Przejdź do zawartości

Ułła

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ułła
У́ла
ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

bieszenkowicki

Wysokość

134 m n.p.m.

Populacja (2018)
• liczba ludności


679

Nr kierunkowy

2131

Kod pocztowy

211375

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ułła”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Ułła”
Ziemia55°13′N 29°15′E/55,216667 29,250000

Ułła (biał. У́ла) – agromiasteczko w rejonie bieszenkowickim obwodu witebskiego Białorusi, położone u ujścia Ułły do Dźwiny.

Miasto liczy 679 mieszkańców[1]. W końcu XVIII wieku miasto położone było w województwie połockim[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Zamek zbudowany został prawdopodobnie około 1566 przez książąt moskiewskich. Znajdował się on na półwyspie, gdzie łączyły się rzeki Ułła z Dźwiną. W sierpniu 1568 roku zamek ten zdobył hetman polny Roman Sanguszko, który otrzymał dowództwo po Janie Hieronimie Chodkiewiczu. Poprzednie szturmy nie odniosły skutku, a zginęło przy nich dużo wojska. Dlatego też król Polski Zygmunt August powierzył dowództwo Sanguszce, który zdobył zamek we wrześniu 1568 r. biorąc do niewoli dwóch moskiewskich wojewodów i znaczną liczbę jeńców. W XVI wieku majątek należał do rodziny Kiszków, a po nich do rodziny Żabów. Król Stefan Batory w 1580 roku umocnił zamek. Na skutek wojen zamek popadł w ruinę. Na jego gruzach w 1669 roku wzniesiony został drewniany kościół pod wezwaniem św. Ducha a jego właścicielami został zakon dominikanów. W 1577 otrzymała prawo magdeburskie. Od 1793 na skutek II Rozbioru włączona do Rosji. Pod koniec XIX wieku w miasteczku były dwie cerkwie, cztery bożnice żydowskie i murowany kościół katolicki pod wezwaniem św. Łukasza, który rozpoczął budować około 1853 roku proboszcz Szymon Jakusiewicz na miejscu drewnianego z 1669 roku, a ukończył około 1864 roku ksiądz Jerzy Mutuza. W 1882 roku w wyniku pożaru spłonęło 120 domów oraz dach kościoła[3].

W miejscowości w 1810 urodził się Jan Chrucki - malarz, przedstawiciel realizmu.

Po ataku Niemiec na ZSRR, 26 czerwca 1941 przez miejscowość przechodziła kolumna więźniów z Berezwecza, którzy zostali rozstrzelani w Mikałajewie (zob. droga śmierci Berezwecz-Taklinowo).

Podczas okupacji hitlerowskiej, w sierpniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 300 osób. 17 stycznia 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali[4].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Parafia rzymskokatolicka

[edytuj | edytuj kod]

Parafia w Ule została ustanowiona w 1800 r. przez arcybiskupa mohylewskiego Stanisława Bohusz Siestrzeńcewicza. Pierwszy drewniany kościół ufundowali bracia przyrodni sekretarz królewski Samuel Eustachy Łukomski i wojski wiłkomierski Bronisław Przysiecki. Obecna świątynia została zbudowana w latach 1853-1864. W 1937 r. Sowieci zamordowali proboszcza ks. Stanisława Cybulewicza. Parafia została reaktywowana w 1992 r., a kościół odnowiony i poświęcony w 1999 r.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. А.И. Лакотка (red.), Гарады і вёскі Беларусі: энцыклапедыя. Т. 10. Вiцебская вобласць. Кн. 1, Белорусская энциклопедия имени Петруся Бровки, 2018, ISBN 978-985-11-1062-5.
  2. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 83.
  3. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom XII - wynik wyszukiwania - DIR [online], dir.icm.edu.pl [dostęp 2017-11-15] (pol.).
  4. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1740.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]