Witold Łacic
podporucznik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1939–1946 |
Siły zbrojne |
Komenda Obrońców Polski |
Jednostki |
34 pułk piechoty AK |
Stanowiska | |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
główny księgowy |
Odznaczenia | |
Witold Roman Łacic (ur. 17 czerwca 1921 w Rudzieńcu, zm. 30 stycznia 1988 w Warszawie) – podporucznik Armii Krajowej, kapitan Zrzeszenia WiN, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Stanisława (zarządcy majątku) i Janiny z domu Wesołowskiej. Maturę uzyskał w 1939 w gimnazjum im. J.I. Kraszewskiego w Białej Podlaskiej. Działał w Związku Harcerstwa Polskiego i Związku Zachodnim. Od grudnia 1939 członek Komendy Obrońców Polski - wyznaczony dowódcą drużyny w Rudzieńcu. Następnie w strukturach Związku Walki Zbrojnej. W roku 1942 aresztowany i osadzony na Majdanku, skąd został zwolniony. Od września 1943 w oddziale partyzanckim mjr. Ksawerego Millera. W październiku tr. rozpoczął kurs w Szkole Podchorążych AK w Małaszewicach, który zakończył pod koniec stycznia 1944 uzyskując stopień kaprala podchorążego. Aresztowany 17 lutego 1944 przez niemiecką straż kolejową za akcje dywersyjne na kolei, wykupiony przez firmę w której był zatrudniony (firma „Sabo-Stribo”) i przeniesiony do 34 pułku piechoty Armii Krajowej dowodzonego przez majora Stefana Wyrzykowskiego. Od połowy marca 1944 zajmował kolejno stanowiska zastępcy dowódcy drużyny, dowódcy drużyny i adiutanta dowódcy kompanii[1].
Uczestnik wielu akcji bojowych i dywersyjnych. Ranny podczas akcji „Burza”. Pod koniec lipca 1944 został odznaczony przez dowódcę 9 Podlaskiej Dywizji Piechoty AK, gen. bryg. Ludwika Bittnera, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. W tym czasie został również mianowany na stopień podporucznika. Po rozwiązaniu oddziału powrócił do Rudzieńca. W czerwcu 1945 przystąpił do Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, w którym używał stopnia kapitana. Od września tr. student warszawskiej Wyższej Szkoły Handlowej. Aresztowany przez organa bezpieczeństwa i więziony w latach 1946-1949. Ukończył studia ekonomiczne i pracował w wielu firmach na stanowisku głównego księgowego, następnie zatrudniony w Energopolu jako naczelnik wydziału ekonomicznego i zastępca dyrektora. Inwigilowany i prześladowany przez służbę bezpieczeństwa. Zmarł w Warszawie i spoczął na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera: B 28, rząd: 4, miejsce: 14)[1].
Zawarł związek małżeński z Anną Brutanek, z którą miał córkę Elżbietę i syna Macieja[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
- Krzyż Armii Krajowej
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Polak (red.) 1999 ↓, s. 67.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami
- Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej
- Członkowie Związku Walki Zbrojnej
- Oficerowie Armii Krajowej
- Urodzeni w 1921
- Zmarli w 1988
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie