Wiktor Siennicki (pułkownik): Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m drobne w infoboxie
→‎Bibliografia: dodanie kategorii
Linia 90: Linia 90:
[[Kategoria:Żołnierze Gwardii Ludowej]]
[[Kategoria:Żołnierze Gwardii Ludowej]]
[[Kategoria:Uczestnicy walk z podziemiem niepodległościowym w Polsce (1944–1956)]]
[[Kategoria:Uczestnicy walk z podziemiem niepodległościowym w Polsce (1944–1956)]]
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Warszawie]]

Wersja z 04:16, 23 lis 2021

Wiktor Siennicki
Rysiek
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

5 lipca 1924
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1990
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1943-1983

Siły zbrojne

Gwardia Ludowa
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion im. Czwartaków
Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego
Wojskowa Służba Wewnętrzna

Stanowiska

szef oddziału, szef zarządu, zastępca szefa WSW

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Wiktor Siennicki (ur. 5 lipca 1924 w Warszawie, zm. 1 sierpnia 1990 w Warszawie) – pułkownik Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, wieloletni wysoki rangą funkcjonariusz cywilnych i wojskowych organów bezpieczeństwa PRL, zastępca szefa Wojskowej Służby Wewnętrznej.

Życiorys

Syn Edwina i Genowefy. Podczas II wojny światowej brał udział w walkach w szeregach Gwardii Ludowej i Armii Ludowej. Nosił pseudonim Rysiek. Brał udział w powstaniu warszawskim jako żołnierz batalionu AL imienia Czwartaków. W 1945 rozpoczął służbę w organach bezpieczenstwa. Brał udział w walkach z podziemiem niepodległościowym. W latach 1945–1950 służył w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie kolejno jako referent, starszy referent i kierownik sekcji. Od 1950 w centrali Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego kolejno jako starszy referent Sekcji I Wydziału V w Departamencie V (1950–1952), kierownik Sekcji III Wydziału IV Departamentu V (1952–1954), kierownik Sekcji III Wydziału VI/IV w Departamencie III MBP (1954–1956). W 1955 służył w stopniu kapitana. W 1957 został przeniesiony do wojskowych organów bezpieczeństwa, gdzie w związku z likwidacją Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego tworzono Wojskową Służbę Wewnętrzną. Wiele stanowisk kierowniczych w nowym organie kontrwywiadu obejmowali wówczas oficerowie oddelegowani z MBP. W latach 1960–1964 był szefem Oddziału I w Zarządzie I (Operacyjnym) WSW. W latach 1964–1965 służył w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Wietnamie. Po powrocie do kraju szef Oddziału VI Szefostwa WSW (1965–1966), szef Zarządu VI Szefostwa WSW (1966–1967), szef Zarządu I Szefostwa WSW (1967–1971). W latach 1971–1979 zastępca szefa WSW gen. Teodora Kufla i jego najbliższy współpracownik. Na przełomie lat 60. i 70. na polecenie gen. Kufla, w ramach walk frakcyjnych w PZPR, osobiście i przy zachowaniu najgłębszej konspiracji prowadził rozpracowanie najważniejszych generałów LWP, m.in. ówczesnego ministra obrony narodowej gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Był także ściśle zaangażowany w przeprowadzanie czystek antysemickich w LWP w latach 1967–1968, m.in. nadzorował sporządzanie list oficerów pochodzenia żydowskiego, którzy byli następnie degradowani do stopnia szeregowego[1]. W 1979 krótko pełnił funkcję szefa Zarządu V Szefostwa WSW. Odszedł z WSW w 1979 roku wraz z odwołaniem ze stanowiska gen. dyw. Teodora Kufla. Od 18.07.1979 do 29.01.1980 odbył szkolenie przygotowawcze przez wyjazdem jako attaché wojskowy. W okresie od 31 stycznia 1980 do 3 marca 1983 roku attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie PRL w Belgradzie. W stan spoczynku przeszedł w marcu 1983 roku w wieku 59 lat, pożegnany oficjalnie przez wiceministra obrony narodowej gen. broni Józefa Urbanowicza[2]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A4-1-22)[3].

Był członkiem PPR i PZPR.

Był żonaty z Wandą Barbarą z domu Budke (1928-2008)[4].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Michael Moshe Checinski, Running the Gauntlet of Anti-Semitism, Devora Publishing Jerusalem-New York, 2004, str. 257
  2. ↑ Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 4 (106), październik-grudzień 1983, str. 287
  3. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
  4. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Siennicki_(pułkownik)&oldid=65425742”