Bernardo Tanucci: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[Grafika:Tanucci.jpg|thumb|200-px|right|Bernardo Tanucci]] |
[[Grafika:Tanucci.jpg|thumb|200-px|right|Bernardo Tanucci]] |
||
'''Bernardo Tanucci''' (1698-1783) minister w [[Królestwo Neapolu|Królestwie Neapolu]], zwolennik idei jakie niosło ze sobą [[Oświecenie]]. [[Karol III Hiszpański]], władający Neapolem w latach [[1735]]-[[1759]] bardzo wysoko go cenił. |
'''Bernardo Tanucci''' (1698-1783) minister w [[Królestwo Neapolu|Królestwie Neapolu]], zwolennik idei jakie niosło ze sobą [[Oświecenie]]. [[Karol III Hiszpański]], władający Neapolem w latach [[1735]]-[[1759]] bardzo wysoko go cenił. |
||
Tanucci przyszedł na świat w biednej rodzinie w [[Stia]], nieopodal [[Arezzo]] ([[Toskania]]). Wykształcenie odebrał na uniwersytecie w mieście [[Piza]], gdzie od roku [[1725]] miał posadę profesora prawa. Gdy [[Karol III Hiszpański]], wtedy jeszcze tylko książę Parmy Carlo podążał przez Toskanię na południe by podbić [[Królestwo Neapolu]], książę Toskanii ([[Wielkie Księstwo Toskanii]]) [[Cosimo III de' Medici]] , namówił go by zabrał Tanucciego z sobą. W |
Tanucci przyszedł na świat w biednej rodzinie w [[Stia]], nieopodal [[Arezzo]] ([[Toskania]]). Wykształcenie odebrał na uniwersytecie w mieście [[Piza]], gdzie od roku [[1725]] miał posadę profesora prawa. Gdy [[Karol III Hiszpański]], wtedy jeszcze tylko książę Parmy Carlo podążał przez Toskanię na południe by podbić [[Królestwo Neapolu]], książę Toskanii ([[Wielkie Księstwo Toskanii]]) [[Cosimo III de' Medici]] , namówił go by zabrał Tanucciego z sobą. |
||
W [[Neapol]]u Karol mianował Tanucciego pierwszym doradcą Królestwa, naczelnikiem Poczty, ministrem sprawiedliwości ([[1752]]), [[MSZ]] (w [[1754]]), a w końcu markizem i pierwszym ministrem. Tanucci walczył przeciwko mieszaniu sie kleru w sprawy państwa i przeciw feudalnym przywilejom Papiestwa i arystokracji Neapolu i Sycylii. Wprowadzony został typowy [[absolutyzm oświecony]]. |
|||
W sprawach międzynarodowych Tanucci utrzymywał swój kraj z dala od wojen i awantur. W roku [[1742]] brytyjska flota pomogła mu utrzymać neutralność wód neapolitańskiech mimo iż trwała wówczas [[wojna o sukcesję austriacką]] ([[1740]]-[[1748]]). Zniesiono średniowieczne [[prawo martwej ręki]] w dobrach kościelnych, jak również średniowieczny status Neapolu jako wasala papiestwa. W roku 1767 wypędził z kraju [[Jezuici|Jezuitów]]. |
|||
O jego działalności i charakterze wiadomo dziś dzięki relacjom i badaniom takich osób jak: [[Gaetano Filangeri]] (1752-1788, neapolitański uczony i prawnik) , [[Federigo Sclopis]] (urodzony w [[Turyn]]ie polityk, 1798-1878), [[Pietro Colletta]] ([[Neapol]] 1775 - [[Florencja]] 1831, historyk i statystyk)i [[Marco Lastri]] (1731-1811). |
O jego działalności i charakterze wiadomo dziś dzięki relacjom i badaniom takich osób jak: [[Gaetano Filangeri]] (1752-1788, neapolitański uczony i prawnik) , [[Federigo Sclopis]] (urodzony w [[Turyn]]ie polityk, 1798-1878), [[Pietro Colletta]] ([[Neapol]] 1775 - [[Florencja]] 1831, historyk i statystyk)i [[Marco Lastri]] (1731-1811). |
||
| Linia 8: | Linia 12: | ||
[[Leopoldo de Gregorio, markiz Esquilache]] (1741-1785), który potem podążył za królem Karolem do [[Madryt]]u, należał do grupy reformatorów skupionych wokół Tanucciego. |
[[Leopoldo de Gregorio, markiz Esquilache]] (1741-1785), który potem podążył za królem Karolem do [[Madryt]]u, należał do grupy reformatorów skupionych wokół Tanucciego. |
||
Reformy Tanucciego próbowali potem kontynuować [[Giuseppe Beccadelli di Bologna, markiz della Sambuca]] (1726-1813) i [[Domenico Caracciolo]], markiz di Villamaina (1715-1789) |
|||
=== linki === |
=== linki === |
||
*[http://www.newadvent.org/cathen/14446a.htm bardzo anty-oświeceniowy artykuł o Tanuccim w ''Catholic Encyclopedia''] |
*[http://www.newadvent.org/cathen/14446a.htm bardzo anty-oświeceniowy artykuł o Tanuccim w ''Catholic Encyclopedia''] |
||
Wersja z 02:14, 26 mar 2008
Bernardo Tanucci (1698-1783) minister w Królestwie Neapolu, zwolennik idei jakie niosło ze sobą Oświecenie. Karol III Hiszpański, władający Neapolem w latach 1735-1759 bardzo wysoko go cenił. Tanucci przyszedł na świat w biednej rodzinie w Stia, nieopodal Arezzo (Toskania). Wykształcenie odebrał na uniwersytecie w mieście Piza, gdzie od roku 1725 miał posadę profesora prawa. Gdy Karol III Hiszpański, wtedy jeszcze tylko książę Parmy Carlo podążał przez Toskanię na południe by podbić Królestwo Neapolu, książę Toskanii (Wielkie Księstwo Toskanii) Cosimo III de' Medici , namówił go by zabrał Tanucciego z sobą.
W Neapolu Karol mianował Tanucciego pierwszym doradcą Królestwa, naczelnikiem Poczty, ministrem sprawiedliwości (1752), MSZ (w 1754), a w końcu markizem i pierwszym ministrem. Tanucci walczył przeciwko mieszaniu sie kleru w sprawy państwa i przeciw feudalnym przywilejom Papiestwa i arystokracji Neapolu i Sycylii. Wprowadzony został typowy absolutyzm oświecony.
W sprawach międzynarodowych Tanucci utrzymywał swój kraj z dala od wojen i awantur. W roku 1742 brytyjska flota pomogła mu utrzymać neutralność wód neapolitańskiech mimo iż trwała wówczas wojna o sukcesję austriacką (1740-1748). Zniesiono średniowieczne prawo martwej ręki w dobrach kościelnych, jak również średniowieczny status Neapolu jako wasala papiestwa. W roku 1767 wypędził z kraju Jezuitów.
O jego działalności i charakterze wiadomo dziś dzięki relacjom i badaniom takich osób jak: Gaetano Filangeri (1752-1788, neapolitański uczony i prawnik) , Federigo Sclopis (urodzony w Turynie polityk, 1798-1878), Pietro Colletta (Neapol 1775 - Florencja 1831, historyk i statystyk)i Marco Lastri (1731-1811).
Leopoldo de Gregorio, markiz Esquilache (1741-1785), który potem podążył za królem Karolem do Madrytu, należał do grupy reformatorów skupionych wokół Tanucciego.
Reformy Tanucciego próbowali potem kontynuować Giuseppe Beccadelli di Bologna, markiz della Sambuca (1726-1813) i Domenico Caracciolo, markiz di Villamaina (1715-1789)