Przejdź do zawartości

Wiktor Skiwski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Skiwski
Data urodzenia

2 września 1900

Data i miejsce śmierci

19 grudnia 1956
Santos

Zawód, zajęcie

dyplomata

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Wielki Krzyż Orderu Leopolda II (Belgia) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny) Komandor Orderu Korony Rumunii (1932–1947) Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (1932-1947) Order Trzech Gwiazd IV klasy (Łotwa) Kawaler 1. Stopnia Orderu Danebroga (Dania) Krzyż Kawalerski Orderu Białej Róży Finlandii Kawaler Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Pismo Ministerstwa Spraw Zagranicznych w sprawie kolekcjonowania artykułów poświęconych śmierci Józefa Piłsudskiego

Wiktor Skiwski (ur. 2 września 1900, zm. 19 grudnia 1956 w Santos) – dyplomata polski.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od października 1919 był członkiem zarządu koła warszawskiego (m.in. w październiku 1922 został prezesem zarządu), od kwietnia 1921 członkiem Rady Naczelnej Stowarzyszenia Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie” (m.in. od kwietnia do października 1921 sekretarzem generalnym Komitetu Wykonawczego, w kolejnych latach (do 1923) przedstawicielem koła warszawskiego w RN)[1].

Od 1923 był pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych, od 1927 sekretarzem gabinetu ministra, w latach 1928-1931 attaché, a następnie sekretarzem Poselstwa RP w Paryżu, od 1 lutego 1934 do wybuchu II wojny światowej naczelnikiem wydziału prasowego MSZ.

Po wybuchu II wojny światowej znalazł się we Francji, uczestniczył w ruchu oporu, w szeregach Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość, w której od 1943 był szefem kwatery głównej – organu wykonawczego Szefa Głównego POWN[2]. Został aresztowany 13 lipca 1944, ale udało mu się uciec.

W 1947 zamieszkał w Brazylii, pracował jako administrator plantacji kawy, Zmarł w szpitalu w Santos[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Konstanty Turowski „Odrodzenie”. Historia Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej, wyd. Warszawa 1987, według indeksu.
  2. Stanisław Zabiełło, Na posterunku we Francji, wyd. Warszawa 1967, s. 248, 298.
  3. Rocznik Polonii 1958–59, pod red. Olgierda Jeżewskiego, wyd. Taurus 1958, s. 418.
  4. Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 301, 1936. 
  5. a b c d e f g Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 670.
  6. Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń zagranicznych. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 300, 1936. 
  7. a b Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 82, 1937. 
  8. Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 45, 1937. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]