wersja z 23:58, 20 gru 2018
 nr rej. A/81 z 20 stycznia 1971 r.[1]
| |
 Widok współczesny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Piotrkowska 266 |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
2 |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
| Ważniejsze przebudowy | |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele | |
| Obecny właściciel | |
Położenie na mapie Łodzi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°44′58,08″N 19°27′39,59″E/51,749467 19,460997
| |
Pałac Scheiblerów przy ulicy Piotrkowskiej 266 w Łodzi.
Historia
Podczas regulacji osady Łódka w latach 1824–1828[2] posesję przeznaczono pod budowę zajazdu, ale właściciel parceli po wybuchu powstania listopadowego uciekł do Niemiec pozostawiając niezabudowany plac. W 1844 posesję nabył farbiarz, Karol Gebhardt i od strony ulicy Piotrkowskiej wystawił okazały dom zbudowany według projektu budowniczego powiatu łęczyckiego, Ludwika Bethiera przy współudziale budowniczego warszawskiego, Stanisława Balińskiego[3].
W końcu lat czterdziestych XIX wieku kamienica była uważana za najładniejszą przy ulicy Piotrkowskiej[4]. Był to budynek z neoklasycystyczną elewacją ozdobioną ośmioma pilastrami rozdzielającymi okna i dwuspadowym, krytym karpiówką, dachem z dwoma kominami. Facjata miała zakończenie trójkątne i pokryta była blachą cynkową[3].
W 1852 właścicielem kamienicy i posesji został drukarz perkali, Leonard Fessler[5], który zamieszkiwał ją przez niespełna trzydzieści kolejnych lat. W 1880 Karol Scheibler dla swojej rodziny odkupił najelegantszy klasycystyczny dom mieszkalny w Łodzi. Usytuowanie domu odgrywało tutaj niebagatelną rolę. Zamykał on od strony zachodniej całą posiadłość Scheiblerów, jak również był wizytówką od strony głównego traktu miasta. Być może początkowo był przeznaczony dla córki Emmy i jej męża Jerzego von Kramsta, jednak od 1886 roku zamieszkał w nim syn Karol Scheibler junior, generalny spadkobierca firmy, zaś Kramstowie wyjechali z Łodzi i mieszkali w Katowicach. W rok po nabyciu stał się on własnością powstałego wówczas Towarzystwa Akcyjnego Manufaktur Bawełnianych Karola Scheiblera, a w roku 1921 wyłączono go z nowo powstałej spółki Scheibler & Grohman i ponownie został własnością prywatną spadkobierców Karola Scheiblera. Od 1956 roku budynek jest w użytkowaniu Politechniki Łódzkiej. Mieści się w nim Wydział Organizacji i Zarządzania Politechniki Łódzkiej.
Po śmierci Karola Scheiblera dom był przebudowany. Kilku architektów (m.in. Hilary Majewski, Franciszek Chełmiński) pracowało na jego współczesny wygląd. W 1891 roku, według projektu Majewskiego, dobudowano część północną o dwie osie[6], które przekształciły budynek w miejski pałac o neorenesansowym charakterze. Obecną pseudobarokową formę z elementami eklektycznymi[6] nadały mu dwie kolejne przebudowy w latach 1894 i 1897. Przebudowa w roku 1894, według projektu Chełmińskiego, powiększyła go w kierunku południowym o trzy osie, a w narożniku wzniesiono wieżę zwieńczoną hełmem w kształcie ostrosłupa (namiotowym)[6], pokrytego łuską z blachy cynkowej. Hełm zwieńczono masztem z chorągiewką i datą 1894. Kolejna rozbudowa nastąpiła w roku 1897. Pałac powiększono od strony północnej o parterową dobudówkę, mieszczącą salon od ulicy a ogród zimowy od podwórza.
Wnętrza były bogato dekorowane, sztukatorskie sufity pokryte były polichromią, do dziś są zachowane tylko w niektórych pomieszczeniach. Główna klatka schodowa z drewnianymi schodami i tralkową balustradą ozdobiona była witrażami zachowanymi fragmentarycznie. Wnętrza zostały prawie zupełnie zniszczone, w niektórych pokojach zachowały się częściowo sztukaterie oraz piece i kominki. Program układu wnętrz jest mało czytelny, ponieważ przez działania późniejszych użytkowników, m.in. Studium Wojskowego Politechniki Łódzkiej, zatraciły swój charakter i funkcję.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 45 [dostęp 2018-06-03].
- ↑ Rynkowska 1970 ↓, s. 7.
- ↑ a b Rynkowska 1970 ↓, s. 34.
- ↑ Rynkowska 1970 ↓, s. 33.
- ↑ Rynkowska 1970 ↓, s. 35.
- ↑ a b c Rynkowska 1970 ↓, s. 210.
Bibliografia
- Anna Rynkowska, Ulica Piotrkowska, wyd. I, Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1970, ISBN 978-83-939822-4-0.
- oprac. M. Trocha, E. Chojnacka, A. Boczkowska; tł. M. Świt: Dziewiętnastowieczna architektura w Politechnice Łódzkiej. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2013. ISBN 978-83-7283-517-8.
Linki zewnętrzne
- Edyta Białas: Pałac rodziny Scheiblerów. Portal Turystyczno-Krajoznawczy Województwa Łódzkiego, 2012-04-02. [dostęp 2014-06-08].