U-219
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Położenie stępki |
31 maja 1941 |
| Wodowanie |
6 października 1942 |
 Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
U-219 |
| Wejście do służby |
12 grudnia 1942 |
 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
| |
| Nazwa |
I-505 |
| Wejście do służby |
15 lipca 1945 |
| Wycofanie ze służby |
sierpień 1945 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1763 t (nawodna) |
| Długość |
89,80 m |
| Szerokość |
9,20 m |
| Zanurzenie |
4,71 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy maksymalnej po 2400 KM 2 silniki elektryczne o mocy po 550 KM | |
| Prędkość |
17 węzłów (nawodna) |
| Zasięg |
18 450 Mm przy 10 w. (nawodny) |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 105 mm 1 działko plot. kal. 37 mm 1 działko plot. kal. 20 mm 2 wyrzutnie torped kal. 533 mm (13 torped zapasowych) 66 min morskich | |
| Załoga |
52-60 oficerów i marynarzy |
U-219 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) z okresu II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
U-219 był dużym podwodnym stawiaczem min typu X B. Jak wszystkie osiem jednostek typu został zbudowany w stoczni Krupp Germaniawerft w Kilonii. Zamówienie na okręt złożono 6 sierpnia 1940 roku. U-219 został zwodowany 6 października 1942 roku, a do służby w Kriegsmarine wszedł 12 grudnia tegoż roku.
Na czas szkolenia okręt został przydzielony do 4. U-Flotille bazującej w Stettin. Od lipca 1943 roku U-219 wchodził w skład 12. U-Flotille w Bordeaux. Przez cały okres służby w Kriegsmarine dowódcą okrętu był Korvkpt. Walter Burghagen.
U-219 odbył na Atlantyku jeden patrol bojowy, trwający od 22 października 1943 roku do 1 stycznia 1944 roku (77 dni w morzu)[1], w trakcie którego zaopatrywał w uzbrojenie, paliwo i żywność inne niemieckie U-Booty: U-91, U-103, U-170, U-172, U-510[2].
Po powrocie do Bordeaux U-219 został poddany przebudowie na podwodny transportowiec, mający przewozić materiały strategiczne pomiędzy III Rzeszą a portami Azji. W trakcie przebudowy wzmocniono uzbrojenie przeciwlotnicze okrętu kosztem zdemontowanej armaty kal. 105 mm, zainstalowano chrapy oraz przystosowano szachty minowe do przewozu ładunku. U-219 wypłynął z Bordeaux 23 sierpnia 1944 roku, płynąc dookoła Przylądka Dobrej Nadziei na Ocean Indyjski.
W trakcie tego rejsu okręt został 28 września w rejonie Wysp Zielonego Przylądka zaatakowany przez amerykańskie samoloty Grumman Avenger z lotniskowca eskortowego USS „Tripoli”. Jeden z atakujących samolotów, pilotowany przez porucznika Williama R. Gillespie, został zestrzelony przez artylerię przeciwlotniczą U-219[3]. 12 grudnia 1944 roku U-219 wpłynął do portu w Batawii.
Po kapitulacji III Rzeszy U-219 został przejęty przez japońską marynarkę wojenną i od 15 lipca 1945 roku służył pod oznaczeniem I-505. W sierpniu 1945 roku okręt skapitulował przed Aliantami w Batawii.
Przebieg służby[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy[edytuj | edytuj kod]
- 12.12.1942. – 6.05.1945. Korvkpt. Walter Burghagen
Przydział do flotylli[edytuj | edytuj kod]
- 12.12.1942 – 30.06.1943: 4 U-Flottille Stettin
- 1.07.1943 – 30.09.1944: 12 U-Flottille Bordeaux
- 1.12.1944 – 6.05.1945: 33 U-Flottille Batawia
Odbyte patrole bojowe[edytuj | edytuj kod]
- Liczba patroli bojowych – 2
- Liczba zaopatrywanych okrętów – 5
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ uboat.net [dostęp 3 grudnia 2009].
- ↑ Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz.3, s. 79.
- ↑ Dictionary of American Naval Fighting Ships [dostęp 3 grudnia 2009].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz. 3, Warszawa 1999, ISBN 83-86208-88-0.
- uboat.net [dostęp 3 grudnia 2009]
.svg){kind=small}