Przejdź do zawartości

Tomasz Panfil

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tomasz Panfil
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

29 grudnia 1962

doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia kultury staropolskiej, nauki pomocnicze historii
Alma Mater

Katolicki Uniwersytet Lubelski

Doktorat

1990 – historia
KUL

Habilitacja

2002 – historia
KUL

profesor nadzwyczajny Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II
Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal „Pro Patria” Medal Komisji Edukacji Narodowej

Tomasz Armand Panfil (ur. 29 grudnia 1962) – polski historyk, nauczyciel akademicki, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor nadzwyczajny Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, samorządowiec.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1987 ukończył studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1989, na podstawie pracy Medal w kulturze staropolskiej, uzyskał stopień naukowy doktora. Tam też w 2002 habilitował się na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Lingua Symbolica. O pochodzeniu najstarszych symboli heraldycznych w Polsce. W 2004 został profesorem nadzwyczajnym KUL. W 2006 objął funkcję dyrektora Instytutu Badań nad Polonią i Duszpasterstwem Polonijnym na tej uczelni. W 2008 został kierownikiem Katedry Nauk Pomocniczych Instytutu Historii KUL.

Działał w NSZZ „Solidarność”. Z ramienia Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” był od kwietnia do czerwca 1990 naczelnikiem, a od czerwca 1990 do października 1991 burmistrzem Sandomierza[1].

Główny specjalista w Biurze Edukacji Narodowej IPN. Wszedł w skład komitetu wspierającego kandydaturę Karola Nawrockiego na prezydenta RP w wyborach w 2025[2].

Poglądy

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2017 w artykule "Świat patrzy i milczy" („Gazeta Polska” nr 39) napisał: "Po agresji Niemiec [na Polskę w 1939] sytuacja Żydów nie wyglądała bardzo źle; wprawdzie władze okupacyjne objęły ich nakazem pracy, nakazały noszenie opasek z gwiazdą Dawida, obciążyły potężnymi podatkami, rozpoczęły wyznaczanie stref tylko dla Żydów, ale jednocześnie zezwoliły na tworzenie judenratów, czyli organów samorządu. W tym samym czasie Polaków pozbawiono wszelkiej możliwości organizowania się, już w październiku Niemcy zaczęli przeprowadzać masowe egzekucje mające na celu eksterminację polskich elit, złamanie morale narodu i obrócenie go w potulną siłę roboczą dla niemieckiej „rasy panów”[3], co wywołało wiele kontrowersji[4][5].

Kontrowersje

[edytuj | edytuj kod]

Do 2018 r. był honorowym członkiem działającego w Wielkiej Brytanii stowarzyszenia „Ogniwo”, oskarżanego o propagowanie treści neonazistowskich[6], którego członkowie brali w Polsce udział m.in. w koncertach w ramach imprezy „Orle Gniazdo”, gdzie świętowano urodziny Adolfa Hitlera[6].

W toku procesu sądowego prowadzonego przed Sądem Rejonowym w Chełmie przygotował opinię, w której stwierdził, że swastyka jest symbolem nazistowskim tylko wtedy, gdy krzyż hakowy jest obrócony o 45 stopni w lewo lub umieszczony w białym polu na czerwonym tle, a połączenie orła z krzyżem celtyckim oraz napis „White Power” (Biała Siła) uznał za „niezręczne”[7].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Verba signi. Dzieje herbu województwa lubelskiego, Lublin 1998
  • Herb Lublina. Geneza, symbolika, funkcje, Lublin 1998
  • Lingua symbolica. O pochodzeniu i znaczeniach najstarszych wyobrażeń heraldycznych w Polsce, Lublin 2002
  • Unia Europejska. Wszystko, co musisz wiedzieć, Poznań 2003
  • Evropská unie : vše, co bychom měli vědět, Havlíčkův Brod 2003
  • Europos Sąjunga. Viskas, ką turi apie tai žinoti, Wilno 2004
  • Eiropas Savienība: vēsture, darbības joma, dalībvalstis, [Rīga] : Zvaigzne ABC, 2004
  • Historia - podręcznik, szkoła ponadgimnazjalna, klasa 3, zakres podstawowy. Czasy najnowsze, Warszawa 2005
  • Tyle we mnie siły. Opowieść o życiu Księdza Infułata Generała Brygady Witolda Kiedrowskiego (1912-2012), Warszawa 2016
  • Polonia. Ta, co nie zginie. Rozmawiał Mirosław Kokoszkiewicz, Warszawa 2017
  • Ignacy Daszyński (1867-1936), Warszawa 2018

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jak władze Sandomierza wyprzedziły historię. Z prof. Tomaszem Panfilem rozmawia Piotr Mazurek, „W Sieci Historii” nr 8/2014, s. 78-79
  2. Komitet poparcia Karola Nawrockiego. wszystkoconajwazniejsze.pl, 6 grudnia 2024. [dostęp 2025-02-09].
  3. Tomasz Panfil, Świat patrzy i milczy. Sprzeciw Polaków wobec zła, „Niezależna”, 20 października 2017 [dostęp 2017-10-29] (pol.).
  4. Auschwitz. Halina Birenbaum, ocalała z Holocaustu: Kręciłam się w kół… [online], archive.md, 27 stycznia 2025 [dostęp 2025-01-28].
  5. „Polacy zabijali Żydów, dlatego że przestało istnieć państwo polskie”. Pracownik IPN zeznaje w sądzie przeciwko Janowi Grabowskiemu | JEWISH.PL [online], 11 lutego 2023 [dostęp 2025-01-28].
  6. a b Estera Flieger: Historyk z IPN kończy współpracę z neofaszystami. Gazeta Wyborcza, 05/03/2018. [dostęp 2018-06-14]. (pol.).
  7. Spotykał się z neonazistami. Nowe kłopoty kontrowersyjnego historyka IPN. Newsweek.pl. [dostęp 2018-06-14]. (pol.).
  8. Dr hab. Tomasz Panfil odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej - Warszawa, 16 października 2017. lublin.ipn.gov.pl, 16 października 2017. [dostęp 2018-01-23].
  9. INSTYTUT PAMIĘCI NARODOWEJ, Medal KEN nadała dr. hab. Tomaszowi Panfilowi minister Anna Zalewska, 16 października 2017.
  10. Monitor Polski 2024 r. poz. 275 [online], dziennikustaw.gov.pl [dostęp 2024-04-05].
  11. Odznaczenia państwowe dla autorów i twórców „Raportu o stratach wojennych” – Warszawa, 28 lutego 2024. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-03-04]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]