Przejdź do zawartości

Waldemar Gil

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Waldemar Gil
Pełne imię i nazwisko

Waldemar Mikołaj Gil

Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1951
Zamość

Starosta stargardzki
Okres

od 7 grudnia 2006
do 1 grudnia 2014

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Krzysztof Ciach

Następca

Ireneusz Rogowski

Prezydent Stargardu Szczecińskiego
Okres

od 1990
do 1994

Następca

Kazimierz Nowicki

Odznaczenia
Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Krzyż Wolności i Solidarności

Waldemar Mikołaj Gil (ur. 6 grudnia 1951 w Zamościu[1]) – polski inżynier i samorządowiec, działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL. W latach 1990–1994 prezydent Stargardu Szczecińskiego, od 2006 do 2014 starosta stargardzki, w latach 2017–2018 wicestarosta tego powiatu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność do 1989

[edytuj | edytuj kod]

W 1970 został pracownikiem Lokomotywowni Głównej PKP w Stargardzie Szczecińskim[1]. W trakcie wydarzeń grudniowych w 1970 wziął udział w demonstracji w Zarządzie Portu Szczecin[1]. W latach 1971–1984 pracował w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego (ZNTK)[1]. W 1977 ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej[1]. W okresie wydarzeń sierpniowych w 1980 był uczestnikiem protestu solidarnościowego ze stoczniowcami w swoim zakładzie pracy, brał udział w zredagowaniu postulatów pracowniczych[1]. Od września 1980 członek „Solidarności”, został przewodniczącym komisji zakładowej związku w ZNTK oraz członkiem prezydium Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej w Stargardzie Szczecińskim[1]. W listopadzie tego samego roku był sygnatariuszem porozumienia „Solidarności” z ministrami komunikacji oraz pracy i polityki społecznej[1]. Wiosną 1981 został przewodniczącym podregionu „Solidarności” w Stargardzie Szczecińskim, a także członkiem prezydium międzyzakładowego porozumienia pracowników ZNTK w Polsce do spraw realizacji kwestii związkowych[1]. Na przełomie czerwca i lipca tego samego roku był delegatem na I Walne Zebranie Delegatów Regionu NSZZ „Solidarność” Pomorza Zachodniego[1]. W we wrześniu sygnował deklarację ideową Klubów Służby Niepodległości[1]. Jesienią tego samego roku był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów„Solidarności” w Gdańsku[1].

Po wprowadzeniu stanu wojennego został członkiem Regionalnego Komitetu Strajkowego „Solidarności” w Szczecinie, był współzałożycielem, redaktorem i grafikiem podziemnego pisma „CDN[1]. W latach 1984–1985 pracował jako elektromechanik w prywatnym zakładzie rzemieślniczym w Stargardzie Szczecińskim. Do 1988 był właścicielem zakładu ślusarskiego, później kontynuował prowadzenie własnej działalności gospodarczej[1]. W 1989 objął funkcję przewodniczącego miejskiego Obywatelskiego Komitetu Porozumiewawczego (związanego z KO), był w tymże roku odpowiedzialny za kampanię wyborczą Artura Balazsa do Sejmu[1].

Działalność od 1989

[edytuj | edytuj kod]

W 1990 został radnym Stargardu Szczecińskiego, w tym samym roku wybrano go na urząd prezydenta miasta. Stanowisko to zajmował do 1994, w wyborach w tymże roku po raz drugi uzyskał mandat radnego[1]. Obejmował następnie dyrektorskie funkcje w spółkach prawa handlowego. Od 1996 do 2004 był prezesem zarządu Przedsiębiorstwa Usług Ciepłowniczych w Stargardzie Szczecińskim, a później konsultantem w tym przedsiębiorstwie[1]. W wyborach samorządowych w 1998 został ponownie wybrany radnym miasta, kandydując z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność, uzyskał wówczas 560 głosów[2].

W 2002 wstąpił do Platformy Obywatelskiej[1]. W wyborach samorządowych w tym samym roku został wybrany na radnego powiatu stargardzkiego, kandydując z listy KWW Platforma Samorządowa i otrzymując 372 głosy (7,08%)[3]. W 2006 z ramienia PO uzyskał ponownie mandat radnego powiatu z wynikiem 611 głosów (10,55%)[4]. 7 grudnia tego samego roku został wybrany na starostę powiatu (za jego kandydaturą głosowało 19 radnych, 3 osoby wstrzymały się od głosu, a 1 była przeciw)[5]. Zastąpił na tej funkcji Krzysztofa Ciacha[5]. W wyborach w 2010 utrzymał mandat radnego, będąc kandydatem PO i uzyskując 732 głosy (12,49%)[6]. W grudniu tego samego roku ponownie został wybrany na starostę[7]. W wyborach samorządowych w 2014 zarejestrował swój własny komitet pod nazwą Bezpartyjni KWW Waldemara Gila – Liga Powiatu Stargardzkiego[8]. Z jego ramienia uzyskał reelekcję do rady powiatu, otrzymując 391 głosów (7,82%)[8][9]. 1 grudnia tego samego na funkcji starosty zastąpił go Ireneusz Rogowski[10]. W kwietniu 2017 Waldemar Gil został wicestarostą w zarządzie Iwony Wiśniewskiej[11], funkcję tę pełnił do końca V kadencji samorządu powiatowego w 2018.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Sylwia Wójcikowa, Waldemar Mikołaj Gil [online], Encyklopedia Solidarności [dostęp 2023-01-17].
  2. Grzegorz Drążek, Kisio prezydentem! [online], „Głos Szczeciński”, 28 czerwca 2002 [dostęp 2023-01-17].
  3. Wybory samorządowe 2002 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2023-01-17].
  4. Wybory samorządowe 2006 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2023-01-17].
  5. a b Grzegorz Drążek, Nowy starosta Waldemar Gil [online], „Głos Szczeciński”, 7 grudnia 2006 [dostęp 2023-01-17].
  6. Wybory samorządowe 2010 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2023-01-17].
  7. Grzegorz Drążek, Waldemar Gil pozostanie starostą powiatu stargardzkiego [online], „Głos Szczeciński”, 2 grudnia 2010 [dostęp 2023-01-17].
  8. a b Wybory samorządowe w 2014 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2023-01-17].
  9. Wybory w Stargardzie. Kto został radnym powiatowym?, mmstargard.pl, 17 listopada 2014 [zarchiwizowane 2014-11-18].
  10. Rogowski kandydatem PiSu [online], rii.pl, 1 marca 2017 [dostęp 2023-01-17].
  11. Zmiany w zarządzie powiatu. Iwona Wiśniewska starostą [online], 24kurier.pl, 26 kwietnia 2017 [dostęp 2023-01-17].
  12. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 sierpnia 2015 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2015 r. poz. 983)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Sylwia Wójcikowa, Waldemar Mikołaj Gil [online], Encyklopedia Solidarności [dostęp 2023-01-17].