Przejdź do zawartości

Sébastien Vahaamahina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sébastien Vahaamahina
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 października 1991
Numea

Wzrost

203 cm[1]

Masa ciała

125 kg[1]

Rugby union
Pozycja

wspieracz

Kariera juniorska
Lata Zespół
2007–2008 Mont-Dore
2009–2010 Brive
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
2010–2011 Brive[2][3] 1 (0)
2011–2014 Perpignan[2][3] 39 (5)
2014– Clermont[2] 83 (30)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
2010  Francja U-19
2011  Francja U-20
2012–2019  Francja[4] 46 (5)
  1. ↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 24 października 2020 r.
Multimedia w Wikimedia Commons
Vahaamahina w barwach USA Perpignan (2012)

Sébastien Vahaamahina (fr. wym. [se.basˈtjɛ̃ va.a.ma.iˈna], ur. 21 października 1991 w Numei[4]) – nowokaledoński rugbysta występujący na pozycji wspieracza. Reprezentant Francji, uczestnik pucharu świata, klubowy mistrz Francji.

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Numei, stolicy Nowej Kaledonii w rodzinie pochodzącej z wyspy Wallis[5][6]. Wychowywał się mieście Païta położonym ok. 25 km od stolicy terytorium[6]. Uczęszczał do Lycée Pétro Attiti w Numei[7].

Choć rodzice nie byli w żaden sposób związany ze sportem[8], ich dzieci uczęszczały do miejscowych klubów sportowych. Sébastien początkowo uprawiał siatkówkę, następnie piłkę ręczną[7][8][9]. Na trening rugby trafił niejako przypadkiem w wieku 14 lat, towarzysząc swojemu młodszemu bratu[7][8][10][11]. Zamiłowanie do tej dyscypliny u obu zaszczepić miał ksiądz Georges Sao, który choć sam w przeszłości grał w siatkówkę, to dzielił się ze swoimi podopiecznymi opowieściami także na temat rugby[8].

Vahaamahina swoje występy w rugby rozpoczął w liceum od odmiany siedmioosobowej, jako że sport ten był zbyt mało popularny, by zebrać pełną, liczącą 15 osób drużynę. Z zespołem tym trenował trzy godziny tygodniowo. Dopiero w 2007 roku po licznych namowach zapisał się do klubu RC Mont-Dore, w którym występował jego brat[7]. Niedługo po debiucie w klubie, w 2008 roku dołączył do młodzieżowej reprezentacji Nowej Kaledonii, która udawała się na turniej odbywający się na Wallis i Futunie, a następnie do Francji metropolitalnej[7][10]. W czasie pobytu w Europie Vahaamahina uczestniczył w turnieju sparingowym w Corrèze, gdzie został wypatrzony przez Loïca Van der Lindena, skauta klubu CA Brive[7][9][10]. W efekcie po kilku miesiącach, mając niespełna 18 lat, zdecydował się przenieść do Francji na stałe i mimo otrzymania innych ofert dołączyć do akademii Brive[8][12][13].

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

W połowie 2011 roku, rozegrawszy w pierwszej drużynie Brive zaledwie jedno spotkanie[2][3], przeniósł się do zespołu USA Perpignan[14]. W swoim pierwszym sezonie w ekipie z Katalonii Północnej Vahaamahina występował głównie w drużynie U-23 (tzw. Espoirs) – w Top 14 zanotował jedynie trzy mecze[2][3]. Dla rugbysty wywodzącego się z Nowej Kaledonii przełomowy okazał się sezon 2012/2013, kiedy z zawodnika szerokiego składu stał się podstawowym, niemal niezastąpionym graczem pierwszej drużyny[9] (wystąpił 18 meczach ligowych, w tym w 11 w wyjściowym ustawieniu, a ponadto w sześciu spotkaniach Challenge Cup)[2]. Co warte odnotowania, w swoim debiucie na arenie europejskiej w meczu z Rovigo Delta Vahaamahina zdobył dwa przyłożenia[15]. W lidze francuskiej zespół USAP mimo kilku porażek w końcowej fazie sezonu, zajmując wysokie siódme miejsce, wywalczył sobie awans do Pucharu Heinekena[16].

Jako że kontrakt Vahaamahiny obowiązywał jedynie do końca sezonu 2013/2014, w październiku 2013 roku ogłoszono, że po zakończeniu rozgrywek młody wspieracz, podpisawszy trzyletni kontrakt, przeniesie się do drużyny ASM Clermont Auvergne[17]. Stało się tak po pojawiających się przez niemal cały poprzedni doniesieniach medialnych i wypowiedziach członków sztabu klubu z Owerni na temat planów pozyskania zawodnika USAP[18]. Pomimo tego faktu Vahaamahina pozostawał podstawowymi graczem swojej drużyny w sezonie, w którym klub z Perpignan spadł do Pro D2, mimo tego, że po pierwszych kolejkach plasował się w czołówce tabeli. Był to pierwszy spadek w historii katalońskiego klubu[19].

W nowej drużynie mentorem Vahaamahiny został Kanadyjczyk Jamie Cudomore[13]. Clermont w sezonie 2014/2015 dotarło zarówno do finału w lidze krajowej, jak i w Europejskim Pucharze Mistrzów, niemniej w żadnym z wymienionych wypadków nie zdołało sięgnąć po ostateczny triumf. W rozgrywkach europejskich uległo bowiem RC Toulonnais 18:24[20], zaś później mistrzem Francji zostało Stade Français, wygrywając decydujący mecz 12:6[21]. Vahaamahina szybko stał się integralnym członkiem drużyny, już w pierwszym sezonie rozpoczynając w podstawowym składzie aż 24 mecze (łącznie rozegrał 28 spotkań)[2]. W czerwcu 2016 roku gracz z Nowej Kaledonii przedłużył kontrakt z Clermont o dwa lata[22].

Z perspektywy graczy ASM Clermont podobny przebieg co 2014/2015 miał także sezon 2016/2017, w którym ponownie mieli oni szansę na zwycięstwo w obu rozgrywkach, w których brali udział. O ile jednak w finale European Rugby Champions Cup lepsi okazali się angielscy Saracens[23], a tyle w finale Top 14 clermontczycy pokonali ekipę z Tulonu 22:16[24]. W drugim ze wspomnianych spotkań Vahaamahina nie mógł uczestniczyć po tym, jak w rozstrzygającym meczu rozgrywek europejskich doznał złamania kości piszczelowej[25].

Po odzyskaniu pełnej sprawności urodzony w Numei zawodnik do składu Clermont powrócił we wrześniu[26], jednak sezon 2017/2018 nie był w jego wykonaniu udany. Oprócz przerw na mecze reprezentacyjne Vahaamahina pauzował także z powodu kontuzji ramienia (blisko miesiąc przerwy)[27] oraz zawieszenia. Wyleczywszy uraz, wspieracz powrócił do gry w meczu z SU Agen. W trakcie spotkania otrzymał jednak czerwoną kartkę za uderzenie pięścią zawodnika Agen Corentina Braendlina. Schodząc z boiska Vahaamahina pokazał w kierunku żywo reagującej widowni środkowy palec. W efekcie został zawieszony przez komisję dyscyplinarną ligi na trzy tygodnie (tydzień za agresywne zachowanie i dwa tygodnie za obraźliwy gest), co w konsekwencji oznaczało dla niego przedwczesny koniec sezonu[28]. We wrześniu 2018 roku zawodnik po raz kolejny przedłużył swój kontrakt z ASM, tym razem do 2022 roku[29].

W roku 2019 ekipa z Owerni po raz kolejny dotarła do dwóch finałów – Challenge Cup oraz Top 14. W pierwszym z nich pokonała Stade Rochelais[30], w drugim zaś uległa Stade Toulousain[31].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Po tym jak przybył do Francji metropolitalnej w 2009 roku, Vahaamahina już rok później występował w reprezentacji kraju U-19[32]. Następnie w 2011 roku awansował do zespołu do lat 20. Uczestniczył z nim w młodzieżowej edycji Pucharu Sześciu Narodów[33], a następnie w mistrzostwach świata[34]. Rozgrywany we Włoszech turniej „Les Bleus” zakończyli porażką z rówieśnikami z Australii w meczu o trzecie miejsce[35].

Swoje pierwsze powołanie do seniorskiej reprezentacji Francji Vahaamahina otrzymał w październiku 2012 roku[36]. Zadebiutował z ławki rezerwowych w meczu z Australią po tym, jak we wcześniejszym spotkaniu kontuzji doznał podstawowy gracz Yoann Maestri[37][38]. Choć w większości przypadków jako zmiennik lub zawodnik szerokiego składu, w dalszych latach brał udział w kolejnych edycjach Pucharu Sześciu Narodów (2013 i 2014) a także w meczach testowych reprezentacji Francji rozgrywanych w innych terminach[37][39]. Po raz pierwszy w podstawowym składzie wybiegł w meczu ze Szkocją w marcu 2013 roku[40].

Choć Vahaamahina początkowo nie otrzymał od Philippe’a Saint-André powołania na Puchar Sześciu Narodów 2015[41] (później dołączył do drużyny w miejsce zawieszonego Pascal Papé)[42], to znalazł się w szerokim składzie reprezentacji przygotowującej się do pucharu świata w tym samym roku[43]. Ostatecznie w rozgrywanym w Anglii turnieju nie wziął udziału[44]. Przełomowa dla jego kariery reprezentacyjnej okazała się końcówka roku 2016, kiedy to wystąpił od pierwszych minut w meczach przeciwko Australii i Nowej Zelandii[5]. Od tego czasu, kiedy tylko był dostępny, mecze „Les Bleus” Vahaamahina rozpoczynał w pierwszym składzie[37]. Był podstawowym zawodnikiem w 13 spośród 15 kolejnych meczów Pucharu Sześciu Narodów (czterech w 2017, pięciu w 2018 i czterech w 2019 roku)[39]. Podobnie rzecz miała się z kończącymi sezon reprezentacyjny seriami spotkań testowych[37]. Vahaamahina ominął jednak czerwcowe wyjazdy do Południowej Afryki (2017) i Nowej Zelandii (2018) odpowiednio z powodu kontuzji[25] oraz zawieszenia dyscyplinarnego[28].

Na początku września 2019 roku otrzymał powołanie od Jacques’a Brunela na puchar świata w Japonii[45]. W trakcie turnieju rozegrał cztery spotkania[39], w ćwierćfinałowym meczu z Walią zdobył także swoje pierwsze przyłożenie na arenie międzynarodowej[37]. Niemniej w 49. minucie tego samego spotkania, przy stanie 19:10 dla Francuzów Vahaamahina w maulu uderzył łokciem w głowę Aarona Wainwrighta, za co otrzymał czerwoną kartkę. Ostatecznie grający w przewadze Walijczycy zdołali zwyciężyć 20:19 i wyeliminować swoich rywali z dalszego udziału w turnieju[46]. Kolejnego dnia Vahaamahina ogłosił zakończenie kariery reprezentacyjnej. Decyzja ta miała być podyktowana względami rodzinnymi i zostać podjęta kilka miesięcy przed pucharem świata[47]. Za samo zagranie były już reprezentant Francji został zawieszony na sześć tygodni[48].

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Stan na dzień 20 października 2019 r.[37]

Występy na arenie międzynarodowej
Drużyna narodowa Rok Mecze Punkty
 Francja 2012 1 0
2013 8 0
2014 7 0
2015 1 0
2016 4 0
2017 7 0
2018 8 0
2019 10 5
Suma 46 5

Życie osobiste

[edytuj | edytuj kod]
  • Sébastien jest piątym z szóstki rodzeństwa[6][7], do których należą także siostry Maria[7][10] i Malé[49] oraz młodszy brat Daniel[7].
  • Zawodnik poślubił Cathy Langenfeld, byłą rugbystkę występującą w trzeciej linii młyna, reprezentantkę Francji[50]. Para w 2016 roku doczekała się syna[6].
  • Nazwisko „Vahaamahina” w języku wallis oznacza „tydzień księżyca”[11].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Sébastien Vahaamahina [online], ASM Clermont Auvergne [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-28] (fr.).
  2. ↑ a b c d e f g Sébastien Vahaamahina - Player statistics [online], itsrugby.co.uk [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30] (ang.).
  3. ↑ a b c d Sébastien Vahaamahina [online], L’Équipe [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-12] (fr.).
  4. ↑ a b Sebastien Vahaamahina | France [online], ESPN Scrum [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-09] (ang.).
  5. ↑ a b Jean-Tenahe Faatau, Tournoi 2017 – Rugby: Le Wallisien Sébastien Vahaamahina enfin épanoui [online], outremers360.com, 9 lutego 2017 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-11] (fr.).
  6. ↑ a b c d Arnaud Requenna, Sébastien Vahaamahina : «Je vivais dans une cabane», „L’Équipe”, 30 marca 2017 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-03-31] (fr.).
  7. ↑ a b c d e f g h i Coupe du monde de rugby. XV de France : Sébastien Vahaamahina, le colosse du Caillou, „Ouest-France”, 20 września 2019 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-21] (fr.).
  8. ↑ a b c d e Vahaamahina, qui c'est celui-là ?!, „L’Independant”, 24 marca 2012 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-15] (fr.).
  9. ↑ a b c Top révélations 2013 à Perpignan: Sébastien Vahaamahina, un avenir plaqué or, Midi Olympique, Rugbyrama, 5 lipca 2013 [zarchiwizowane z adresu 2015-09-19].
  10. ↑ a b c d Martin Charmasson, Mondial de rugby : les Vahaamahina ont vibré [online], France Info, 23 września 2019 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-26] (fr.).
  11. ↑ a b Sébastien Vahaamahina, le guerrier du Pacifique… [online], ASM Clermont Auvergne, 16 kwietnia 2015 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2015-08-06] (fr.).
  12. ↑ Anthony Tallieu, Nouméa a reboosté Vahaamahina [online], Rugbyrama, 30 stycznia 2018 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-08] (fr.).
  13. ↑ a b Gavin Mortimer, Clermont giant Sebastien Vahaamahina ready to rumble, „Rugby World”, 29 kwietnia 2015 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-11] (ang.).
  14. ↑ Perpigan : Vahaamahina signe [online], rugby365.fr, 20 lipca 2011 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-29] (fr.).
  15. ↑ Sebastien Vahaamahina [online], European Professional Club Rugby [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30] (ang.).
  16. ↑ Bilan Top 14: Perpignan, Europe les revoilà [online], Midi Olympique, Rugbyrama, 12 czerwca 2013 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-11] (fr.).
  17. ↑ Vahaamahina jusqu’en 2017, ASM Clermont Auvergne, 31 października 2013 [zarchiwizowane 2013-11-02] (fr.).
  18. ↑ Thierry Bouldoire, Sylvain Deroeux : "L'USAP n'est pas l'Armée du Salut !", „L’Independent”, 30 maja 2013 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-12] (fr.).
  19. ↑ Top 14 : Perpignan relégué, une triste première [online], France Info, 3 maja 2014 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-29] (fr.).
  20. ↑ Report: Toulon make history with three in a row, European Professional Club Rugby, 2 maja 2015 [zarchiwizowane 2015-09-24] (ang.).
  21. ↑ Richard Escot, Finale du Top 14: Le Stade Français, sacré champion, étouffe Clermont, „L’Équipe”, 13 czerwca 2015 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-05] (fr.).
  22. ↑ L'ASM verrouille un joueur cadre, „La Montagne”, 28 czerwca 2016 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30] (fr.).
  23. ↑ Report: Saracens claim Champions Cup glory in thriller, European Professional Club Rugby, 13 maja 2017 [zarchiwizowane 2017-05-23] (ang.).
  24. ↑ Olivier François, Rugby, Top 14 : Clermont domine Toulon et est sacré champion de France, „Le Parisien”, 4 czerwca 2017 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-07-04] (fr.).
  25. ↑ a b Fracture du tibia et fin de saison pour Vahaamahina ! [online], ASM Clermont Auvergne, 15 maja 2017 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-09] (fr.).
  26. ↑ Top 14: Parra et Vahaamahina de retour à Clermont face à Brive, „Le Point”, Agence France Presse, 15 września 2017 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-04] (fr.).
  27. ↑ Clermont : Toujours sans Rougerie mais avec Vahaamahina, „Le Figaro”, 27 kwietnia 2018 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-29] (fr.).
  28. ↑ a b Alexandre Rozga, ASM Clermont-Auvergne : Sébastien "Vahaa" écope de trois semaines de suspension [online], France Info, 10 maja 2018 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2018-05-10] (fr.).
  29. ↑ 3 saisons supplémentaires pour Sébastien Vahaamahina [online], ASM Clermont Auvergne, 14 września 2018 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-17] (fr.).
  30. ↑ Clermont clinch third Challenge Cup with victory over La Rochelle [online], European Professional Club Rugby, 10 maja 2019 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30] (fr.).
  31. ↑ Olivier François, Top 14 : Toulouse bat Clermont et s’offre son 20e titre de champion de France, „Sud Ouest”, 15 czerwca 2019 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-29] (fr.).
  32. ↑ France moins 19 ans, Fédération Française de Rugby, 6 kwietnia 2010 [zarchiwizowane 2011-02-24] (fr.).
  33. ↑ France moins 20 ans, Fédération Française de Rugby, 19 stycznia 2011 [zarchiwizowane 2011-02-25] (fr.).
  34. ↑ Sebastien Vahaamahina, Mistrzostwa Świata U-20 w Rugby Union Mężczyzn 2011, Międzynarodowa Rada Rugby [zarchiwizowane 2012-11-02] (ang.).
  35. ↑ JWC 2011: Italy joy as South Africa impress, Mistrzostwa Świata U-20 w Rugby Union Mężczyzn 2011, Międzynarodowa Rada Rugby, 26 czerwca 2011 [zarchiwizowane 2012-10-15] (ang.).
  36. ↑ Arnaud Coudry, La nouvell vague Bleue, „Le Figaro”, 16 października 2012 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30] (fr.).
  37. ↑ a b c d e f Sebastien Vahaamahina | Match list [online], ESPN Scrum [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-11] (ang.).
  38. ↑ Maestri replaced by Suta for Australia match [online], Puchar Sześciu Narodów, 9 listopada 2012 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30] (ang.).
  39. ↑ a b c Sebastien Vahaamahina | Tournament list [online], ESPN Scrum [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-11] (ang.).
  40. ↑ Vahaamahina Ireland display earned start – Saint-André [online], Puchar Sześciu Narodów, 14 marca 2013 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30] (ang.).
  41. ↑ XV France : Stage préparatoire, Fédération Française de Rugby, 15 stycznia 2015 [zarchiwizowane 2015-01-15] (fr.).
  42. ↑ Rugby : Pascal Papé suspendu dix semaines, „Le Monde”, 19 lutego 2015 [zarchiwizowane z adresu 2019-11-21] (fr.).
  43. ↑ XV de France : Groupe Préparation Coupe du monde, Fédération Française de Rugby, 19 maja 2015 [zarchiwizowane 2015-05-24] (fr.).
  44. ↑ XV de France : Le groupe pour la Coupe du monde, Fédération Française de Rugby, 23 sierpnia 2015 [zarchiwizowane 2015-08-24] (fr.).
  45. ↑ Picamoles set for the third Rugby World Cup in Japan [online], Puchar Świata w Rugby 2019, World Rugby, 2 września 2019 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-03] (ang.).
  46. ↑ France's Vahaamahina retires from international rugby day after red card [online], France 24, 21 października 2019 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-02] (fr.).
  47. ↑ Arnaud Beurdeley, Vahaamahina : « J’étais seul, j’étais perdu », „Midi Olympique”, 27 października 2019 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-04] (fr.).
  48. ↑ Disciplinary update: Sebastien Vahaamahina (France) [online], World Rugby, 24 października 2019 [zarchiwizowane z adresu 2020-09-13] (ang.).
  49. ↑ Eric Dubuis, Vahaamahina : il a tout pour lui, „L’Independent”, 21 stycznia 2012 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-10] (fr.).
  50. ↑ Karim Ben-Ismaïl, Sébastien Vahaamahina : «Ma femme est aussi mon coach», „L’Équipe”, 3 lutego 2017 [dostęp 2020-10-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-10] (fr.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sébastien_Vahaamahina&oldid=66009500”