Wincenty Danisewicz

Wincenty Danisewicz
	porucznik
Data i miejsce urodzenia	2 października 1919 ; Jażewicze
	Przebieg służby
Lata służby	1943–1945
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa bitwa pod Lenino;
	Odznaczenia

Wincenty Danisewicz (ur. 2 października 1919 w Jażewiczach, gmina Kleck, powiat nieświeski, zm. ?) – porucznik Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn Jana i Anny z domu Myślicka. Przed wojną ukończył 7-klasową szkołę podstawową. W 1936 roku wstąpił do PW „Krakusi”^[1].

Okres wojny[edytuj | edytuj kod]

21 maja 1940 roku Danisewicz został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu w Baranowiczach. Skazany na 7 lat łagru jako element nieprzychylny ZSRR^[1]. Wywieziony do stacji Suchobiezarodnaja w okolicach Gorki. Pracował tam przy wyrębie lasu. W maju 1941 roku przewieziony do łagru na północnym Uralu nad rzeką Kołwą. W sierpniu 1941 roku został skierowany do kołchozu w rejonie Kujbyszewa.

21 maja 1943 roku zgłosił się do Sielc nad Oką. Wcielony do kompanii rusznic przeciwpancernych 1 Pułku Czołgów. 20 września 1943 roku wyruszył na front. W dniu 12 i 13 października brał udział w bitwie pod Lenino^[1]. W marcu 1944 roku przez Konotop, Darnicę i Kijów dotarł do Berdyczowa. Dalej z Kiwerc jako desant na czołgach jechał przez Bug, Chełm i Lublin w kierunku na Puławy. Po sforsowaniu Wisły, w bitwie pod Studziankami, 13 sierpnia 1944 został ranny i przewieziony do szpitala do Łaskarzewa. Następnie leczony w Garwolinie i w Otwocku^[2]. W lutym 1945 roku został urlopowany.

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

W 1945 roku przybył na Ziemie Odzyskane i jako osadnik wojskowy otrzymał gospodarstwo rolne w Jesionowie^[2]. Potem mieszkał w Brzesku. Od 1946 roku członek Związku Inwalidów Wojennych. Członek Zarządu ZIW w Oddziale Pyrzyce. W 1954 roku ożenił się. Ma dwóch synów i córkę^[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Tadeusz Zwilnian-Grabowski: Ocaleni w pamięci. s. 124.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Zwilnian-Grabowski 2003 ↓, s. 123.
↑ ^a ^b ^c Zwilnian-Grabowski 2003 ↓, s. 124.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Zwilnian-Grabowski: Ocaleni w pamięci. Szczecin: Wydawnictwo Foka, 2003. ISBN 83-87147-96-6.
Maria Czech-Sobczak, Władysław Kuruś-Brzeziński: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. Szczecin: Książnica Pomorska, 2001. ISBN 83-87879-23-1.

[CITEREFZwilnian-Grabowski2003123-1] Zwilnian-Grabowski 2003 ↓, s. 123.

[CITEREFZwilnian-Grabowski2003124-2] Zwilnian-Grabowski 2003 ↓, s. 124.

[1]

[2]