Tarnowo (gmina)
| gmina wiejska | |||
| 1921–1931[1] | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Województwo |
(1919–20: okręg wileński) | ||
| Powiat | |||
| Siedziba | |||
| Populacja (1921) • liczba ludności |
| ||
| Szczegółowy podział administracyjny (1921) | |||
| |||
Tarnowo (1919 Tarnowsk[4]; od 1931 Białohruda) – dawna gmina wiejska istniejąca do 1931 roku w woj. nowogródzkim II Rzeczypospolitej (obecnie na Białorusi). Siedzibą gminy było Tarnowo[3].
W okresie międzywojennym gmina Tarnowo należała do powiatu lidzkiego w woj. nowogródzkim[3]. 11 kwietnia 1929 roku do gminy Tarnowo przyłączono część obszaru zniesionej gminy Honczary oraz (nie zniesionych) gmin Bielica i Lebioda[5]. 11 grudnia 1931 roku gminę Tarnowo przemianowano na gmina Białohruda [6].
Zobacz też: gmina Tarnowo Podgórne
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Od 1921 jednostka administracyjna nowo utworzonego polskiego woj. nowogródzkiego.
- ↑ Niektóre źródła (m.in. mapy) podają informacje o przyłączeniu na przełomie lat 1921–22 do Litwy Środkowej powiatów lidzkiego i brasławskiego (np. Andrzej Gawryszewski: Ludność Polski w XX wieku, 2005; Atlas Historyczny Polski, PKWK, 1967). Rozbieżność ta wynika z różnych interpretacji przeprowadzonych na terenie tych powiatów wyborów do Sejmu Wileńskiego na mocy uchwały Sejmu RP z 16 listopada 1921, która zakończyła walkę polityczną na tych terenach. Adam Mielcarek twierdzi że powiaty lidzki i brasławski faktycznie do Litwy Środkowej nie należały (Adam Janusz Mielcarek, Podziały terytorialno-administracyjne II Rzeczypospolitej w zakresie administracji zespolonej, 2008). W niniejszym artykule oparto się na tej analizie, uwzględniając jednak rozbieżność interpretacji w tymże przypisie.
- ↑ a b c Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VII - Część I - Województwo Nowogródzkie, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923
- ↑ Spis ludności na terenach administrowanych przez Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich z mapą, Eugenjusz Romer, Lwów-Warszawa, 1919
- ↑ Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 225
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 285, poz. 378