Przejdź do zawartości

Styków (Głogów Małopolski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Styków
część miasta
Ilustracja
Dom Ludowy, Kościół św. Michała,
Kapliczka, Szkoła Podstawowa
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

rzeszowski

Gmina

Głogów Małopolski

Miasto

Głogów Małopolski

SIMC

0650318

Powierzchnia

9,71 km²

Wysokość

210–255[1] m n.p.m.

Populacja (2023)
• liczba ludności


856[2]

• gęstość

87 os./km²

Strefa numeracyjna

17

Kod pocztowy

36–060

Tablice rejestracyjne

RZE

Położenie na mapie gminy Głogów Małopolski
Mapa konturowa gminy Głogów Małopolski, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Styków”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Styków”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Styków”
Położenie na mapie powiatu rzeszowskiego
Mapa konturowa powiatu rzeszowskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Styków”
50°11′N 21°57′E/50,183333 21,950000
Strona internetowa

Styków – dawniej samodzielna wieś, od 1 stycznia 2021 część miasta Głogów Małopolski[3], miejscowość położona w Polsce, w województwie podkarpackim, w powiecie rzeszowskim, w gminie Głogów Małopolski[4][5]. Leży w dolinie Łęgu[6], na skraju dawnej Puszczy Sandomierskiej, w historycznej Małopolsce[7].

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

W administracji kościelnej rzymskokatolickiej miejscowość położona w metropolii przemyskiej, w diecezji rzeszowskiej, w dekanacie Głogów Małopolski, w parafii św. Michała Archanioła w Głogowie Małopolskim.

Styków – mezoregion Płaskowyż Kolbuszowski

Styków znajduje się w południowo–wschodniej Polsce, w środkowej części województwa podkarpackiego. Według podziału fizycznogeograficznego położony jest w megaregionie Region Karpacki, prowincja Karpaty Zachodnie z Podkarpaciem Zachodnim i Północnym, podprowincja Podkarpacie Północne, makroregion Kotlina Sandomierska, mezoregion Płaskowyż Kolbuszowski[8]. Względem poziomu morza leży na wysokości od 210 m n.p.m. (część północna) do ponad 250 m n.p.m. (część południowa).

Główne szlaki komunikacyjne przebiegające przez teren Stykowa: droga krajowa nr 9 (Radom – Rzeszów) i droga powiatowa nr 1204R (Majdan Królewski – Raniżów – Głogów Młp.).

W południowo–zachodniej części miejscowości, na granicy z Budami w przeszłości ciągnęło się pasmo wydm, na którym znajdowało się najwyższe wzniesienie Płaskowyżu Kolbuszowskiego – Królewska Góra (266 m n.p.m.)[9]. W drugiej połowie XX wieku wydmy zostały wyeksploatowane przez przemysł budowlany. Lokalna legenda głosi, że nazwa góry pochodziła od króla Jana III Sobieskiego, który miał się na niej zatrzymać w drodze spod Wiednia.

Miejscowość położona jest na pograniczu dwóch regionów etnograficznych: rzeszowskiego i lasowiackiego[10].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Styków na mapie I Rzeczypospolitej w granicach województwa sandomierskiego XVIII w.

Styków swym początkiem sięga XVI wieku, lokowany na południowym skraju Puszczy Sandomierskiej w powiecie pilzneńskim, w województwie sandomierskim[7].

Zgodnie z danymi rejestru poborowego powiatu pilzneńskiego z roku 1629 wieś należała do kasztelana sandomierskiego Mikołaja Spytka Ligęzy, w której uprawiano 5 łanów ziemi i z której wniesiono pobór w wysokości 20 florenów (20 złp)[11].

Pod koniec XIX wieku Styków liczył 754 mieszkańców[12].

Na początku XX wieku wybudowano budynek szkoły podstawowej, który pełnił funkcję szkoły do momentu powstania nowej placówki edukacyjnej. Obecnie mieści się w nim Dom Ludowy. W 2013 r. obchodzono jubileusz 100-lecia istnienia Szkoły Podstawowej w Stykowie[13].

W latach 1985–1988 wzniesiono kościół parafialny pw. św. Michała Archanioła.

W roku 2011 Styków liczył 845 mieszkańców[14].

Przynależność administracyjna w latach:

Przyroda

[edytuj | edytuj kod]
Łęg w Stykowie

Styków częściowo (część północno-zachodnia) leży na terenie obszaru chronionego Natura 2000Obszar specjalnej ochrony ptaków. Swój początek bierze tu rzeka Łęg[6] – Zyzoga (górny bieg Łęgu zwany jest Zyzogą)[16] wraz z jej dopływami Czarną oraz Wiśniówką.

Od wschodu, południa i zachodu otoczony jest przez las dawnej Puszczy Sandomierskiej. Rośnie tu głównie sosna z domieszką buka, dębu, olszy, jodły i brzozy.

Miejscowość charakteryzuje możliwość spotkania różnych gatunków chronionej fauny i flory. Zwierzęta chronione to m.in.: puchacz, bóbr europejski, łoś, dzięcioł, nietoperze. Rośliny chronione: rosiczka okrągłolistna, widłak jałowcowaty, śnieżyczka przebiśnieg, podkolan biały[7].

Na podstawie badań fitosocjologicznych prowadzonych w latach 2012–2016 przez naukowców Uniwersytetu Rzeszowskiego, barwne łąki występujące na terenie Stykowa zostały zaliczone do najciekawszych pod względem różnorodności florystycznej i walorów estetycznych na Płaskowyżu Kolbuszowskim[17].

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Odcinkiem granicznym przebiegają szlaki turystyczne:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mapa topograficzna Polski skala 1:10 000 GUGiK
  2. Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w 2023 r. [dostęp 2023-10-18]
  3. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 lipca 2020 r. w sprawie ustalenia granic niektórych gmin i miast, nadania niektórym miejscowościom statusu miasta, zmiany nazwy gminy oraz siedziby władz gminy (Dz.U. z 2020 r. poz. 1332)
  4. GUS. Wyszukiwarka TERYT
  5. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  6. a b Łęg na mapie Hydroportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej [dostęp 2023-04-15]
  7. a b c Styków - Miejsce ciekawe [dostęp 2023-02-04]
  8. Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, PWN, Warszawa 2002
  9. S. Witek, Z badań nad wydmami Kotliny Sandomierskiej - WSP Kraków, 1970
  10. Regiony etnograficzne w Polsce [dostęp 2022-05-31]
  11. Rejestr poborowy powiatu pilzneńskiego z roku 1629, str. 263
  12. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 515.
  13. Kuratorium Oświaty w Rzeszowie [dostęp 2022-09-16]
  14. Wieś Styków w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2018-02-25], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  15. Szymon Jakubowski: Jak Rzeszów został stolicą województwa... lwowskiego. Nowa Strategia. [dostęp 2022-04-18].
  16. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 148, ISBN 83-239-9607-5.
  17. P. Wolański, K. Rogut, Walory przyrodnicze i estetyczne łąk w krajobrazie wiejskim na przykładzie Płaskowyżu Kolbuszowskiego – Woda-Środowisko-Obszary Wiejskie, 2018 T.18 Z.4 (64), s.55–74
  18. a b c Województwo podkarpackie – Wykaz szlaków znakowanych przez PTTK. Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. s. 1. [dostęp 2022-09-11].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]