Trałowce projektu 15
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
1957–1958 |
| Wycofanie |
1972–1979 |
| Zbudowane okręty |
10 |
| Dane taktyczno-techniczne[1][2] | |
| Wyporność |
standardowa: 553 tony |
| Długość |
66,1 metra |
| Szerokość |
8,4 metra |
| Zanurzenie |
2,52 metra |
| Napęd |
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2400 KM |
| Prędkość |
16,5 węzła |
| Zasięg |
2465 Mm przy prędkości 12 węzłów |
| Załoga |
38 |
| Uzbrojenie |
1 działo kal. 85 mm 90-K |
Trałowce projektu 15 (w kodzie NATO: Krake) – wschodnioniemieckie trałowce i stawiacze min z lat 50. XX wieku. W latach 1955–1958 w stoczni Peene-Werft w Wolgast zbudowano 10 jednostek tego typu. Okręty zostały wcielone a do służby w marynarce wojennej NRD w latach 1957–1958. Z listy floty zostały skreślone w latach 1972–1979.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]Konstrukcja trałowców bazowych projektu 15[a] (typu Krake[b]) była rozwinięciem poprzedników – trałowców typu Habicht[1][2]. Jednostki oprócz wykonywania zadań trałowych mogły spełniać funkcję stawiaczy min[3][4]. Prace nad konstrukcją okrętów rozpoczęto w 1955 roku[1][2].
Wszystkie okręty zbudowane zostały w stoczni Peene-Werft w Wolgast (numery stoczniowe 27–36)[2][5]. Jednostki zostały zwodowane w 1956 roku[5].
| Okręt | Stocznia | Wodowanie | Wejście do służby | Wycofanie ze służby |
|---|---|---|---|---|
| „Berlin” | Peene-Werft | 30 stycznia 1956 | 16 sierpnia 1957 | 13 października 1979 |
| „Halle” | 20 czerwca 1956 | 21 września 1957 | 14 października 1972 | |
| „Dresden” | 29 marca 1956 | 9 listopada 1957 | 26 października 1973 | |
| „Rostock” | 29 września 1956 | 28 listopada 1957 | 16 października 1973 | |
| „Gera” | 18 grudnia 1956 | 20 grudnia 1957 | 14 października 1972 | |
| „Magdeburg” | 21 lipca 1956 | 6 marca 1958 | 14 października 1972 | |
| „Erfurt” | 31 sierpnia 1956 | 28 marca 1958 | 14 października 1972 | |
| „Karl-Marx-Stadt” | 28 kwietnia 1956 | 4 maja 1958 | 25 października 1976 | |
| „Potsdam” | 8 listopada 1956 | 8 lipca 1958 | 26 października 1973 | |
| „Leipzig” | 29 lutego 1956 | 31 października 1958 | 1 października 1976 |
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręty były trałowcami (stawiaczami min) o długości całkowitej 66,1 metra, szerokości 8,4 metra i zanurzeniu 2,52 metra[2][6]. Wykonane ze stali kadłuby jednostek podzielone były na 12 przedziałów wodoszczelnych[7]. Wyporność standardowa wynosiła 553 tony, a pełna 741 ton[1][6][c].
Trałowce napędzane były przez dwa silniki wysokoprężne 6KVD43A o łącznej mocy 2400 KM, poruszające dwiema śrubami, co pozwalało osiągnąć maksymalną prędkość wynoszącą 16,5 węzła[1][6][d]. Zasięg wynosił 2465 Mm przy prędkości 12 węzłów[6][2]. Energię elektryczną o napięciu 380 V zapewniał agregat prądotwórczy z silnikiem wysokoprężnym 8KND21[7].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostek stanowiło pojedyncze działo kalibru 85 mm 90-K L/52 oraz pięć podwójnych zestawów działek automatycznych 2M-3M kal. 25 mm[1][2]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze bomb głębinowych[1][6][e]. Okręty zabierały też na pokład 30 min[1][2].
Wyposażenie trałowe stanowiły: trał kontaktowy MKT-1, elektromagnetyczny TEM-2 i akustyczny AT-2[2][6]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało m.in. radar KSIB i sonar Tamir-11[2][6].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 38 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2][f].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Okręty projektu 15 zostały wcielone do służby w Volksmarine w latach 1957–1958[5][6]. Początkowo jednostki identyfikowały jedynie numery 3001–3010, a nazwy otrzymały w styczniu 1960 roku[1][2]. W latach 1963–1965 okręty poddano modernizacji: zdemontowano radary KSIB, instalując w zamian stacje radiolokacyjne KSA-5 i Zarnica[2][8]. Od początku lat 70. „Berlin”, „Dresden”, „Karl-Marx-Stadt” i „Leipzig” pełniły funkcje okrętów szkolnych[1][7]. Jednostki zostały wycofane ze służby w latach 1972–1979[1][6].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tak podaje Miramarb ↓. Natomiast Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83 podaje, że projekt nosił numer 35.
- ↑ Należy zaznaczyć, że wszystkie stosowane powszechnie nazwy typów okrętów NRD nie są oryginalne, lecz stanowią nazwy kodowe NATO, zaadaptowane przez RFN.
- ↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają wyporność standardową wynoszącą 650 ton.
- ↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że łączna moc silników wynosiła 3400 KM, co pozwalało osiągnąć prędkość 18 węzłów.
- ↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że na okrętach zamontowano cztery miotacze bomb głębinowych.
- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83 podaje, że załoga pojedynczego okrętu liczyła 24 osoby, natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że mieściła się w przedziale od 80 do 96 osób.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- 2477 (Peene-Werft). miramarshipindex.nz. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
- BERLIN (6131437). miramarshipindex.nz. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: 3001 ocean minesweepers (1957-1958). Navypedia. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
- M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
