Tauno Hannikainen
| |
| Imię i nazwisko |
Tauno Heikki Hannikainen |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Tauno Heikki Hannikainen[1][2] (ur. 26 lutego 1896 w Jyväskylä, zm. 12 października 1968 w Helsinkach[1][2]) – fiński dyrygent i wiolonczelista.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Pekki Hannikainena[1][2]. Uczył się gry na wiolonczeli u Ossiana Fohströma w Helsinkach[1][2]. W latach 1916–1919 był wiolonczelistą helsińskiej orkiestry miejskiej[1]. Jako solista debiutował w 1920 roku, jako dyrygent w 1921 roku[2]. W 1921 roku przebywał w Paryżu, gdzie był uczniem Pau Casalsa[1][2]. Od 1921 do 1927 roku był dyrygentem Fińskiej Opery Narodowej w Helsinkach[1][2]. W latach 1929–1939 prowadził orkiestrę symfoniczną w Turku[1][2]. Grał też w trio z braćmi Ilmarim i Arvo[1][2].
W 1940 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie był dyrektorem muzycznym Duluth Symphony Orchestra (1942–1946) i drugim dyrygentem Chicago Civic Orchestra (1947–1950)[2]. Pełnił też funkcje dyrygenta (1947–1949) i drugiego dyrygenta (1949–1950) Chicago Symphony Orchestra[2]. Od 1950 do 1963 roku dyrygował orkiestrą filharmoniczną w Helsinkach[2]. Występował gościnnie w krajach Ameryki Południowej i na Dalekim Wschodzie[1]. Był propagatorem twórczości Jeana Sibeliusa[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 71. ISBN 83-224-0453-0.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1448–1449. ISBN 978-0-02-865528-4.