Władysław Żeleński (prawnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Żeleński
Ilustracja
Władysław Żeleński (Paryż 2001)
Data i miejsce urodzenia

11 lipca 1903
Parchacz

Data i miejsce śmierci

25 czerwca 2006
Paryż

Miejsce spoczynku

cmentarz Les Champeaux w Montmorency

Zawód, zajęcie

prawnik
publicysta

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Rodzice

Stanisław Gabriel Żeleński

Uroczystości pogrzebowe Władysława Żeleńskiego w Kościele Polskim w Paryżu, 30 czerwca 2006 r.
Uroczystości pogrzebowe Władysława Żeleńskiego w Kościele Polskim w Paryżu, 30 czerwca 2006 r.

Władysław Żeleński (ur. 11 lipca 1903 w Parchaczu, zm. 25 czerwca 2006 w Paryżu) – polski prawnik, historyk i publicysta, mieszkający we Francji od zakończenia II wojny światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława Gabriela Żeleńskiego (brata Tadeusza Boya-Żeleńskiego) i Izabelli z Madeyskich. Wnuk kompozytora Władysława Żeleńskiego. Początkowo mieszkał w Krakowie, potem studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie. Przed II wojną światową był prokuratorem w warszawskim Sądzie Okręgowym. W grudniu 1933 kierował rewizją w Szpitalu Starozakonnych w Warszawie w wyniku której aresztowano 56 osób, w tym ośmiu lekarzy[1]. Podejrzewano zatrzymanych o sympatie komunistyczne. W 1935 był współoskarżycielem w procesie o zabójstwo ministra spraw wewnętrznych II Rzeczypospolitej płk. Bronisława Pierackiego. Od września 1939 podchorąży w Armii Polskiej we Francji. W 1940 walczył w Lotaryngii i Wogezach. Awansował do stopnia porucznika, internowany w Szwajcarii. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Paryżu.

Działał społecznie, wraz z żoną, Marią Adelą Żeleńską z d. Bohomolec (18971997, m.in. tłumaczką literatury polskiej na j. francuski) w Towarzystwie Opieki nad Polskimi Zabytkami i Grobami Historycznymi we Francji, dzięki niemu odrestaurowano wiele grobów na różnych cmentarzach francuskich (zwłaszcza na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency). Był także działaczem Stowarzyszenia polskich Kombatantów.

Wieloletni współpracownik paryskiej „Kultury” i wydawanych przez Jerzego Giedroycia Zeszytów Historycznych. Jego archiwum znajduje się obecnie w Archiwum Emigracji Biblioteki UMK w Toruniu, Archiwum Akt Nowych w Warszawie i Instytucie im. J. Piłsudskiego w Londynie, a część swojej biblioteki przekazał Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu, (1200 egz. książek i czasopism, gł. poloników wydawców emigracyjnych).

Był bratankiem Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Jego wypowiedzi o Boyu emitowane były m.in. w filmie dokumentalnym pt. Biografie – Tadeusz Boy-Żeleński (Polska 1993; Scenariusz: Tomasz Kamiński). To on właśnie po wybuchu II wojny światowej zaproponował Boyowi wyjazd na wschód, mimo woli przyczyniając się w ten sposób, jak sam uważał, do śmierci pisarza, jednego z profesorów polskich wyższych uczelni i ich rodzin, zabitych przez Niemców we Lwowie w lipcu 1941 r. W latach 70. opublikował w londyńskich „Wiadomościach” szereg artykułów na temat tej zbrodni. W niemieckim piśmie „Die Welt” sprostował informację, jakoby mord dokonany na profesorach (w tym na Boyu) był na tle rasowym, (tj. że zamordowani mieliby być Żydami). W latach 90. złożył w Archiwum Akt Nowych nieznane dotychczas dokumenty procesowe niemieckich organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości, dotyczące zabójstwa, dzięki czemu 25 lutego 2003 w oddziale IPN w Rzeszowie podjęto ponownie, umorzone wcześniej (w 1969) śledztwo w tej sprawie.

Został pochowany 30 czerwca 2006 na cmentarzu w Montmorency (Francja).

Twórczość (wybór)[edytuj | edytuj kod]

Ponadto: liczne teksty w pismach: „Kultura” i „Zeszyty Historyczne” (Paryż).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. od redakcji. Sensacyjna rewizja w Szpitalu Żydowskim. „5-ta Rano”, s. 9, 3 grudnia 1933. (pol.).