Stanisław Harmata

Stanisław Harmata

Stanisław Harmata (1935)
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1887 Lwów
Data śmierci	27 października 1939
starosta radomszczański
Okres	od 1920 do 1926
starosta rohatyński
Okres	od 1926 do 1931
starosta stryjski
Okres	od 1931 do 1939
Odznaczenia

Stanisław Harmata (ur. 17 maja 1887 we Lwowie, zm. 27 października 1939) – prawnik, działacz samorządowy, starosta powiatowy radomszczański, rohatyński i stryjski.

Życiorys

Urodził się w rodzinie urzędnika sądowego. W Krośnie ukończył szkołę ludową, a w Jaśle gimnazjum, w którym złożył egzamin maturalny. W latach 1906–1910 studiował na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego i na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po uzyskaniu dyplomu został zatrudniony w c. k. Namiestnictwie we Lwowie, a następnie do końca monarchii austro-węgierskiej (1918) pracował w starostwie w Bochni i Przemyślanach. W 1916 poślubił Stanisławę Frytównę, córkę dyrektora c. k. Urzędu Salinarnego w Bochni i Wieliczce, Józefa Fryta.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę Stanisław Harmata został zatrudniony w MSW w Warszawie na stanowisku starszego referenta, a w 1920 został mianowany starostą powiatowym w Radomsku. W 1926 został mianowany starostą w Rohatynie w woj. stanisławowskim, a po pięciu latach uzyskał stanowisko starosty stryjskiego. Ten ostatni urząd sprawował w latach 1931–1939. Jako starosta stryjski zaangażował się w budowę nowego Domu Zdrojowego w uzdrowisku Morszyn k. Stryja i przy tej okazji miał możność goszczenia u siebie ambasadora USA w Polsce, który także wspierał tę inwestycję. W 1935 w Stryju gościł prezydent Estonii Konstantin Päts, którego podejmował Stanisław Harmata. Przy tej okazji starosta stryjski odznaczony został estońskim Orderem Krzyża Orła. W okresie od października 1932 do 19 lutego 1935 pełnił także funkcję I wiceprezesa W.C.K.S. Pogoń Stryj. W styczniu 1939 objął stanowisko naczelnika Wydziału Ogólnego w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie.

Po najeździe niemieckim na Polskę we wrześniu 1939 udał się do rodzinnego Lwowa, a następnie do Brzeżan, skąd jednak powrócił do Lwowa. Po wkroczeniu armii sowieckiej do Lwowa 1 października 1939 został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu przy ul. Łąckiego. Został rozstrzelany przez sowietów 27 października 1939. Nieznane pozostaje miejsce jego egzekucji i pochówku. Dzięki staraniom rodziny został zrehabilitowany na podstawie orzeczenia Prokuratury Ukrainy nr 13/7412-91 z dnia 21 kwietnia 1992 r.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)
• Złoty Krzyż Zasługi (11 października 1927)
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Order Krzyża Orła (Estonia, 1935)