Włodzimierz Sąsiadek

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Sąsiadek
generał dywizji w st. spocz. generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

1950
Poznań

Przebieg służby
Lata służby

1968–2007

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

• 4 pa
• ASG
• 36 pa, 2 BA
• 6 BAA
• BN-P IFOR/SFOR, ASG
• Królewska Akademia Studiów Obronnych
• CDSZ SZ, PNPW, MON
• CDiSSZ

Stanowiska

• stanowiska w PA
• szef sztabu – z-ca dowódcy PA
• dowódca PA, BA, BAA
• szef ZPO w SG WP
• z-ca d-cy BN-P w IFOR/SFOR
• szef zespołu operacyj. przy CDSZ SZ
• PNPW, rez. kadr. MON
• dyrektor CDiSSZ
• przewodniczący KSCEPW NATO

Główne wojny i bitwy

IFOR/SFOR

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Odznaka Pamiątkowa PNPW przy SHAPE

Włodzimierz Sąsiadek (ur. 1950 w Poznaniu) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, dowódca 36 Pułku Artylerii, 2 Brygady Artylerii, 6 Brygady Artylerii Armat, Polski Narodowy Przedstawiciel Wojskowy przy Naczelnym Dowództwie Sojuszniczych Sił w Europie w (Supreme Headquarters Allied Powers Europe) w latach 2002–2005.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Włodzimierz Sąsiadek syn Zygmunta urodził się w 1950 w Poznaniu[1]. W Słupsku ukończył liceum ogólnokształcące[2], a w 1968 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Rakietowych i Artylerii w Toruniu. Zawodową służbę rozpoczął w Kołobrzegu w 4 pułku artylerii 8 Dywizji Zmechanizowanej. W latach 1977–1981 studiował w Akademii Sztabu Generalnego, po ukończeniu której został skierowany do Budowa na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy 36 pułku artylerii z 20 Dywizji Pancernej, a następnie w 1985 dowódcy tego pułku. W 1988 rozpoczął służbę w Choszcznie na stanowisku dowódcy 2 Brygady Artylerii[1][3].

W latach 1991–1993 sprawował funkcję dowódcy 6 Brygady Artylerii Armat w Toruniu. W latach 1995–1996 był zastępcą dowódcy międzynarodowej Brygady Nordycko-Polskiej jako sił pokojowych NATO, stacjonującej na terytorium Bośni i Hercegowiny i wykonującej zadania w ramach IFOR/SFOR. Od 1996 służył w pionie operacyjnym Sztabu Generalnego WP, m.in. był szefem Zarządu Planowania Operacyjnego SG WP. 15 sierpnia 1999 z okazji Święta Wojska Polskiego został awansowany na stopień generała brygady przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego[3].

W 2001 podjął studia w Królewskiej Akademii Studiów Obronnych w Londynie, po czym został wyznaczony na stanowisko szefa zespołu operacyjnego przy Centralnym Dowództwie Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych[1]. W latach 2002–2005 sprawował stanowisko Polskiego Narodowego Przedstawiciela Wojskowego (PNPW) przy Naczelnym Dowództwie Sojuszniczych Sił w Europie (Supreme Headquarters Allied Powers Europe) (SHAPE)[4]. W 2004 mianowany na stopień generała dywizji przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego[5]. Do 2007 pozostawał w rezerwie kadrowej Ministra Obrony Narodowej, a następnie odszedł do rezerwy[6].

W dniu 6 sierpnia 2012 został mianowany na stanowisko dyrektora Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych[3][7]. 6 lutego 2013 w Bydgoszczy został wyznaczony na przewodniczącego Komitetu Sterującego Centrum Eksperckiego Policji Wojskowych NATO (NATO Military Police Centre of Excellence – NATO MP COE)[8].

Awanse[1][edytuj | edytuj kod]

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

i inne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Jędrzejko, Krogulski, Paszkowski 2002 ↓, s. 269.
  2. ↑ Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych im. gen. broni Władysława Sikorskiego. warszawa.naszemiasto.pl. [dostęp 2022-04-06].
  3. ↑ a b c Jasiński 2013 ↓, s. 134.
  4. ↑ Aktualności. Odsłonięcie obelisku pamięci w m. Budów. zzwp.pl. [dostęp 2022-04-06].
  5. ↑ Jasiński 2013 ↓, s. 134-135.
  6. ↑ Jasiński 2013 ↓, s. 135.
  7. ↑ Jasiński 2013 ↓, s. 221.
  8. ↑ Jasiński 2014 ↓, s. 29.
  9. ↑ Nominacje generalskie z okazji Święta Wojska Polskiego. prezydent.pl. [dostęp 2022-04-06].
  10. ↑ Udział Prezydenta RP w uroczystościach z okazji Święta Wojska Polskiego. prezydent.pl. [dostęp 2022-04-06].
  11. ↑ Nadanie orderów i odznaczeń. sip.lex.pl. [dostęp 2022-04-06].
  12. ↑ Z wdzięczności za gotowość obrony. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2022-04-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
  • dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2012. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2013, s. 134-135. ISSN 1734-2317.
  • dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2013. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2014, s. 29. ISSN 1734-2317.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Sąsiadek&oldid=73188957”