Tadeusz Jerzy Wojno

Tadeusz Jerzy Wojno
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1884 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	2 listopada 1971 ; Warszawa
	Profesor
	Specjalność: mineralogia i petrografia
Doktorat	1911 ; Uniwersytet w Zurychu
Habilitacja	1919 ; Uniwersytet Warszawski
Profesura	1920
	Dziekan
Wydział	Chemiczny PW
Okres spraw.	1922–1924, 1935–1938, 1945–1946
	Dziekan
Wydział	Chemiczny PŁ
Okres spraw.	1945
Następca	Alicja Dorabialska
	Odznaczenia

Tadeusz Jerzy Wojno (ur. 20 marca 1884 w Warszawie, zm. 2 listopada 1971 tamże) – polski mineralog, petrograf i krystalograf, profesor Politechniki Warszawskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem inżyniera kolejowego Ludwika Jerzego Wojno h. Trąby (1846–1903), i Władysławy z Sawickich (zm. 1923)^[1]. W 1902 roku ukończył V Gimnazjum Klasyczne w Warszawie i rozpoczął studia na Wydziale Fizyczno-Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego, lecz w 1905 roku został relegowany z uczelni za przygotowanie strajku młodzieży uniwersyteckiej, jednocześnie władze carskie nakazały mu opuścić teren kraju. Po wyjeździe do Szwajcarii przez kilka lat kontynuował studia w dziedzinie petrografii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu w Zurychu, gdzie pod kierunkiem profesora Urlicha Grubenmanna przygotował pracę doktorską pt. „Petrografische Untersuchung der Casannaschiefer des mittleren Bagnetales (Wallis)”, którą obronił w 1911 roku uzyskując stopień doktora filozofii (z odznaczeniem). W latach 1911–1913 był asystentem profesora E.A. Wülfinga w Zakładzie Mineralogicznym Uniwersytetu w Heidelbergu, gdzie pracował m.in. nad diagramami izogon do oznaczania skaleni oraz nad zastosowaniem metody skupień w krystalografii. W latach 1913–1919 początkowo był asystentem, a następnie kustoszem zakładu i muzeum mineralogicznego w Politechnice Związkowej w Zurychu. W czasie I wojny światowej był sekretarzem Komitetu Samopomocy Polaków w Zurychu, rewidentem Polskiego Biura Prasowego w Bernie i członkiem Komitetu Pomocy dla Ofiar Wojny w Vevey.

Po powrocie do Polski w 1919 roku habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim jako docent mineralogii, a następnie objął stanowisko profesora nadzwyczajnego w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. 1 września 1920 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym mineralogii i petrografii na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, a 21 stycznia 1928 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Kierował tam Zakładem Mineralogii i Geologii. W latach 1922–1924 i 1935–1938 był dziekanem Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej. Do 1935 roku prowadził jednocześnie wykłady z krystalografii i petrografii na Uniwersytecie Warszawskim, a później w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie i Łodzi.

Wybrany ponownie dziekanem na roku akademicki 1939/40 sprawował faktycznie tę funkcję przez cały okres okupacji, będąc członkiem tajnego Senatu Uczelni. Po uruchomieniu przez Niemców w 1942 roku w gmachach politechnicznych Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej został tam kierownikiem Wydziału Chemii Technicznej. W ostatnich miesiącach okupacji kierował też tajnymi Kursami Akademickimi na Wydziałach Chemicznymi i Elektryczno-Mechanicznym w Częstochowie.

26 czerwca 1945 roku został wybrany pierwszym dziekanem Wydziału Chemicznego Politechniki Łódzkiej. Po kilku tygodniach powrócił do Warszawy, gdzie przystąpił do tworzenia Katedry Mineralogii i Petrografii na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, w roku akademickim 1945/46 ponownie objął tam funkcję dziekana Wydziału Chemicznego. Nadal prowadził wykłady na Wydziałach Chemicznym i Włókienniczym Politechniki Łódzkiej, aż do roku 1949.

W latach 1949–1955, kontynuując pracę dydaktyczną, pracował w Muzeum Ziemi, będąc inicjatorem i twórcą Kartoteki Minerałów Polskich. 1 października 1960 roku przeszedł na emeryturę, do 1962 roku prowadził wykłady w Politechnice Warszawskiej.

Dorobek naukowy Tadeusza Wojno obejmuje ponad 50 publikacji, kilka podręczników z zakresu petrografii. W 1948 roku wydał jeden z pierwszych skryptów w Politechnice Łódzkiej – „Krystalografia i mineralogia”.

Zmarł 2 listopada 1971 roku po długotrwałej chorobie. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera N-4-24)^[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[3]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Tadeusz Jerzy Wojno h. Trąby [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-05-11] .
↑ Cmentarz Stare Powązki: JADWIGA WOJNOWA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-14] .
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy naukowej”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 296–297.
KrystynaK. Siedlecka KrystynaK. (oprac.), Tadeusz Jerzy Wojno (1884–1971), t. 11, Warszawa: Pracownia Historyczna Biblioteki Głównej PW, 1984 .
Antoni Łaszkiewicz. Tadeusz Jerzy Wojno (1884–1971). „Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego”. XLII (Zeszyt 4), s. 443–457, 1972. Kraków.

[1] Tadeusz Jerzy Wojno h. Trąby [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-05-11] .

[2] Cmentarz Stare Powązki: JADWIGA WOJNOWA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-14] .

[3] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy naukowej”.

[4] M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

[1]

[2]

[3]

[4]