Wacław Przesmycki

Wacław Przesmycki
Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1891 ; Kijów, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	11 października 1973 ; Sztokholm, Szwecja
	Poseł RP w Estonii
Okres	od 21 grudnia 1934; do 30 września 1939
Poprzednik	Jan Starzewski (chargé d’affaires)
Następca	likwidacja placówki
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wacław Paprzyca-Przesmycki (ur. 15 czerwca 1891 w Kijowie, zm. 11 października 1973 w Sztokholmie) – polski dyplomata.

Życiorys

Ukończył gimnazjum realne i akademię handlową w Kijowie. Do polskiej służby dyplomatycznej wszedł 8 listopada 1918 jako attaché przy przedstawicielstwie polskim w Kijowie (Hetmanat). 24 maja 1919 został sekretarzem Misji Polskiej w Kownie. Odwołany 1 lipca 1919, pracował w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym MSZ. 15 września 1921 mianowany na sekretarza legacyjnego w Rydze. W październiku 1923 odwołany do centrali MSZ w ramach czystki personalnej prowadzonej przez Mariana Seydę. 1 stycznia 1924 został sekretarzem w Poselstwie RP w Helsinkach. Od 31 stycznia 1927 do 15 maja 1929 pracował w centrali MSZ, po czym został przydzielony do Prezydium Rady Ministrów. Był zastępcą szefa Gabinetu Prezesa Rady Ministrów. Od 6 października 1931 do 20 grudnia 1934 był naczelnikiem Wydziału Prasowego MSZ.

21 grudnia 1934 mianowany posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym w Tallinnie^[1], pełnił tę funkcję do 30 września 1939, gdy poselstwo zostało zlikwidowane na żądanie sowieckie wobec władz Estonii po agresji ZSRR na Polskę.

Podczas II wojny światowej przebywał w Sztokholmie, gdzie kierował biurem Delegatury Ministerstwa Opieki Społecznej. Po wojnie pracował w szwedzkiej administracji.

Spoczywa na Norra begravningsplatsen.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[2]
Złoty Krzyż Zasługi (12 lutego 1929)^[3]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Cywilnej (Bułgaria, 1935)^[4]
Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Białej (Estonia, 1938)^[5]^[6]
Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)
Wielki Oficer Orderu Św. Sawy (Jugosławia, 1931)^[7]^[8]
Wielki Oficer Orderu Zasługi (Węgry, 1934)^[9]
Komandor Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1934)^[9]
Komandor Orderu Karola III (Hiszpania)
Komandor Orderu Republiki (Hiszpania, 1934)^[9]
Oficer Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia)

Przypisy

↑ Na tym stanowisku przekazał polskie ultimatum wobec Litwy w marcu 1938 r.
↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi w służbie państwowej”.
↑ M.P. z 1929 r. nr 41, poz. 80 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 46, 1935.
↑ Dekoracja posła w Tallinie. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 6 z 11 stycznia 1938.
↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 73, 1938.
↑ Z pobytu ministra Marinkovića w Polsce. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 281 z 4 grudnia 1931.
↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 57, 1933.
↑ ^a ^b ^c Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 128, 1934.

Bibliografia

Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 597–598. [dostęp 2022-03-30].
Przesmycki Wacław, [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, s. 109, ISBN 83-7066-569-1.

[1] Na tym stanowisku przekazał polskie ultimatum wobec Litwy w marcu 1938 r.

[2] M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi w służbie państwowej”.

[3] M.P. z 1929 r. nr 41, poz. 80 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.

[4] Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 46, 1935.

[5] Dekoracja posła w Tallinie. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 6 z 11 stycznia 1938.

[6] Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 73, 1938.

[7] Z pobytu ministra Marinkovića w Polsce. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 281 z 4 grudnia 1931.

[du32-8] Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 57, 1933.

[du34-9] Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 128, 1934.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]