Powszechne kapłaństwo wszystkich wierzących: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Protestantyzm}}'''Powszechne kapłaństwo wszystkich wierzących''' jest doktryną [[chrześcijaństwo|chrześcijańską]], obowiązującą we wszystkich [[kościół (organizacja)|kościołach]] [[protestantyzm|protestanckich]], zarówno nurtu [[ewangelicy|ewangelickiego]], jak i [[ewangelikalizm|ewangelikalnego]]. Obok [[pięć zasad protestantyzmu|pięciu zasad protestantyzmu]] jest kamieniem węgielnym [[Reformacja|reformacji]]. Nauka o kapłaństwie powszechnym oparta jest na [[Nowy Testament|Nowym Testamencie]] [[Biblia|Pisma Świętego]] i zakłada, iż każdy chrześcijanin ma bezpośredni przystęp do Boga przez pośrednictwo Boga-człowieka [[Jezus Chrystus|Jezusa Chrystusa]] ([[solus Christus]]), bez konieczności istnienia kapłanów-pośredników. Stąd w protestantyzmie rola duchownego ([[pastor]]a) ogranicza się do zwiastowania Słowa Bożego (kaznodziejstwa), sprawowania sakramentów i duchowej opieki nad [[zbór|zborem]] (duszpasterstwa). Nie obejmuje zaś szczególnego kapłaństwa między zborem a Bogiem. Wynika to z faktu, iż według założeń doktryny powszechnego kapłaństwa wszystkich wierzących nie istnieje taka potrzeba, gdyż każdy, kto staje się członkiem Kościoła chrześcijańskiego, automatycznie otrzymuje święcenia kapłańskie: |
{{Protestantyzm}}'''Powszechne kapłaństwo wszystkich wierzących''' jest doktryną [[chrześcijaństwo|chrześcijańską]], obowiązującą we wszystkich [[kościół (organizacja)|kościołach]] [[protestantyzm|protestanckich]], zarówno nurtu [[ewangelicy|ewangelickiego]], jak i [[ewangelikalizm|ewangelikalnego]]. Obok [[pięć zasad protestantyzmu|pięciu zasad protestantyzmu]] jest kamieniem węgielnym [[Reformacja|reformacji]]. Nauka o kapłaństwie powszechnym oparta jest na [[Nowy Testament|Nowym Testamencie]] [[Biblia|Pisma Świętego]] i zakłada, iż każdy chrześcijanin ma bezpośredni przystęp do Boga przez pośrednictwo Boga-człowieka [[Jezus Chrystus|Jezusa Chrystusa]] ([[solus Christus]]), bez konieczności istnienia kapłanów-pośredników. Stąd w protestantyzmie rola duchownego ([[pastor]]a) ogranicza się do zwiastowania Słowa Bożego (kaznodziejstwa), sprawowania sakramentów i duchowej opieki nad [[zbór|zborem]] (duszpasterstwa). Nie obejmuje zaś szczególnego kapłaństwa między zborem a Bogiem. Wynika to z faktu, iż według założeń doktryny powszechnego kapłaństwa wszystkich wierzących nie istnieje taka potrzeba, gdyż każdy, kto staje się członkiem Kościoła chrześcijańskiego, automatycznie otrzymuje święcenia kapłańskie: |
||
{{CytatD|Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim |
{{CytatD|Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości.|[[1 List Piotra]] 2,9; [[Biblia Warszawska]]}} |
||
Doktryna o powszechnym kapłaństwie wszystkich wierzących zrodziła się w protestanckim ruchu reformacyjnym już u jego początków. [[Marcin Luter]] nauczał, że każdy chrześcijanin jest kapłanem i wszyscy kapłani są względem siebie równi. Hierarchia duchownych, według Lutra, istnieje wyłącznie na płaszczyźnie administracyjnej i duszpasterskiej, jednakże wszyscy chrześcijanie, zarówno duchowni jak i świeccy, pozostają względem siebie równi pod względem otrzymanych święceń kapłańskich<ref>por. Marcin Luter, ''Weimar Ausgabe'', tom VI, str. 407.</ref>. |
Doktryna o powszechnym kapłaństwie wszystkich wierzących zrodziła się w protestanckim ruchu reformacyjnym już u jego początków. [[Marcin Luter]] nauczał, że każdy chrześcijanin jest kapłanem i wszyscy kapłani są względem siebie równi. Hierarchia duchownych, według Lutra, istnieje wyłącznie na płaszczyźnie administracyjnej i duszpasterskiej, jednakże wszyscy chrześcijanie, zarówno duchowni jak i świeccy, pozostają względem siebie równi pod względem otrzymanych święceń kapłańskich<ref>por. Marcin Luter, ''Weimar Ausgabe'', tom VI, str. 407.</ref>. |
||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
'''''[[kościół rzymskokatolicki|Kościół rzymskokatolicki]]''''' rozróżnia powszechne kapłaństwo wiernych, włączonych do wspólnoty kościoła poprzez [[chrzest]] i [[bierzmowanie]], oraz kapłaństwo urzędowe, które udziela świętej władzy w służbie wiernym. |
'''''[[kościół rzymskokatolicki|Kościół rzymskokatolicki]]''''' rozróżnia powszechne kapłaństwo wiernych, włączonych do wspólnoty kościoła poprzez [[chrzest]] i [[bierzmowanie]], oraz kapłaństwo urzędowe, które udziela świętej władzy w służbie wiernym. |
||
{{CytatD|KKK 1546: Chrystus, Arcykapłan i jedyny Pośrednik, uczynił Kościół "królestwem – kapłanami dla Boga i Ojca swojego"(Ap 1, 6) (Por. Ap 5, 9-10; 1 P 2, 5. 9). Cała wspólnota wierzących jako taka jest kapłańska. Wierni wykonują swoje kapłaństwo, wynikające ze chrztu, przez udział w posłaniu Chrystusa Kapłana, Proroka i Króla, każdy zgodnie z własnym powołaniem. Przez sakramenty chrztu i bierzmowania wierni "poświęcani są... jako... święte kapłaństwo" (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 10). |
{{CytatD|'''KKK 1546:''' Chrystus, Arcykapłan i jedyny Pośrednik, uczynił Kościół "królestwem – kapłanami dla Boga i Ojca swojego"(Ap 1, 6) (Por. Ap 5, 9-10; 1 P 2, 5. 9). Cała wspólnota wierzących jako taka jest kapłańska. Wierni wykonują swoje kapłaństwo, wynikające ze chrztu, przez udział w posłaniu Chrystusa Kapłana, Proroka i Króla, każdy zgodnie z własnym powołaniem. Przez sakramenty chrztu i bierzmowania wierni "poświęcani są... jako... święte kapłaństwo" (Sobór Watykański II, konst. ''Lumen gentium'', 10). |
||
KKK 1591: Cały Kościół jest ludem kapłańskim. Przez chrzest wszyscy wierni uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. Uczestnictwo to jest nazywane "wspólnym kapłaństwem wiernych". U jego podstaw i dla służenia mu istnieje inne uczestnictwo w posłaniu Chrystusa, przekazywane przez sakrament święceń, którego misją jest pełnienie służby we wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa-Głowy. |
'''KKK 1591:''' Cały Kościół jest ludem kapłańskim. Przez chrzest wszyscy wierni uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. Uczestnictwo to jest nazywane "wspólnym kapłaństwem wiernych". U jego podstaw i dla służenia mu istnieje inne uczestnictwo w posłaniu Chrystusa, przekazywane przez sakrament święceń, którego misją jest pełnienie służby we wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa-Głowy. |
||
KKK 1592: Kapłaństwo urzędowe różni się istotowo od wspólnego kapłaństwa wiernych, ponieważ udziela świętej władzy w służbie wiernym. Pełniący urząd święceń wykonują swoją posługę wobec Ludu Bożego przez nauczanie (''munus docenti''), kult Boży (''munus liturgicum'') i rządy pasterskie (''munus regendi'').}} |
'''KKK 1592:''' Kapłaństwo urzędowe różni się istotowo od wspólnego kapłaństwa wiernych, ponieważ udziela świętej władzy w służbie wiernym. Pełniący urząd święceń wykonują swoją posługę wobec Ludu Bożego przez nauczanie (''munus docenti''), kult Boży (''munus liturgicum'') i rządy pasterskie (''munus regendi'').}} |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 13:34, 30 lip 2013
| Historia |
| ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Teologia |
| ||||||||
| Postacie | |||||||||
| Wyznania | |||||||||
Powszechne kapłaństwo wszystkich wierzących jest doktryną chrześcijańską, obowiązującą we wszystkich kościołach protestanckich, zarówno nurtu ewangelickiego, jak i ewangelikalnego. Obok pięciu zasad protestantyzmu jest kamieniem węgielnym reformacji. Nauka o kapłaństwie powszechnym oparta jest na Nowym Testamencie Pisma Świętego i zakłada, iż każdy chrześcijanin ma bezpośredni przystęp do Boga przez pośrednictwo Boga-człowieka Jezusa Chrystusa (solus Christus), bez konieczności istnienia kapłanów-pośredników. Stąd w protestantyzmie rola duchownego (pastora) ogranicza się do zwiastowania Słowa Bożego (kaznodziejstwa), sprawowania sakramentów i duchowej opieki nad zborem (duszpasterstwa). Nie obejmuje zaś szczególnego kapłaństwa między zborem a Bogiem. Wynika to z faktu, iż według założeń doktryny powszechnego kapłaństwa wszystkich wierzących nie istnieje taka potrzeba, gdyż każdy, kto staje się członkiem Kościoła chrześcijańskiego, automatycznie otrzymuje święcenia kapłańskie:
Doktryna o powszechnym kapłaństwie wszystkich wierzących zrodziła się w protestanckim ruchu reformacyjnym już u jego początków. Marcin Luter nauczał, że każdy chrześcijanin jest kapłanem i wszyscy kapłani są względem siebie równi. Hierarchia duchownych, według Lutra, istnieje wyłącznie na płaszczyźnie administracyjnej i duszpasterskiej, jednakże wszyscy chrześcijanie, zarówno duchowni jak i świeccy, pozostają względem siebie równi pod względem otrzymanych święceń kapłańskich[1].
W kolejnych wiekach tej ważnej dla całego protestantyzmu zasadzie wiary szczególną uwagę poświęcili metodyści, baptyści i bracia plymuccy, ci ostatni rezygnując z duchowieństwa w ogóle.
Kościół rzymskokatolicki rozróżnia powszechne kapłaństwo wiernych, włączonych do wspólnoty kościoła poprzez chrzest i bierzmowanie, oraz kapłaństwo urzędowe, które udziela świętej władzy w służbie wiernym.
- ↑ por. Marcin Luter, Weimar Ausgabe, tom VI, str. 407.
Zobacz też
- Kapłaństwo ludowe Kościoła Mariawitów